โพธิศรัทธา!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song420.html


ทิพย์ทอง...นั่งจ้องมอง
ต้นโพธิเงินโพธิ์ทองในดวงใจ
ต้นไม้แห่งทิพยศรัทธา
ที่...
ทิพย์ทองทราบดีว่า
มีประวัติความเป็นมา
ที่แสนตราตรึงในคารวะใจพุทธศาสนิกชนทุกคนไป
ที่มีลำต้นอวบใหญ่
เป็นพูพอนโพรงอย่างนิ่งงันเงียบงาม


และ
นั่งสังเกตสังกาต้นโพธิ์ใหญ่
ที่มีก้านกิ่งแตกสาขาออกไป
ดั่งคำพังเพยนำมาเปรียบเปรยไว้ว่า
*ดั่งร่มโพธิ์ร่มไทร*
ที่เป็นดั่งรวงรักแห่งรัก
ให้นกกาได้อาศัยอย่างร่มเย็นเป็นสุขสืบไป...ชั่วกาล...


ใบโพธิ์นั้นเกลี้ยงเกลาเป็นมันวะวาววับ
เนื้อใบ ค่อนข้างหนา
คล้ายแผ่นหนัง
ใบจะห้อยลง 
และ
รูปใบจะป้อมๆหรือรูปไข่
โคนใบเว้าเข้าเล็กน้อย 


ดอกออกบนฐานดอก
ที่โค้งกลม แล้วเจริญเป็นผลต่อไป 
ผลกลมติดอยู่ตอนปลาย ๆ กิ่งเล็ก 
พอแก่ออกสีแดงคล้ำ ๆ 
จักเป็นอาหารของพวกนกได้เป็นอย่างดี


และ..
แสนแปลกดี
ที่ปลายกิ่งลู่ลง 
กิ่งจะงามอ่อนช้อยอ่อนโยน
ปลายสุด
จะมีหูใบเป็นปลอกแหลม ๆ หุ้ม 
เมื่อหูใบหลุดไปแล้ว
จะทิ้งรอยแผลใบเป็นขวั้น ๆ ไว้ที่กิ่งเห็นได้ชัด
บางทีตามกิ่ง จะมีรากอากาศให้เห็นบ้าง 
 

เรือนยอดเป็นพุ่มกลม แผ่กว้าง
ยอดอ่อนผลิสล้างซ่อนซ้อนสลับ
ด้วยเขียวไพลยามผลัดใบ
ผลิยอดละอออ่อนใส
รับสายแสงแดดสีทองสะท้อนกระทบใบแก่กลาย
ที่หมายจะร่วงพลีพรมห่มพื้นพสุธา

ที่พากันเปลี่ยนสี
เป็นเหลืองทองผ่องพร่างแสนงาม
ยามลมพัดพรายมาส่ายเสียด
เบียดให้กิ่งก้านไกวไหวกรีดหวีดหวิว...อย่างน่าฟังยิ่งนัก


และ
พาให้จิตดวงใส
ได้รำลึกรู้นึกถึงบทกวีบทหนึ่งขึ้นมาเสียมิได้
ที่เธอเคยร่ายรจนาเอาไว้...

*เห็นโพธิ์ทองสะท้อนแดดวะวิบวับ
งามระยับจับตาในแสนใสหวาน
ภาพพระพุทธองค์ทรงประทับราวบัวบาน
เหนืออาสนะทิพยพิมานในม่านโพธิ์...*
..........


ทิพย์ทอง ...
ชอบนั่งมองต้นไม้ได้โดยไม่รู้เบื่อ
และ...
จำได้ว่า...
ที่วัดบ้านเกิดของทิพย์ทองเอง
ก็มีชื่อว่า*วัดโพธิ์*
ค่าที่มีต้นโพธิ์ทองต้นใหญ่
ที่ลำต้นอวบงามให้สามคนโอบแทบไม่รอบ
ให้เราเด็กๆชอบมาอาศัยนั่งนอนเล่นภายใต้ร่มเงาใบงาม


และ
ได้..
ฟังเสียงใบระกาตรงชายคาโบสถ์
ร้องกรุ๋งกริ๊งๆแสนไพเราะยามที่ลมพัดผ่านมา...
ให้ความรู้สึกที่ดำดื่มล้ำลึก
ที่ยังตราตรึงตามมาจนถึงนาทีนี้
ไหนจะยังต้นพิกุลใบหนา
พากันเรียงหอมกรายให้หอมกรุ่นละมุนใจ
ที่โปรยดอกพราวไสวลงบนพื้นหญ้า
ให้..
ทิพย์ทอง
ไปเก็บดวงดอก
มาห่อหอมไว้ในผ้าเช็ดหน้า
เพื่อนำมาใช้ร้อยมาลัยเส้นยาว
ราวสายสร้อยพร้อยเพชรพราวอีกด้วยเล่า...


