http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song716.html (บ้านเรา..บ้านคือวิมานของเรา) ดวงดอกไม้สยายกลีบยามเช้านี้ เมื่อคนดีคืนกลับให้รับขวัญ จันทร์ดวงงามก็แย้มหวานกว่าทุกวัน ราตรีฝันช่างหอมงามในท่ามรัก.. คือสายใจสายใยรักถักทอทอด ให้โอบกอดยอดดวงใจแนบแน่นนัก คือรักเรานะดวงใจรักเกินรัก โลกประจักษ์เกินกว่าค่าคำใด เจ้าแย้มยิ้มเพริ้มเพราเหงาเลือนหาย เหมือนดอกไม้กรายกลีบเกสรไหว เหมือนเรียวรุ้งแตะแต้มฟ้างามกว่าใด เหมือนธารใสไหลระรินมิสิ้นรอ โลกเดียวดายกลายอุ่นละมุนหวัง ลืมใครฝังความทุกข์ระทดท้อ มีเพียงคืนและวันไร้เพ้อพ้อ มิหวังรอขอสุขใจจากใครคน.... แตะริมแก้มด้วยแก้มนี้พลีเพื่อเจ้า ลบรอยหนาวให้อุ่นไอไปทุกหน ถึงกายไกลใจหลอมรวมเกื้อกมล ทั่วเวหนเหินเวหาคว้าเก็บดาว...นะเจ้ายอดดวงใจ... http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=716 วิมานดินพุดพัดชา มีคุณผู้อ่านน้อยนิดที่รักเหนียวแน่น ตามติดและเป็นแฟนภาษาย้วยๆของ.. พุดพัดชา ท้วงทักมาว่า อยากให้พุดพัดชา เขียนให้ภาษากระชับๆหน่อย เพราะว่า อ่านไปอ่านมาชักจะ..เสพแทนยานอนหลับได้เลย... ยิ่งยามวิเวกวิเหวโหว..ตอนดึกๆ อ่านอ่านไปจะออกอาการ ง่วงงุนโงกเงก เอาศีรษะเขกโขกจอคอมได้ ถ้าไม่ทันระวังนะคะ..... จริงๆเป็นคนที่มีความดันทุรังสูงมาก กับความเป็นตัวของตัวเอง ที่เขียนคือภาษาที่ตั้งใจใส่เจตนาที่คิดว่าสวยสุด สะท้อนสะท้านสะทือนไหว ในใจในความเป็นตัวเอง..ให้สุดฤทธิ์ สุดเดช แต่มาบัดนี้..กริ่งเกรงว่าไปๆมาๆไม่นาน คงต้องอ่านเองอยู่คนเดียวเป็นแน่แท้.... ขนาดบางคน..ที่สู้ฝืนทนกล้ำกลืนชื่นชม พยายามให้กำลังใจมาตลอด ยังอดบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้.. ว่าถ้าหากย้วยยานอยู่อย่างนี้ ใครที่ไหนนี่จะอยากมายื้อยุด ให้เลิกหย่อนยานมาเอาหวานแหววแต๋วจ๋าใส่หัวใจ ยื้ดเยื้อซะไม่มีน่าเบื่อเหลือจะทน. จนต้องทนๆทำเอาใจไปเซบไว้ทิ้งถังขยะ ใช่!จะสนใจอ่าน ใช่!..จะไยดี เฮ้อ..รู้น่า กำลังจะบอกนะคะ ว่าที่เขียนๆนี่ไม่มีตำราวิทยายุทธิ์เลยนะ เขียนตามใจแบบไม่มีที่มาที่ไป ไม่มีไคลแมกซ์ ทะลักล้น ตอนสุดท้าย ให้ได้อย่างนักเขียนปากทองปากกาฝังเพชร ทั้งหลายทั้งปวงในยุทธจักรนักเขียน.. เพราะพุดพัดช้าชอบใช้แค่ปากกา Pilot Feed GP2 0.7 จากร้านLoft ที่ชอบซื้อมาตุนเอาไว้เขียน เพราะว่ามันลื่นดีจัง และที่บ้านพุดพัดชาจะมีตะกร้านักอยากจะเขียน ทั้งที่สานด้วยลวด ดีไซน์หรู และที่ถักด้วยเชือก.. ไว้ทั้งทิ้งและเก็บงานเขียนที่ยังไม่แล้วเสร็จ.. ให้หิ้วไปหิ้วมา ยามเคลื่อนที่ไปเขียนตามมุมต่างๆ. .