ซบหน้าลงนอนแนบหมอนใบเก่า น้ำตารินในวันเหงาแสนเศร้าหมอง เสียงเพลงคลอเบา ๆ เป็นทำนอง เหมือนเสียงร้องของหัวใจที่อ่อนแรง ฝนข้างนอกยังคงสาดอยู่ซ้ำ ซ้ำ ข้างในใจที่ช้ำช้ำ ยังไม่หาย ฝนยิ่งสาดใจยิ่งช้ำอยู่ไม่คลาย เหมือนจะแตกแยกสลายในทันที เหวว่าลึกค้นใจคนยิ่งลึกกว่า ท้องนภาที่ว่ากว้างกว่าสิ่งไหน ยังไม่เท่ากับความรักในหัวใจ ที่มีให้กับเธออยู่นิรันดร์ ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งเหงา ยิ่งไกลห่าง ยิ่งอ้างว้าง เคว้งคว้าง หลงทางฝัน ทุกนาทีที่ผ่านไปแต่ละวัน เหมือนกำแพงล้อมรอบกั้นหมดทางไป
1152
5
0
หน้าส่วนตัว
