http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song975.html (ไม่อยากให้โลกนี้มีความรัก) ใกล้วันแห่งความรักแล้วสินะ ดอกไม้... ช๊อกโกแลต ของขวัญ คำหวาน คงกำลังรอทายทักทุกดวงใจ แต่.. สำหรับใครบางคน คงไม่มี... ทั้ง ดอกไม้ แลสิ่งใด คน.. ที่ไม่มี...แม้นหัวใจตัวเอง ที่จักยึดมั่นฝันหา ไม่.. แม้ต้องการสิ่งใด.. ใครคน มาเติมเต็มอีกต่อไป..! ขอเพียงแค่ ให้ยังมีลมหายใจ ได้บรรเลงทำหน้าที่ ไปตามเพรงพรหม..เพรงกรรม จนกว่า.. จะถึงวันตะวันลา.. ตราบจนกว่า...ชีวาชีวีจะสิ้น... ............. คำความรัก...มากนักนิยามในนึก มิถ้วนในรู้สึก หากให้ล้ำลึกแตกต่าง สำหรับ... ดวงยินดีพลีรักจากหนังสือในดวงใจเล่มล่า *กระท่อมเปลือกไม้*ที่ดวงได้พบโดยบังเอิญ หนังสือวรรณกรรม ชนะเลิศรางวัลยอดเยี่ยม11รางวัลเกียรติยศแห่งปี ของ *LOUISE ERDRICH เขียน * ฒามรา แปลและเรียบเรียง เป็นหนังสือ... ที่แสนงามจิตวิญญาณ ที่น่าอ่านที่สุดเล่มหนึ่ง ............... ความรัก ความผูกพัน เสียสละเอื้ออาทร ที่มีต่อกันของสมาชิกในครอบครัว และ เพื่อนบ้านของชาวอินเดียนแดงเผ่าโอจิบวา ที่ยังคงใช้ภาษาของตนเอง และ.. มีถิ่นฐานอยู่ในอเมริกาเหนือ บนเกาะเมดไลน์ ไอส์แลนด์ เรื่องราว .... ความรักอันยิ่งใหญ่ได้ถูกถ่ายทอด เพื่อคนทุกชนชาติทุกชนชั้นที่หัวใจ..ไม่ไร้รัก .............................. ผู้แปลได้กล่าวคำจากใจเอาไว้ว่า *กระท่อมเปลือกไม้* ได้บอกเล่า.. เรื่องราวชีวิตความเป็นอยู่ ของชาวอินเดียนแดงเผ่าโอจิบวา ที่.. ตั้งถิ่นฐานอยู่ในอเมริกาเหนือ อย่างมีชีวิตชีวา ผู้อ่าน จะได้ซึมซับทั้งความรู้ทางประวัติศาสตร์ภาษาศาตร์ และ ความบันเทิงครบทุกรส ไม่ว่าจะเป็นความสนุกสนาน ความโศกเศร้า จากการพลัดพรากของผู้เป็นที่รักและ การรักษาเยียวยาของธรรมชาติบำบัด.. ความซาบซึ้งใจ ในความรักความผูกพันของสมาชิกในครอบครัว ของโอมาเกย่า ที่... แสดงออกเด่นชัด ในตอนที่ฝีดาษระบาดขึ้นในเกาะที่เธออยู่ สมาชิกในครอบครัวเริ่มล้มป่วยลงทีละคนๆ เริ่มจาก..พี่สาว ตามด้วยแม่ น้องชายคนรอง จากนั้น.. พ่อและน้องชายคนสุดท้ายที่ยังเล็กมาก ทั้งหมดแยกตัวออกไปอยู่ต่างหาก โดยมียายเป็นคนดูแล ทิ้งโอมาเกย่า ที่ไม่ได้ล้มป่วยไว้ตามลำพัง เด็กหญิงแปดขวบมีโอกาสที่จะรอดตาย แต่.. เธอตัดสินใจเข้าไปอยู่รวมกับทุกคน หัวใจเล็กๆของเธอ มุ่งมั่นที่จะช่วยยายพยาบาลดูแล และ ยื้อยุดชีวิตทุกคนที่เธอรักเอาไว้ให้ได้ ถ้าทุกคนมีอันเป็นไปถึงตาย เธอ...