ฤทธิ์ ศรีดวง
๑.เรือที่เธอจ้ำพายถึงชายหาด
เรือกระดาษลำหลังยังรั้งท้าย
ไกลแสนไกลไม่อาจถึงหาดทราย
เพราะสลายด้วยน้ำกระหน่ำเรือ
กระดาษที่เรี่ยรายบนชายฝั่ง
นั่นคือเศษซากซังที่ยังเหลือ
ปล่อยให้น้ำกัดกร่อนตะกอนเกลือ
กัดกินเยื่อก่อนย่อยจมรอยทราย
ฉันปล่อยมือกำไม้เพราะพายหัก
คนที่ฉันแสนรักถึงจุดหมาย
ขอหลับตาฟังเพลงแห่งภูติพราย
ไร้ดวงดาวประกายกับสายโยง
๒.เมื่อขาดแคลนแผ่นไม้แทบไม่เหลือ
จะต่อเรือข้ามคืนแห่งคลื่นโค้ง
ไร้ใบเรือ พายเก่า เสากระโดง
ซ้ำต้องรอดอุโมงค์อันมืดมน
จึงต่อได้เรือจ้อยลำน้อยนิด
มีชีวิตเพียงหนึ่งจะพึงพ้น
เรือบรรจุคนได้เพียงหนึ่งคน
มีเหตุผลนับร้อยที่เลือกเธอ
เรือฉั
1497
5
0
หน้าส่วนตัว
