** ใบไม้ที่ร่วงหล่น สู่สายชลกระแสสินธุ์ ล่องลอยตามวาริน และสูญสิ้นกับธารา ** ใบไม้ร่วงสู่พื้น มิหวนคืนให้คุณหนา เน่าเปื่อยตามเวลา ยังคุณค่าแก่แผ่นดิน ** ไม่มีใครค้ำฟ้า ทุกชีวาต้องสูญสิ้น ชั่ว- ดีสิยลยิน ประดับไว้ในธาตรี ** ชีพวายมลายสู่ ดวงจิตรู้ยังสดศรี เร่งสร้างคุณความดี ติดตัวนี้ตราบชีพวาย ** มุ่งมั่นและฟันฝ่า รู้คุณค่าแห่งความหมาย เกิด- ดับไม่คลอนคลาย คือความตาย..มิอาจคืน ** สายน้ำยังรินไหล เวลาไซร้มิอาจฝืน ความดีสิยั่งยืน มิรู้ดับกับเวลา ** ตะวันมีขึ้นลง
1722
8
0
หน้าส่วนตัว