และไว้ขยำขยี้ทิ้งขยะ ที่เขียนไม่ดีไม่ถูกใจ ถึงใจ.. แถมจะมีกล่อง (หีบไม้) ใบใหญ่ ลายปลาสวยตัวใหญ่ยักษ์ข้างหีบ เป็นกล่องเก็บรัก ไว้เก็บงานเขียนอันเป็นดวงใจ ยิ่งกว่าเพชรพลอยมากค่าซะอีก. ซึ่งตอนนี้มีเป็นร้อยๆเรื่องรอสำนักพิมพ์ปีกฟ้า ติดต่อมาอยู่นะคะนี่.. ไม่รวมในไทยโพเอมที่มากมีมากมาย กระจายกระจัดไม่เป็นชิ้นเป็นอัน .. ซึ่งกำลังตามพยายามนำมาเซบไว้ให้ได้มากที่สุด.. มาวันนี้.. ขอขอบคุณคนดีในดวงใจทุกท่าน. ที่พยายามปลุกปลอบมอบกำลังใจให้เสมอมา สอนให้พัฒนาเป็นนักเขียนที่มีสาระ พยายามทั้งผลักทั้งดันทั้งเข็นทั้งกระชากใจ ให้ยอมรับว่า หากจะเอาดีเอาได้ทางการเขียน ก็ควรจะขยันศึกษาหาความรู้ อย่างคุณหมอวฤกหรือคุณม้าก้านกล้วย ปรมาจารย์ทางด้านกานท์กลอน... ทั้งๆที่..ใจดวงนี้ มิเคยหวังสิ่งใด นอกจากตั้งอกตั้งใจรจนาสนองความอยากส่วนตัว..แค่นั้น.... วันนี้สบายใจดีจัง..เปิดเพลง.บรรเลงจากเปียนโนแสนไพเราะ เลยมีอารมณ์ เล่าสู่กันฟัง.. อย่ารีบเบื่อนะคะ คนดีที่รักทั้งหลาย(เอาอีกแล้วที่รัก ที่รักๆๆๆ) เพราะพุดพัดชากำลังมีความสุขมาก และกำลังเปิดหนังสือบ้าน.... Falling Water ของ Frank Llyd Wright ยอดสถาปนิกโลก ที่ออกแบบบ้านพร้อมธารน้ำตกระรินไหล ราวออกมาจากตัวบ้าน ซอนเซาะผ่าน แอ่งหินงามเบื้องล่าง งามเลอล้ำและ กลมกลืนกับป่าไม้ผลัดใบสีทองทั้งราวป่า ที่งามดั่งภาพฝัน ในจินตนาการ ในพงพฤกษ์ไพรจนน่าไหลหลง ดูไม่เบื่อเลย.. และอีกหลัง..Glass House ของ Philip Johnson ที่เป็นกระจกทั้งหลังในราวไพรเฉกเช่นกัน ให้นอนสัมผัสฝัน สัมผัสธรรมชาติ นอนนับดาวเดือน..มิรู้เบื่อเลย...... ทำให้พุดพัดชา......มีความสุขมาก และหันมามองวิมานดินของตัวเอง..ในวันนี้.... พุดพัดชาจะมีโต๊ะเขียนหนังสือสไตล์โบราณ ไว้นั่งเขียนหนังสือ. .และที่บ้านพุดพัดชา จะมีกระจกรายรอบบ้านเลยสามารถปล่อยให้ ธรรมชาติลื่นไหลเข้ามาทายทักสัมผัสได้อย่างใกล้ชิด.. ยามเหนื่อยล้าจากงานเขียน พุดพัดชาซื้อต้นโมก ดอกหอมกระจิ้ดริด ที่ขณะนี้กำลังบานพราวหวานขาวนวลไปทั้งต้น ที่สูงแผ่ก้านกิ่ง เหนือโต๊ะที่ใช้เขียนหนังสือ เพื่อว่าให้งานฝัน ของพุดพัดชาทุกบรรทัดอวลไปด้วย หอมงามละมุน ลองอ่านไปดมไปนะ... บางทีจะได้กลิ่นหอมฟุ้งลอยล่องมาปลอบประโลมใจ ให้เลิกดายเดียว เหงาเศร้า..