ตะวันแดงแสงน้อยค่อยลาลับ ใจแทบดับแดดิ้นถวิลหา เหม่อมองไปในทะเลว้าเหว่มา เมื่อไรหนาเธอนั้นพลันกลับคืน คอยแต่เช้าเข้าสายจวบบ่ายค่ำ เธอพูดย้ำจำได้มิใช่ฝืน จนตะวันนั้นถลำถูกน้ำกลืน ฉันสะอื้นอายใครนั่งไร้เธอ เหลือขอบแดงแห่งตะวันฉันคอยเฝ้า สุดแสนเหงาเงียบงันคิดสั้นเสมอ ดั่งใจแยกแตกยับดับเพราะเธอ ใยต้องเพ้อจนโพล้เพล้ว้าเหว่รอ แล้วตะวันพลันล่มจมนที หมดแสงสีสายัณห์ฉันเฝ้าหนอ สัญญาเธอเผลอไปไม่น่ารอ ทำฉันท้อแทบลับดับชีวา 21 มิถุนายน 2547
382
5
0
หน้าส่วนตัว
