นักดาบ
มองใบไม้พริ้วสบัดลงจากต้น
ฟ้าใกล้หม่นยามเย็นค่ำลมสยาย
ฤดูหนาวหนาวเย็นยับจับต้องกาย
กำลังเรือนลางรายใกล้หมดวัน
เฝ้าทบทวนถึงความหลังเมื่อครั้งก่อน
ที่รานรอนร่อนเล่มาแต่หลัง
พลัดบ้านมาเหมือนนกที่หลงรัง
ตามฝั่งฝันให้ได้สมดั่งใจ
ที่ผ่านมามีทั่งรักทั้งตีจาก
จำต้องพรากจากกันมิสมหมาย
จำต้องอยู้คนเดียวเปลี่ยวทั้งกาย
ก็ทนได้ทนเอาเขาไม่แล
มีคราหนึ่งพึงต้องใจหญิงแสนสวย
แม้ไม่รวยมีฐานะเหมือนใครเขา
แต่ใจงามตามนิสัยต้องใจเรา
แต่ตัวเจ้ามีรักอยู่จำต้องไป
มีหญิงหนึ่งอีกคนในชีวิต
พรหมริขิตได้มาเจอน่าสงสัย
เขาผ่านมาแล้วเขาก็ผ่านไป
นี่กระไรอยากรู้ถึงใจนาง
หน้าส่วนตัว
2282
1
0
