พี่บุญน้อยพลอยช้ำระกำจิต พรหมลิขิตช่างบันดาลช่างสร้างสรร ให้ตัวเธอและพี่มาพบกัน แต่เธอนั้นศักดิ์สูงเปรียบยูงทอง สุดจะเอื้อมดอกฟ้าสุดคว้าไขว่ จำหักใจด้วยจนจึงทนหมอง เหมือนกระต่ายหมายจันทรามาแนบครอง เฝ้าแต่มองจันทราทุกราตรี ลาก่อนหนาดอกฟ้าขอลาก่อน อย่าอาวรณ์ให้เหงาเศร้าหมองศรี อย่าอาลัยให้ระบมตรมชีวี บุญพี่มีไม่พอจึงขอลา
991
12
0
หน้าส่วนตัว
