ในวันที่หัวใจไร้แรงหนุน วันที่ขุ่นแฝงหม่นระคนเศร้า วันที่ซึมหมองตรมระทมเหงา วันที่ไม่มีเราไม่มีใคร คิดว่าอยู่คนเดียวในโลกกว้าง คิดว่าอยู่อ้างว้างใต้ฟ้าใหญ่ คิดว่าถูกทิ้งร้างบนทางไกล ไม่สนใจไม่อาทรเหมือนก่อนกาล ในภวังค์หนึ่งแห่งห้วงที่เงียบงัน พลันนั้นสำผัสได้สายประสาน เยื่อใยไมตรีที่เบ่งบาน พลันนั้นกลับสุขอย่างไม่เคย เป็นความเอื้ออาทรกันและกัน เป็นแรงฝันแรงใจไร้ถ้อยเอ่ย เป็นฝนฉ่ำปลุกชีวาพางอกเงย ชดเชยอารมณ์โศกสลายคลอน เป็นเธอที่ยื่นมือเข้ามา กับรอยยิ้มเปื้อนหน้าแววตาอ่อน ซับน้ำตาที่แอบเอ่อระอุร้อน แล้วเชยช้อนให้เผลอเผยอยิ้ม อ้างว้างทั้งปวงก็ปลดปล่อย เหงาหงอยก็กลายได้เอมอิ่ม รับรู้สายสัมพันธ์อันอ่อนนิ่ม เต็มอิ่มเพราะสองเรา ไม่เหงาแล้ว (ม้าก้านกล้วย)
4 กุมภาพันธ์ 2545 01:45 น. - comment id 33662
แหะๆ หายเหงาเลย... ที่นี่เนี่ยเพื่อนเยอะจริงๆ เลยละ....
4 กุมภาพันธ์ 2545 02:33 น. - comment id 33674
ค่ะ เอ๋ก็เห็นเช่นนั้นค่ะที่นี้มีเพื่อนเยอะแยะแถมยังน่ารักอีกด้วยค่ะ
4 กุมภาพันธ์ 2545 08:19 น. - comment id 33682
มาให้กำลังใจจ้า จะเป็นกำลังใจไปตลอด
5 กุมภาพันธ์ 2545 17:40 น. - comment id 33889
เย้ๆๆๆๆๆพี่ม้าก้านกล้วยหายเหงาแล้ว...