เมื่อก่อนเคยคิดว่า .. ทำไมเราต้องทดท้อเหนื่อยกับอะไรทุกๆอย่างมากมายขนาดนี้ ...อยากได้กำลังใจจากใครคนอื่นๆ.. เพื่อเอามาเป็นพลัง..เยียวยาให้ชีวิตสามารถก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้ อย่าทรนง..เช่นเดิม ....เคยร้องขอกำลังใจ ....มีทั้งทีเคยได้และไม่เคยได้ ..จวบจน...ณ วันนี้ ....เดินทางผ่านหลายสายหมอก เข้าใจชีวิตมากข้น... เรียนรู้ที่จะเข้าใจ...กับทุกอย่าง รวมถึงเข้าใจความรู้สึกที่ว่า..ไม่มีใคร มันไม่ได้โหดร้ายมากเท่าไหร่หรอก..... ...ส่องกระจกพูดกับตัวเอง.... ให้กำลังใจตัวเอง..ปลอบโยนหัวใจที่เหนื่อยล้า ...เราจะพบว่าเพื่อนที่ดีที่สุด..ก็คือตัวเราเอง ...จะได้กำลังใจอย่างท่วมท้น.... ..กับความรักที่มากมายกองไว้รออยู่ เชือมั๊ย...น้ำตาที่เคยคิดว่าจะไหลเพราะไม่มีใคร ..จะแปรเปลี่ยน..รอยยิ้ม เมื่อเราบอกรักตัวเอง... เชื่อเถิดนะ..ไม่มีใครรักเราเท่ากับตัวเราเอง ไม่ต้องโหยหา.. ไม่ตอ้งรอ้งถาม.. ความรักจากใครที่ไม่เคยรู้ค่าของเรา สองมือของเราโอบกอดตัวเองได้ .....สองขาที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าจะคงมั่น ถ้าเรามีพลังที่พร้อมในกายและหัวใจที่เข้มแข็งของเรา .............. ............. เพราะชีวิตเป็นของเรา
24 พฤศจิกายน 2548 17:32 น. - comment id 540870
คงจะจริงนะค่ะ ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง มีหลายครั้งที่ผู้หญิงไร้เงาเคยท้อใจ ส่วนใหญ่จะนั่งรำพึงรำพันกับตัวเอง นะท่ามกลางหมู่ดาว สักพักอาการก็จะดีขึ้นค่ะ
24 พฤศจิกายน 2548 19:17 น. - comment id 540917
ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเอง ..... ก็ใช่ค่ะ แต่ว่าก็มีบ้างที่คิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ...
25 พฤศจิกายน 2548 13:25 น. - comment id 541185
ถ้าเรายังไม่รักตัวของเราเองก่อน แล้วจะคิดย้อนให้ใครมารักเรา ตัวเราต้องรักตัวของเรา แล้วค้อยคิดไปรักเขาคงเข้าใจ จริงๆๆจ้าาา....เราจะต้องรักและดูแลตัวของเรา และเอาตัวของเราให้รอดได้ก่อน ก่อนที่จะคิดไปรักคนอื่น...อิอิอิ...เขียนได้ดีจ๊ะ