ญาณากร.
วิปริตแพร่สะพัดอุบัติขึ้น
เงาทะมึนคืบคลานตระหง่านฟ้า
ปลาบประกายพร่างสาดพาดนภา
รานโลกาโกลาหลเยี่ยงโลกันตร์
พายุโหมห้าวทะยานผลาญถล่ม
จึงปลิดจมวายชีวาตม์ว้างหวาดหวั่น
หยาดน้ำตาอาดูรสูญเผ่าพันธุ์
จะรู้แท้เท่าทันนั้นที่ใคร
โอ้ตะวันชิงพลบเคยอบอุ่น
โอ้อรุณแห่งสางอันพร่างใส
ครั้นบัดนี้รุ่มร้อนดั่งฟอนไฟ
แหละแผดไหม้โลกธาตุกราดเหล่าชน
ธรรมชาติถูกย่ำยี...กลียุค
เรารานรุก..เรากอบกำทุกร่ำหน
เห็นปัจจัยเป็นปัจเจกอเนกนนท์
จึ่งคิดแค่บันดาลดลเพียงคนเดียว
ประกาศิตแห่งคำธรรมชาติ
กลั่นเป็นหยาดน้ำตาอันบ่าเชี่ยว
กรรโชกกราดด้วยเพลิงกาฬที่ผลาญเทียว
และโกรธเกรี้ยวกระหึ่มห่มด้วยลมแดง
ฤดูกา
1212
2
0
หน้าส่วนตัว