ไปด้วยกันทุกอณูแห่งใจรัก ที่พุดพัดชายินดีรินรดให้ด้วยจริงใจและ ด้วยรักมากมีมากมายต่อทุกดวงใจ ให้ใสงามสดชื่นแสนสุข....ทุกอารมณ์รู้สึกสุขเศร้าเคล้าไหว...ในงามงาน.. จากแนวตา ที่เขียนนี้จะมีซุ้มการะเวก และบ่อปลา .. ในยามเย็นจะมีกลิ่นการะเวกส่งกลิ่นแกล้มมาประชัน ให้งานเขียนงานฝันบรรเจิดใจเป็นยิ่งนักแล้ว... เวลาเขียนงาน พุดพัดชาจะชอบมีดอกไม้สดหอมๆเคียงข้าง ในโถลายครามบางที่จะเต็มไปด้วยกุหลาบๆและกุหลาบ และจะจุดเทียนหอมงามตามมุมต่างๆวางไว้ในยามค่ำ และบางค่ำคืนจะจุดตะเกียงโบราณ เขียนหนังสือ หรือไม่ก็เขียนกับแสงเทียนให้วับวับแวม.. ให้งานหวามไหวด้วยใจดวงนี้ที่สุขล้ำ..เกินรำพัน นี่คือชีวิตจริง..ของนักอยากจะเขียน.. ที่พากเพียร เขียนเรื่องรักโรแมนติก คนนี้ ที่เกิดมากับใจดวงนี้ที่มิได้เสแสร้งแกล้งทำ เป็นผู้หญิงช่างฝัน อ่อนไหว จนใครๆบอกว่าสมแล้วที่ใช้นามปากกาว่าพุดพัดชา หรือทะเลที่มิเคยหลับไหล ผันแปรเอาแน่ไม่ได้ในบางครั้งครา ยามอ่อนล้าใจเจอพายุร้ายพัดผันผ่านมา.. พุดพัดชาเขียนมาเล่า..กันฟังแค่อยากฝากฝัง ฝากฝันฝากกายใจ ให้รักและเข้าใจพุดพัดชา ว่ามีชีวิตติดดินและงามง่ายเพียงใด ในโลกสับสนเร่าร้อนนี้ ที่ตามไม่ทัน และเขียนเพื่อบอกว่า พุดพัดชาโชคดีนัก ที่มีบ้านไว้ซุกกายใจ ในยามเจ็บช้ำกับสังคมห้ำหั่น ที่ยังตามมาถึงบ้าน แต่ใจดวงนี้ไม่เคยท้อนะ แม้บางทีจะพ้อกับโลกกับคนที่รัก ด้วยเสียใจชั่ววูบวับแล้วดับหาย ด้วยอาศัยใจดวงดีนี้ที่คิดอภัย ไม่เคยคิดร้ายใคร... และบ้านคือวิมานของเราอย่างแท้จริง ที่เราจะใส่ฝันสวยงามอย่างไรก็ได้ เพื่อให้กายใจเราสวยใสสดชื่นตามไปด้วยกัน..... นะคนดี.. ค่ำคืนนี้..พุดพัดชาจะสร้างฝัน นอนกางมุ้งบาหลี และจะจุดเทียนเวียนวนเขียนเรื่องรักงดงาม ให้หวามไหว ฝากถึงดวงใจในฝันทุกคน ให้อย่าเลิกฝันสรรสร้างสิ่งงามงดมอบให้แก่โลกในใจในฝัน และโลกจริงของเรานี้ให้ลดเร่าร้อนรุนแรง แย่งชิง.. หวังใจว่าคงไม่หลับไหลจนเทียนไหม้มุ้งเสียก่อนนะ... ..................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song716.html บ้านของเรา ...