ฤา สยามถึงกาล

ทานทองคำ

ฤา  สยามถึงกาลสิ้น
   โอ้อนิจจาน่าสมเพชประเทศไทย
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเป็นอย่างนี้
บรรพชนทนสู้นับร้อยร้อยปี
ถูกย่ำยีด้วยลูกหลานผลาญบรรลัย
    ร้อยรัดสารพัดปัญหาถม
เพาะหมักหมมหยั่งรากยากแก้ไข
สังคมต่ำคนทรามลามลุกไว
ดุจดั่งไฟได้เชื้อมาโถมถา
     ต่างคนต่างปัดไปให้พ้นตัว
อันใดชั่วโยนไปให้หมูหมา
สิ่งใดดีปรี่คว้าใส่กายา
แล้วเดินมาอวดหน้าว่าข้าดี
     ประเทศไทยคิดไปน่าสังเวช
มีแต่เหตุโศกเศร้าเข้าราวี
เดี๋ยวเรื่องโน้นเรื่องนั้นยันเรื่องนี้
เรื่องดีดีจรรโลงใจเริ่มหดหาย
     ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่แข่งกันชั่ว
เล็กก็มั่วใหญ่ก็มุ่นจนวุ่นวาย
ทั้งมั่วเซ็กส์มั่วฉ้อก่ออบาย
ทั้งหญิงชายอย่าหมายว่าใครดี
      อยู่หัวแถวเดินนำทำปัดเป๋
มันก็เฉทั้งขบวนทวนดูซี
เป็นผู้ใหญ่ดันนำทำบัดสี
แล้วโยนขี้ให้เด็กรับทำถูกหรือ
      เยาวชนคนของชาติจะปราดเปรื่อง
จะประเทืองปัญญาหรือซื่อบื้อ
สยามไทยจะรุ่งเรืองฤาสิ้นชื่อ
อยู่ในมือของท่านผู้ปั้นแต่ง
      หากสยามยังอยู่ยั้งยืนยงคงจำได้
ร้องปลุกใจให้เหิมเพิ่มเรี่ยวแรง
อย่าปล่อยให้สยามริบหรี่แสง
เพียงท่านแสร้งแกล้งทำว่าจริงใจ
      ๔๔  ทานทองคำ  ๔๔
     ขึ้น ๗ ค่ำ เดือน ๓ ปี จอ