แก้วประเสริฐ
* ภินทนาการ *
น้ำซับหยาดราดรินจากถิ่นห้วง
หยดไหลล่วงทรวงระทึกตรึกขื่นขม
ห่วงแห่งกรรมซ้ำเติมเสริมระทม
สร้างรอยปมถมทับจับราคิน
สิ้นแล้วหนอขอลาหนีพาห่าง
สุดอ้างว้างร้างอารมณ์ทับถมสิ้น
ภินท์หัวใจใยสลายละลายบิน
เหลือเพียงกลิ่นเงารสยังจดจำ
ผินไปไกลขอบฟ้าถิ่นลาล่วง
ทิ้งใยบ่วงช่วงสิ่งรักที่หักช้ำ
หนีขอบเขตขัณฑสีมาพาระกำ
แฝงลำนำพ้นฟ้ามาเดียวดาย
อกหนอเคยเผยกว้างดั่งแผ่นฟ้า
ต้องโหยหาหม่นหมองละอองสาย
ห่อเหี่ยวแห้งแล้งน้ำจิตระยิบพราย
หมดสิ้นไร้คล้ายดาวตกโลกลืมเรา
ต่อนี้ไปใครเล่าจะเฝ้าเห็น
ดุจดั่งเช่นดาวน้อยลอยโง่เขลา
ห้วงนภาจะลาลับไม่เห
หน้าส่วนตัว
1074
14
0
