ความเป็นคนย่อยยับ จนอับในวิถี โศกอุราประดามี ชีวีทุกข์ดักดาน ใครแลใครเห็น ความลำเค็ญมิพ้นผ่าน ดอกเบี้ยงามเบิกบาน ดอกเหงื่อรานหลั่งโลมริน แดนดินดั่งแดนเดือด แดงสายเลือดมิหายสิ้น กี่ศพซบแผ่นดิน กี่ชีวินที่ลาลับ ผิดหรือที่มาเกิด สัตว์ประเสริฐใดสดับ เผลอฆ่าเผลอเผายับ โศกมิซับหรือไรใจ แผ่นดินเอ็งมิใช่เจ้า ไยถึงเฝ้าคิดเป็นใหญ่ โลกนี้ใช่ของใคร เหตุอะไรถึงอยากครอง จะฉิบหายในวันพรุ่ง ยังจะยุ่งหยิ่งผยอง เหลิงอำนาจวาดลำพอง หลงคะนองหรือพ้นตาย สัตว์เอย ! สัตว์ หยุดกินกัดความดีงามและความหมาย หยุดเบียดเบียนหัวใจให้วุ่นวาย หยุดสร้างความฉิบหายให้แผ่นดิน ลานเทวา
ลานเทวา 11 ก.พ. 2550 22:04 น. - ID 98394 
1297
3
0
12 กุมภาพันธ์ 2550 08:16 น. - comment id 655634
ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิมตราบที่คน ยังไม่รู้จักพอ
12 กุมภาพันธ์ 2550 08:25 น. - comment id 655636
lสวัสดีจ้าทุกๆคน สวัสดีจ้าแม่ทะเลไร้คลื่น เจอกันอีกแล้วนะ
11 กุมภาพันธ์ 2550 23:01 น. - comment id 655812
เมื่อไหร่จะหยุดเบียดเบียนสักที.....คำว่าพอ...คงจะไม่เพียงพอต่อใจใครหลายๆคน
11 กุมภาพันธ์ 2550 23:30 น. - comment id 655821
..... ต๊ะเอ๋ พี่ลานเทวา จำกันได้ป่าว อิอิ ....
12 กุมภาพันธ์ 2550 12:52 น. - comment id 656014
โลกนี้คือละคร หลากบทตอนมีให้เห็น สุข เศร้า เหงา ลำเค็ญ ตามกฏเกณฑ์แห่งชะตา มีเหตุย่อมมีผล ดี ชั่ว ปน ทุกคนหนา มีสมองพร่องปัญญา สร้างปัญหามาสู่ตน อยากได้ไม่สิ้นสุด โลกมนุษย์สุดสับสน โลภหลงดงวังวน ตัณหาล้นถมไม่เต็ม โอยยย จอดไม่ต้องแจว ได้แค่นี้เองอ่ะ
12 กุมภาพันธ์ 2550 13:07 น. - comment id 656026
คนไม่รู้จักความเพียงพอหรอกค่ะ..ได้มากก็ยิ่งอยากได้มากเพิ่มๆๆขึ้อีกค่ะ..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
