ทานพอ
เพ้อไปตามอารมณ์
อร่ามเหลืองเรืองรองงามผ่องผุด
เปรียบประดุจทองทาประสาศิลป์
ทิวแถวทางข้างถนนอยู่บนดิน
ไม่เคยสิ้นกลิ่นหวนให้ชวนชม
ภมรหอมตอมถึงคนึงจิต
ให้หวนคิดถึงลำดวนนวลงามสม
มวลหมู่ชายหมายมากอยากเชยชม
อยากดอมดมเด็ดดวงพวงสีทอง
ย่างเย็นย่ำค่ำแล้วแว่วปักษา
ส่งเสียงมาร่อนเรียงเคียงคู่สอง
แอบอิจฉาว่าปักษีมีคู่ครอง
แต่เราหมองยืนมองนกร้องเพลง
ห้วงแห่งกาลผ่านผันนั้นกำหนด
เป็นเกณฑ์กฏโรยร่วงพวงโหวงแหวง
เหลือเพียงก้านคดข้องอตัวเอง
ตามบทเพลงแห่งเวลานั้นพาเดิน
ภมรหายเห็นเรียงรายแค่ปลายกิ่ง
ด้วยไร้สิ่งเย้ายวนชวนสรรเสริญ
จึ่งหน่ายแหนงแครงหนีทำทีเมิน
ดั่งร่อนเหินห้วงหาวไปดาวไกล
1276
1
0
หน้าส่วนตัว