ก็ยินดีจะตายไปพร้อมกับพวกเขา ถ้า.. ต้องตายก็ตายพร้อมกันหมดทุกคนนี่แหละ เธอไม่ขออยู่ข้างนอกตามลำพัง เธอไม่ขออยู่ห่างจากคนที่เธอรัก ไม่เด็ดขาด แม้นั่นจะหมายถึงชีวิตของเธอก็ตาม ผู้เขียนทำให้ สายใยผูกพันเข้มข้นประทับใจมากขึ้น ด้วยการให้ *นก* ที่ครอบครัวเลี้ยงไว้ ร้องเรียก*ฟินช์* น้องชายคนรองของโอมาเกย่าทุกครั้ง ที่เขาทำท่าจะจากไป... แม้แต่*แอนเด็ก* ยังรู้เลยว่าฟินช์อาการหนัก จนเจียนจะตายแหล่มิตายแหล่ ทุกครั้ง..ที่ฟินช์จากไปไกลเกิน นกจะร้องแหบห้าวว่า..เกโกฟินช์ ! ซึ่งแปลว่าหยุดนะฟินช์! มีความหมายว่า อย่าไปนะหรืออยู่ที่นี่แหละ.. หรือ.... แม้แต่ในตอนที่ฟินช์โดนน้ำเชื่อมร้อนลวกเท้า โอมาเกย่าก็กุลีกุจอช่วยรักษาอย่างดี แม้ปากจะบอกอยู่เสมอว่า ไม่ชอบขี้หน้าน้องชายคนนี้ก็ตามที* ....................... *อำนาจของความรัก พลานุภาพแห่งความผูกพัน กระแสแห่งความห่วงใย พลังอันยิ่งใหญ่ของความทุ่มเท อัน.. เปรียบเสมือนการยื้อยุด ฉุดดึง วิงวอนและร้องขอ เพื่อยืดต่อและทุกสิ่งอันเป็นที่รัก คือพลังประหลาดและอำนาจพิเศษ ที่.. ระหว่างจิตกับจิต ชีวิตกับชีวิต หัวใจกับหัวใจเท่านั้น ที่จะถ่ายทอด สื่อสารเชื่อมโยงถึงกันได้ ผู้.. ที่มีความรักอย่างถึงที่สุดเท่านั้น ผู้ที่เคยผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันเท่านั้น จึงจะซึมซับรับลึกและลึกซึ้งกับความจริงข้อนี้ได้ หัวใจทุกดวงของมนุษยชาติ ไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆ หาก.. แต่ในความเป็นมนุษย์ หัวใจทุกดวงของเราล้วนมีพลังและอำนาจพิเศษ ทั้ง.. ต่อมนุษย์ด้วยกันและต่อทุกสิ่งบนผืนแผ่นดิน ความรักของมนุษย์สรรค์สร้างและรังสรรค์ทุกสิ่ง ให้บังเกิดขึ้นได้ ขณะเดียวกัน ก็สามารถทำลายทุกสิ่งได้ในชั่วพริบลมหายใจ หาก.. ความรักนั้น เปลี่ยนบทบาทและสถานะของตนเองเป็นผู้ทำลาย ด้วย.. แรงแห่งรัก ด้วยกระแสแห่งความผูกพัน เพียงเสียงเดียว เพียงหนึ่งประโยคจากจิตวิญญาณของการร้องขอ เพื่อยืดต่อชะตากรรม เพื่อนำทางไปสู่การดำรงอยู่ต่อไป ช่างยิ่งใหญ่ และ มีความหมายอย่างมิอาจประมาณค่าได้ หัวใจดวงน้อยของ*โอมาเกย่า* เด็กหญิงที่มีอายุเพียง8ขวบ เป็นหัวใจดวงยิ่งใหญ่ ที่พระผู้เป็นเจ้าประทานมาให้กับดวงชีวิตของเธอ หัวใจ ความรัก และชีวิตเป็นสิ่งเดียวกัน ยิ่งใหญ่ และ เอื้ออำนวยต่อเลือดเนื้อและลมหายใจเสมอเหมือนกัน..... ................... และ.. จากใจดวง ถึง.. ทุกคนดี..ทุกดวงใจในร่มรัก ที่ดวงยินดีพลีนำเสนอ หนังสือ*ของขวัญ*จากจิตวิญญาณ* ที่.. เพียงดวงหวังให้หามาอ่าน มาทายทัก มามอบให้กับตนเองในวันแห่งความรัก ในอ้อมใจในอ้อมตักแม้นสิ้นไร้ใคร ให้...ดวงใจ ได้พบความละไมละมุน ความหอมกรุ่นจากจิตใสใจเราเอง จุดเทียนในยามตะวันโพล้เพล้ ถึงมาตรแม้นไม่มีรักมากล่อมเห่ดวงใจ ให้หนาวคลาย... ก็.. จงได้ใช้สายธารธาราเกษมแห่งรัก พลังจิตจากเนื้อเรื่องแสนงามนี้ ได้จักสะท้อนสะเทือนจิตวิญญาณ..บ้านภายใน ให้พบความสงบสวยใสแสนงามตามลำพัง.. อย่างมิสิ้นไฟฝันพลังรัก... ตราบ...จนกว่า.. ชีพนี้...จะมอดดับ..ลาลับดวง...ไปตามกาล.. ........................ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song975.html ไม่อยากให้โลกนี้มีความรัก อรวรรณ เย็นพูนสุข อัน แสงสูรย์ ส่องสว่าง แต่กลางวัน อัน แสงจันทร์ ส่องประจำ ยามราตรี อัน ความรัก ร้อนเร่า เผา ฤดี ส่อง ชีวี ทุกโมงยาม ประจำใจ มีรักแล้ว ไม่คลาดแคล้ว ต้องตรมฤทัย เหมือน แบกโลก ทั้งโลกไว้ ให้โศกหนัก ไม่อยากให้ โลกนี้ มีความรัก แต่ฉัน สมัคร แบกรักไว้ ไม่หนักเลย มีรักแล้ว ไม่คลาดแคล้ว ต้องตรมฤทัย เหมือน แบกโลก ทั้งโลกไว้ ให้โศกหนัก ไม่อยากให้ โลกนี้ มีความรัก แต่ฉัน สมัคร แบกรักไว้ ไม่หนักเลย
8 กุมภาพันธ์ 2549 13:42 น. - comment id 559170
ไปเดินขบวนต้านพ่อผมกันเถอะ วันเสาร์นี้ เพื่ออวยชัยวันความรัก
8 กุมภาพันธ์ 2549 13:55 น. - comment id 559175
มาอ่านผลงานดีๆๆๆของพี่พุดเช่นเคยจ๊ะ
8 กุมภาพันธ์ 2549 16:06 น. - comment id 559213
อ่านแล้วซึ้งจังค่ะเด็กหญิงวัยแปดขวบรักบริสุทธิ์จริงๆกระต่ายก็ไม่เข้าใจทำไมคนเราโหยหาความรักกันนักทั้งที่อาจจะสมหวังหรือผิดหวังกิเลสมั่งค่ะเหมือนที่ว่ารักทำให้เรามีอะไรหล่อเลี้ยงใจไงค่ะพี่พุด คิดถึงค่ะรักและดูแลตัวเองน่ะค่ะ กระต่าย