สวลี ผกาพันธ์ บ้าน คือวิมานของเรา เราซื้อเราเช่า เราปลูกของเรา ตาม ใจ ย่อมเป็นสถานทิพย์วิมานพอหาได้ เป็นที่เกิด ที่ ตาย ที่เราสร้างเอาไว้คอยท่า บ้าน คือวิมานของ คน ถึงแม้ยากจน ก็ต้องดิ้นรน อย่าจนปัญญา หาบ้านสักหลัง ที่พอประทังชีวา เพื่อสนิทในนิทรา ให้ตื่นมามองโลกชื่นใจ บ้าน ฉัน มีเพลงฝันให้ฟัง มีเสียงระฆัง จากกังสดาลพริ้งไป มีสวนไม้ดอก ผลิบานก้านกอช่อใบ มีความรัก มีน้ำใจ มีให้อภัย มีกรุณา บ้าน คือวิมานของเรา ยามพบความเศร้า รีบกลับบ้านเรา จะเปรมปรีดา เพราะบ้านมีรัก น้ำใจอภัยกรุณา คอยเราอยู่ทุกเวลา ในชายคาเขตบ้านของเรา บ้าน ฉัน มีเพลงฝันให้ฟัง มีเสียงระฆัง จากกังสดาลพริ้งไป มีสวนไม้ดอก ผลิบานก้านกอช่อใบ มีความรัก มีน้ำใจ มีให้อภัย มีกรุณา บ้าน คือวิมานของเรา ยามพบความเศร้า รีบกลับบ้านเรา จะเปรมปรีดา เพราะบ้านมีรัก น้ำใจอภัยกรุณา คอยเราอยู่ทุกเวลา ในชายคาเขตบ้านของเรา... ................. http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html บ้านเรา ...สุเทพ วงศ์กำแหง บ้าน เรา แสน สุขใจ แม้จะอยู่ ที่ไหน ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา ด้วยพระบารมีล้นเกล้า คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์ รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง พริ้วแดดส่อง สดใส งามจับใจ มิใช่ฝัน ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น หอมทุกวัน ระบือ ไกล บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้ จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ ขอวานหน่อยได้ไหม ลอยล่องไป ยังบ้านเขา จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย...
พุด 2 ต.ค. 2548 09:42 น. - ID 81817 
4402
24
0
2 ตุลาคม 2548 10:53 น. - comment id 522020
คุณ ...พุด คงเป็นคนโรแมนติกมากนะครับ จุดเทียนไว้ตามมุมห้องด้วย ของผมแค่หลอดไฟดวงเดียว เอาไว้อ่านหนังสือ ช่วยนี้สอบด้วย ต้องใช้ไฟเปลืองหน่อย แต่ไม่รู้เป็นไรครับ อ่านหนังสือเรียนแล้วจะหลับทุกที ไม่เหมือนอ่านหนังสือการ์ตูน เลยครับ ....สอบเสร็จแล้วต้องกลับ บ้านหน่อย คิดถึงบ้านนะครับ มาอยู่ กทม หลายเดือนแล้ว
2 ตุลาคม 2548 11:12 น. - comment id 522023
หน้าส่วนตัว
เรนว่างานเขียนของพี่พุดพัดชา..ไม่ไร้สาระนะคะ ..เป็นงานที่งดงามแบบเรนอ่านแล้ว..ให้ความรู้สึกสบาย ..และเรนก็ได้ความรู้ใหม่ๆจากสิ่งที่พี่พุดพัดชาเขียนแทรก..ด้วยดิคะ..
เรนสัมผัสงานเขียนที่งดงาม..
สื่อสิ่งที่เรนชอบมากด้วยดิคะ ..
.. ความรู้สึกที่สร้าง..
อ่านแล้ววางไม่ลง..
บ้านรักที่มั่นคง..
อบอุ่น..และปลอดภัยภายใน..บ้านของเรา..
..
เรนขอบคุณพี่พุดพัดชานะคะ ..ที่นำงานเขียนดีๆมาโพสให้เรนได้อ่าน ..ที่นี่..
ก็ที่บ้านของเรา..
