ศุทธิกมล นวลแดง
ความทรงจำแจ่มใสในวัยเด็กอยู่บ้านเล็กกลางทุ่งกว้างห่างแสงสีกับน้องชายตัวน้อยชวนต่อยตีพ่อแม่มีอยู่พร้อมล้อมด้วยรัก อันอาชีพนั้นหนาทำนาเช่าพอได้ข้าวเถ้าแก่นามาตวงตักหลายลำเรือเหงื่อพ่อแม่ท้อแท้นักเขาย้ายยักไปกว่าครึ่่งซึ้งน้ำใจ เราวิ่งเล่นเพ่นพ่านอยู่ย่านนั้นกระทั่งวันหนึ่งมาเห็นฟ้าใสมองก้อนเมฆสีขาวอย่างตั้งใจเมฆอะไรเหมือนเด็กหญิงทิ้งเปียยาว ที่คอเสื้อมีโบว์หูกระต่ายมือข้างซ้ายนั้นหรือถือกระเป๋ายืนตัวตรงกลางฟ้ามองหน้าเราเป็นสีขาวสะอาดตาตัดฟ้าคราม แม่กลับมาก็หน้าตื่นไปยืนเล่าเด็กผู้หญิงถือกระป๋าเฝ้าเพียรถามแม่นับนิ้วแล้วจ้องหน้าทำตาวามอายุอานามของเราต้องเข้าเรี
0
0
0
หน้าส่วนตัว