8 กุมภาพันธ์ 2549 16:20 น. - comment id 559221
เธอมีชื่อว่า*โอมาเกย่า*หรือ*กบน้อย เพราะว่า ก้าวแรกของเธอคือการกระโดดสองขา เธอ เป็นเด็กหญิงที่เฉลียวฉลาด และเกิดมาได้เจ็ดฤดูหนาวแล้ว เป็นคนช่างคิด ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายสุกใส ......... .................... ช่วงฤดูหนาวอันยาวนาน ครบอครัวของโอมาเกย่า พำนักอยู่ในกระท่อมไม้สนหอม ริมหมู่บ้านลาปวงเต้ บนเกาะแห่งหนึ่งในทะเลสาบสุพีเรีย ซึ่งชนเผ่าของเธอเรียกว่า โมนิงวะเนกันนิง หรือ เกาะแห่งนกหัวขวานทอง ทันทีที่อากาศอบอุ่น กระท่อมเปลือกไม้จะถูกสร้างขึ้น ด้วย มืออันแคล่วคล่องว่องไวของโนกามี บัดนี้ที่ใบหน้างดงาม มีริ้วรอยเหี่ยวย่นเพียงบางเบา ของยายกะดำกะด่างเป็นจุดๆ ด้วยลวดลายใบไม้ผลิใบเล็กจิ๋ว มือข้างหนึ่งกงัดแกว่งมีดคมปลาบ ที่หยิบออกมาจากถุงประดับด้วยลูกปัด ที่ห้อยติดอยู่กับสะโพก ................
8 กุมภาพันธ์ 2549 16:40 น. - comment id 559230
........... พ่อยิ้มให้ แต่ รอยยิ้มนั้นอ่อนล้า กังวานเสียงแผ่วเบาอ่อนเปลี้ยของพ่อ ทำให้เธอกลัวมากขึ้น มากกว่าที่เคยกลัวสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้เสียอีก คืนนั้นเธอนอนไม่หลับ จ้องมองเงาวูบวาบของเปลวไฟ บนเพดานอยากรู้จังว่าเกิดอะไรในเคบิน เธอฟังแม้กระทั่งเสียงหายใจของพ่อ และ เสียงกรนเบาๆของนีโว มันเหมือนกับความเจ็บป่วยจะกลืนกินคนในเคบินไปทีละคน..ทีละคน พวกเขาหายไปในนั้น แล้วไม่โผล่ออกมาอีกเลย โนโกมี ดูแลคนเหล่านั้นไหวหรือ แล้วถ้าเดเด้ล้มป่วยลงอีกคนเล่า แต่เธอ ไม่เคยคิดเลยตัวเธอเองหรือนีโว ก็อาจล้มเจ็บได้เช่นกัน เดเด้คือคนที่เธอจับตามองอย่างห่วงใย ไม่ได้นึกถึงนีโว อาจเป็นเพราะว่า น้องชายคนเล็กเป็นส่วนหนึ่งของเธอ เธอเก็บเขาไว้ใกล้ตัว เธอไม่รู้เลยเมื่อนีโวไม่สบาย บางทีเธออาจจะยอมรับความจริงไม่ได้ เพราะ เธอรักน้องชายคนนี้มาก ก็อาจเป็นได้ มันเกิดขึ้นในตอนกลางคืน ขณะที่เธออุ้มเขากระชับชิด เธอรู้ว่าร่างเล็กกระจ้อยร่อยร้อนผ่าว ร้อนเป็นไฟด้วยพิษไข้สูง เมื่อเดเด้ตื่นขึ้นมานั้น ตัวเขาแดง เงียบเชียบ และอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้มแขนเธอ โอมาเกย่า กอดเขาแน่น เอาหิมะก้อนเล็กๆ ล้างหน้าให้เขาอย่างนุ่มนวล