นิราศเกาหลีเหนือ

นพบวรนครพิงค์

โอ้แรกเริ่มรับคำสั่งมุ่งแดนโสม
                           คอมประโลมความเชื่อยังล้าหลัง
                           ทั่วทั้งชาติปกคลุมด้วยกลุ่มควัน
                           นิวเคลียร์อันน่าสะพรึงตรึงหัวใจ
                                 ถึงเปียงยางแดนมนต์ดั่งโดนสาป
                           ยังเห็นคราบน้ำตาสงครามยังมีเหลือ
                           ตึกรามบ้านช่องแออัดกันจัดเจือ
                           ลำบากเหลือยากจนค้นแค้นจริง
                                  ยากจะเห็นจะมีแม้นซักบ้าน
                            สะอาดอ้านดูดีไม่มีเหลือ
                            ตั่งเตียงนอนฟูกเก่ากับผืนเสื่อ
                            มุ่งแต่เชื่อผู้นำนำล่มจม
                                  การทหารเข็มแข็งและองอาจ
                            เป็นหลักชาติรุกรานแดนอื่นเขา
                            ทิ้งประชาล้าหลังดั่งเป็นเงา
                            แสดงเขลาอำนาจชาติของกู
                                  ถึงริมของรอบเส้นสามสิบแปด
                            องศาแผดเสียงปืนดังกึกก้อง
                            เมื่อครั้งสงครามเกาหลีเลือดหลั่งนอง
                            โสมพี่น้องแยกกันไม่หันคืน
                                  กับระเบิดมากมีติดธงไว้
                            ก้าวพลาดไปคงไม่เหลือกลับคืนถิ่น
                            แดนระกำช้ำตรมทั้งชีวิน
                            ผู้นำกินสุขบนทุกข์ปวงประชา
                                   วันนี้มีสวนสนามกองทัพชาติ
                            น่าองอาจเกรงขามสวยงามสิ้น
                            เหล่าทหารพรั่งพร้อมนามระบิล
                            รบพิเศษทั้งสิ้นห้าแสนคน
                                   อีกจรวดมากมีขีปนาวุธ
                            ปืนใหญ่ฉุดลากยื้นไม่หมดสิ้น
                            เห็นหน้าพักตร์ประชาล้วนผ่องพิณ
                            เพราะว่าสิ้นความรู้เลยว่าดี
                                  ตนลำบากอย่างไรไม่เคยว่า
                           เพราะรัฐฆ่าพวกต่อต้านจนหมดสิ้น
                            ประกาศก้องให้โลกรู้และได้ยิน
                            โสมแดงถิ่นสงครามมารผจญ
                                 ถึงเวลากลับสยามดีใจจนล้นเหลือ
                           ถิ่นจุนเจือสงบพบจุดหมาย
                           แดนเสรีนิยมจนชีพวาย
                           สุขสมหมายได้เกิดมาบนแผ่นดินแดนไทย