เสียงพิณที่ชานเรือน
มองไกลจากหน้าต่างชั้นสามสิบ
มองไปลิบลับไกลใจเหว่ว้า
คิดถึงคืนวันเก่าที่ผ่านมา
คิดถึงสามสิบปีที่ผ่านเลย
เมื่อตอนนั้นยังเด็กยังเล็กอยู่
ยังไม่รู้สิ่งทุกอย่างมองผ่านเฉย
ไม่ได้คิดไม่ได้กลัวอะไรเลย
สิ่งใดเคยก็กระทำซ้ำซากไป
เฝ้าแต่คิดว่าเมื่อไหร่เป็นใหญ่ได้
คงสบายจะได้ทำ ได้ไปไหน
คงไม่มี ใครมา บังคับใจ
ได้เป็นใหญ่ทำตามใจของตนเอง
ไม่ต้องทุกข์ต้องร้อนโดนข่มเหง
ไม่ต้องเกรงผู้ใหญ่คอยเดียดฉันท์
อยากจะทำอะไรก็ทำกัน
สนุกทั้งวันไม่ต้องห่วงเรื่องเล่าเรียน
แต่พอฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่
สิ่งที่ใจเคยคิดเคยขีดเขียน
ว่าถ้าเป็นผู้ใหญ่ไม่ต้องเรียน
ชีวิตเวียนว่ายไปไม่ต้องตรม
ทุกอย่างตรงข้าม
670
3
0
หน้าส่วนตัว