เธอหวังว่าเขาจะยิ้มให้เธอ และ ยังหวังอีกว่า เขาจะแข็งแรงและน่ารักเหมือนเดิม เธอไม่ต้องการให้ความเจ็บป่วยดูดกลืน เขาเข้าไปในบ้านหลังนั้นอีกคน ไม่ได้นะ! เธอไม่ยอม! แต่ไม่นานเธอก็งีบหลับไป เดเด้อุ้มนีโวไปแล้ว เธอตื่นขึ้น คลานไปที่ประตูกระโจม เดเด้เดินไปยังเคบินอย่างเงียบเชียบ ควันไฟลอยขึ้นมาจากปล่องไฟเป็นสายบางๆเหมือนเส้นด้าย... โอมาเกย่าเห็นพ่อเดินโซเซ แต่ไม่ล้ม การก้าวเท้าพลาดของเดเด้ ทำให้โอมาเกย่ารู้ว่าพ่อป่วย เธอรู้ว่าพ่อปกปิดว่าตัวเองไม่สบาย และก็รู้ด้วยว่า พ่อกำลังจะเข้าไปในเคบินพร้อมกับนีโว และจะไม่กลับออกมาอีก โอมาเกย่า จัดการโดยไม่ลังเล เธอดับไฟกองล็กๆ ในกระโจมเปลือกไม้ ถ้าต้องตาย..ก็ตายพร้อมกันหมดทุกคนนี่แหละ เธอไม่ขออยู่ข้างนอกตามลำพัง เธอ ไม่ขอยู่ห่างจากคนที่เธอรัก ไม่เด็ดขาด แม้นั่น จะหมายถึงชีวิตเธอก็ตาม...
8 กุมภาพันธ์ 2549 16:41 น. - comment id 559232
ก๊อก ๆๆๆ แวะมาส่งข่าวค่ะ คุณหมอ.. สบายดี แต่ยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ เมื่อวานได้สนทนากันนิดหน่อยค่ะ .. :)
8 กุมภาพันธ์ 2549 19:06 น. - comment id 559282
แวะมาอ่านงานงามตามเคยค่ะ ทุกชีวิตยังมีรักให้แก่กันและกันหัวใจรักยังผูกพันกันเสมอ.โลกสวยงามเสมอเมือคนมีรักให้แก่กันตลอดไป
8 กุมภาพันธ์ 2549 22:31 น. - comment id 559333
อ่านเรื่องคร่าวๆแล้วนึกภาพไปด้วย เป็นรักอันยิ่งใหญ่จริงๆครับ แก้วประเสริฐ.
9 กุมภาพันธ์ 2549 04:22 น. - comment id 559355
สวัสดีค่ะพี่พุด อืม ... อย่างนี้ต้องไปห้องสมุดแล้ว ไปหาหนังสือมาอ่านเพิ่มเต็ม แวะมาเยี่ยมพี่พุดค่ะ ดูแลสุขภาพนะค่ะ รักและคิดถึงค่ะ
3 มิถุนายน 2549 13:39 น. - comment id 581666
ขอเขียนกลอนอ้อนใจใครคนหนึ่ง คนซึ้งซึ้งในฝันทำหวั่นไหว ถือเป็นโชคโลกมอบให้นะดวงใจ ปาฏิหารย์ยิ่งใหญ่มหัศจรรย์รัก โลกแห่งฝันเรามีกันและกันในวันนี้ นะคนดีรู้ทะนุถนอมดวงดอกภักดิ์ ให้ผลิบานตระการกอแตกช่อรัก เนานานนักเป็นนิรันดร์มอบฝันพลี ไม่อยากรู้อดีตอนาคต เพียงหมดจดเททุ่มใจนาทีนี้ ทุกลมหายใจปัจจุบันสร้างฝันดี แล้วมาพลีสรรสร้างทางแห่งใจ ลบโลกโศกไร้แล้งทุกหย่อมหญ้า เธอผู้กล้ามีขวัญนำทางไสว เคียงชิดใกล้หลอมรวมพลังใจ แล้วเดินไปด้วยกันมั่นอุดมมการณ์