บ้านที่เรนเลือก..จะอ่าน ..
และเลือกที่จะเขียน ..แบบไหนเก๊าะได้..
อิสระ..อย่างที่เรนต้องการ..
เรนรัก ..บ้านของเรา..
จริงๆนะคะ..
2 ตุลาคม 2548 11:30 น. - comment id 522025
บรรยากาศรายล้อมรอบบ้านพี่พุดน่าอยู่จังเลยนะคะ มีแต่ไม้ดอกหอมๆ มิน่าพี่พุดถึงได้เขียนเหมือนดอกไม้ หวานมากค่ะ สวยมากค่ะ แหะๆ อยากมีบ้านเป็นกระจกโดยรอบอย่างนี้บ้างนะคะ คงจะดี หากมองออกไป ทางไหนก็เจอแต่ฟ้า และต้นไม้
2 ตุลาคม 2548 13:04 น. - comment id 522055
2 ตุลาคม 2548 17:18 น. - comment id 522106
ไม่รู้ป้นไง พักนี้ รู้สึกแสบตา กัยตัวหนังสือ สี แดง ๆ กว่าจะอ่านจบ ตาลายเลยแหละ แต่ ความรักระหว่างเรา ยังคงเดิม นะจ๊ะ พุดสุดที่รัก
2 ตุลาคม 2548 22:24 น. - comment id 522177
น้อยครั้งที่อัลมิตราจะพกปากกา ส่วนใหญ่แล้วจะพกดินสอที่สลับไส้ดินสอ (ขี้เกียจเหลา) บ่อยครั้งที่พกแต่ดินสอไม่มีกระดาษ บางทีมีกระดาษ ค้นดินสอไม่เจอ ลุงอ่ำ ถึงได้แจกมะเหงกเขกกระโหลกบ่อย ๆ กระดาษ a4.. คุณภาพธรรมดา เพราะไม่ค่อยใช้print จาก printer ส่วนใหญ่จะเอามาร่างอักษร หรือไม่ก็วาดรูปเล่น ๆ ที่เก็บสมบัติก็ไม่มี ผลงานที่เขียน ก็ทิ้งไว้ที่เวป บ้านที่..โต๊ะเครื่องแป้งกลายเป็นที่ไว้หนังสือเล่มโปรด และผนังด้านหนึ่งของห้องนอนเป็นตู้หนังสือ มุมโปรดรึ คงจะเป็นเตียงนอน เพราะสารพัดจะใช้ประโยชน์ ในวันหยุด อัลมิตราจะทำตัวขนานกับพื้นโลก กลายเป็นหนอนจำเป็น วันทำงาน อาจมีบ้างที่ต้องเปิดเครื่องเขียน job project ที่นั่งพิมพ์ต๊อก ๆๆอยู่ตรงนี้ คืออีกมุมในห้องโถง ตู้ไม้ใหญ่ที่ด้านบนเป็นที่ประดิษฐานของพระพุทธรูป ถัดมาก็แผ่นโหลดโปรแกรมและซีดีต่าง ๆ ( โป๊ไม่มี เปลือยก็ไม่มี) มุมนี้ดีนะ เพราะว่าไม่ต้องลุกจากเก้าอีก แค่เอื้อมมือไปหน่อย ก็เป็นตู้เย็น แค่นี้ก็สุขแล้วล่ะ อิมมีบ้านเอาไว้นอนนนนนนน
2 ตุลาคม 2548 22:59 น. - comment id 522194
...จริงของพี่พุดครับ...บ้านคือวิมานของเรา...
ใครมีบ้านเป็นของตัวเอง..จะมีความรู้สึกนี้...
สวัสดีครับ
2 ตุลาคม 2548 23:39 น. - comment id 522212
บ้านคุณพุด สวยจังนะครับ สมกับเป็นวิมานจริงๆครับ
แก้วประเสริฐ.
