วรรคทองพระลอ

น้ำ

๑๑    รอยรูปอินทร์หยาดฟ้า    มาอ่าองค์ในหล้า 
แหล่งให้คนชม                    แลฤๅ ฯ  
๏ริ้วรูปอัปลักษณ์ล้า            ตาปิดพลาสเตอร์จ้า
แบบใบ้ข้างถนน                 แลฤๅ ฯ
โคลง ๔ 
๓๐     เสียงฦาเสียงเล่าอ้าง    อันใด พี่เอย 
เสียงย่อมยอยศใคร            ทั่วหล้า 
สองเขือพี่หลับไหล            ลืมตื่น ฤๅพี่ 
สองพี่คิดเองอ้า                 อย่าได้ถามเผือ ฯ 
๏เสียงฤเถียงใคร่รู้                แจ้วแจ้ว พี่เฮย
เสียงเสียดเซาะใจแนว         เด็กจ้า
หรือถือว่าแค่แซว               ซาหนุก  ฤๅพ่อ
ขอด่าเถียงเองอ้า                  อย่าให้หนวกหู ฯ
ยกย่องพระลอว่าเป็นตำราวรรณคดีไทยแต่โบราณชั้นเยี่ยมครับ
    แต่บังเอิญกระผมสมัยเด็กเรียนไม่ทราบซึ้งเลยครับ....
มาเวลานี้อายุเหลือหนุ่มน้อยแล้วขอกลับมาหัดอ่านหัดเขียนด้วยครับ
๑๘๑ ถึงกรรมจักอยู่ได้             ฉันใด พระเอย 
กรรมบ่มีมีใคร                         ฆ่าข้า 
กุศลส่งสนองไป                      ถึงที่ สุขนา 
บาปส่งจำตกช้า                        ช่วยได้ฉันใด ฯ 
๏ถึงกำขายค่าห้า                    บาทเอง แม่เอย
กำหนึ่งผัดละเลง                    กับแกล้ม
อีกกำหนึ่งต้มเกรง                  ไม่อร่อย นะนา
สิบบาทสามกำแช้ม                ถูกด้วยเหลือหลายฯ
๒๙๐ ร้อยชู้ฤๅเท่าเนื้อ                เมียตน 
เมียแล่พันฤๅดล                        แม่ได้ 
ทรงครรภ์คลอดเปนคน              ฤๅง่าย เลยนา 
เลี้ยงยากนักท้าวไท้                    ธิราชผู้มีคุณ ฯ 
๏ล้านรู้ไม่เท่าลิ้ม              ลิ้นลอง  รักเอย
ลองแล่พันฤๅจอง            จับต้อง
คนฤ สัตว์เปนของ          มีจิต  ใจนา
ร้องยากนักหัดร้อง           เร่งรู้ร่ายโคลงฯ