2 ตุลาคม 2548 23:47 น. - comment id 522217
3 ตุลาคม 2548 07:17 น. - comment id 522235
3 ตุลาคม 2548 07:31 น. - comment id 522237
3 ตุลาคม 2548 07:23 น. - comment id 522238
3 ตุลาคม 2548 07:34 น. - comment id 522239
3 ตุลาคม 2548 07:40 น. - comment id 522240
3 ตุลาคม 2548 07:42 น. - comment id 522241
3 ตุลาคม 2548 07:44 น. - comment id 522242
3 ตุลาคม 2548 07:58 น. - comment id 522250
3 ตุลาคม 2548 08:06 น. - comment id 522252
3 ตุลาคม 2548 08:51 น. - comment id 522266
3 ตุลาคม 2548 12:19 น. - comment id 522355
ที่ไหนจะสุขทั้งกายและใจเท่าบ้านของเรา คงไม่มีแล้วล่ะค่ะกลับบ้านเรา รักรออยู่
คิดถึงบ้านอ่ะค่ะ
3 ตุลาคม 2548 14:40 น. - comment id 522397
อยู่ที่ไหนจะสุขใจเท่าบ้านเรานะคะพี่พุด
3 ตุลาคม 2548 14:54 น. - comment id 522401
.กลับบ้านเราดีก่านะ..ถ้าอ่อนล้าใจ
3 ตุลาคม 2548 16:08 น. - comment id 522463
บ้านคือวิมานของเราจริงๆค่ะพี่พุด จะอยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าที่บ้านของเรา คิดถึงพี่พุดนะค่ะ...
3 ตุลาคม 2548 17:10 น. - comment id 522489
บ้าน...เป็นที่พักกาย...พักใจ...ที่อบอุ่นที่สุดค่ะ งานงดงามค่ะ.....เพราะผู้รจนาใช้ใจที่งดงามเรียงร้อย....
6 ตุลาคม 2548 03:12 น. - comment id 523803
9 พฤศจิกายน 2548 03:55 น. - comment id 529693
พี่พุดคะ คิดถึงพี่พุดเหลือเกินค่ะ โอเล่ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาที่บ้านกลอนไทยของเราเหมือนเคยเพราะติดทำละครทีซิสอยู่ เมื่อได้อ่านรายชื่อกลอนหน้าแรก จึงพบว่าไม่มีบทกลอนของพี่พุด ... โอเล่จึงได้ย้อนหากลอนบทล่าสุดที่พี่พุดได้เขียนไว้ และพบบทนี้ ไม่มีสิ่งใดต้องการบอกเล่าให้ฟุ้งไป โอเล่เพียงคิดถึงพี่พุดเหลือเกินและหวังว่าพี่พุดคงสุขสบายดี อ่านกลอนหน้านี้ของพี่พุดทำให้โอเล่รู้สึกสบายใจ ... พี่พุดกำลังมีความสุขอย่างสบายใจอยู่ที่วิมานดินของพี่ ... อ่านไปก็ยิ้มไปแกมอิจฉาเล็กน้อยที่พี่พุดมีเวลานอนเขียนหนังสือและหาดอไม้เล็กๆมาไว้ใกล้ตัว ... ฟังดูสุนทรีย์เหลือจะกล่าว สิ่งเล็กๆเหล่านี้มากพอต่อความสุขของชีวิตคนๆหนึ่งนะคะ ... อย่างน้อยก็โอเล่คนนึงล่ะ บ้านของพี่พุดท่าทางน่าอยู่ไม่น้อย นึกภาพบ้านที่มีกระจกใสๆ มีโต๊ะโบราณเก่าๆ สลักลายใบไม้ หรือจะเป็นโต๊ะไม้เนื้อเกลี้ยงแบบหยาบๆ ... ดอกไม้เล็กๆอยู่ ณ ที่นั้น มีชาผลไม้ร้อนๆสักถ้วย โอโห ... โอเล่คงไม่ออกไปไหนอีกแล้ว เท่านี้ล่ะค่ะ โอเล่แวะเข้ามายามดึก ยังมีข้อสอบและงานมากมายรอให้โอเล่สะสางอยู่ ขอให้คืนนี้พี่พุดนอนหลับฝันดี และตื่นเช้ามาพร้อมกับอากาศเย็นๆและเสียงนกขับขานนะคะ รัก โอเล่
28 ธันวาคม 2548 20:49 น. - comment id 549893
:]
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