และ
ทิพย์ทองยังจำได้อย่างแม่นยำ
เมื่อพยายามโยงใยเรื่องราว
เกี่ยวกับต้นไม้แห่งรักแห่งศรัทธานี้
ที่หน้าบ้านทิพย์ทองนั้น
มีคุณครูท่านหนึ่ง
ที่เป็นคุณพ่อของเพื่อนทิพย์ทอง
ที่มีฝืมือการวาดภาพพุทธประวัติมาก
ภาพที่ชินตาเราเด็กๆ
คือ ภาพแสนงามยิ่งใหญ่ในผืนผ้าใบ
เกี่ยวกับพระบรมศาสดา
ตั้งแต่ปลงพระเกศาออกบวช


และ
ที่ตราจำไว้ในดวงจิตคือ
ภาพอันแสนวิจิตรมลังเมลืองใจมาก
คือภาพที่
เจ้าชายสิทธัตถะกุมาร 
ในระหว่างบำเพ็ญพรต เพื่อหาสัจธรรมนั้น 
ได้ทรงเลือกนั่งประทับที่โคน ต้นโพธิ์
และ
ที่มีใบระยิบระยับงามจับตาจับใจมาก
ราวอาบด้วยสายแสงทองทอกระทบ
ดั่งมีชีวิต...


ภาพที่พระพุทธองค์ได้ตรัสรู้ 
พระสัมมาสัมโพธิญาน คือ อริยสัตย์ 4 อัน
ประกอบด้วย 
ทุกข์ สมุห์ทัย นิโรธ มรรค เมื่อวันเพ็ญเดือน 6


และ
แม้พระองค์จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว
ก็ยังต้องทรงใช้พลังจิตรบกับพวกมาร
(การเอาชนะกิเลสฝ่ายต่ำ)
ก็โดยประทับอยู่ใต้โคนต้นโพธิ์อีก เช่นกัน 
เพราะ
โพธิ์มีร่มเงาเหมาะแก่การพักพิง
และบำเพ็ญพรตเป็นอย่างยิ่ง

และ
กล่าวกันว่า
ต้นโพธิ์ที่พระพุทธองค์ประทับ
เพื่อรวบรวม พระหฤทัย
ให้บรรลุถึงสัจธรรมนั้น
ได้ถูกประชาชนผู้นับถือศาสนาอื่น 
โค่นทำลายไปแล้ว
แต่...
ด้วยบุญญาภินิหารเมื่อได้นำนมโคไปรดที่ราก
จึงมีแขนงแตกขึ้นมา
และ
มีชีวิตอยู่มาอีกนานก็ตายไปอีกแล้วกลับแตกหน่อใหม่...


นั่นคือ...
ตราจำที่ย้ำไสว
ให้นวลใจทิพย์ทองยิ่งพร่างใสแสนงาม
ยามทอดทัศนาต้นโพธิ์เงินโพธิทอง
ที่ใบวะวาววับนี้
ราวกับเห็นภาพพระพุทธองค์
ทรงประทับณ..ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา
ภายในป่า สาละ 
ณ ตำบลอุรุเวลาเสนานิคม แคว้นมคธ
ในคลองตาคลองใจตลอดมา


และพาให้
ทิพย์ทองรักแสนรัก
ศรัทธาแสนยิ่งใหญ่นักในทุกยามนึก
ถึง
*ร่มโพธิ์พฤกษ์ โพธิ์ไพร*
ต้นไม้ที่พระพุทธเจ้าได้ประทับ ณ ภายใต้ร่มเงา
ในคราวตรัสรู้, จนได้ โพธิญาณ  
อันคือปัญญาตรัสรู้, ในมรรคญาณทั้งสี่
มีโสตาปัตติมัคคญาณ เป็นต้น


ให้หัวใจทิพย์ทอง
ยิ่งพรายฉายฉันท์ราวเพชรดวงในรวงใจ
เสมือนฝันไป...
ในราตรี...
ที่ดารารายเลิศโสภานภานวลผ่อง...
ในวัน*เดือนพูนดวง*
ควงหวานแจ่มจรัสในวันเพ็ญเดือนหกขึ้น15ค่ำ
พร้อมกับหวานแว่ว.........
บทกวีแสนงามจากดวงใจมิ่งมิตรแสนดี
คนที่ชื่อลำน้ำน่าน*บุรุษแห่งสายธาร*
....................


จากริมฝั่งเนรัญชราสู่ธาราธรรม
พรมธารายามอรุณด้วยกรุ่นกลิ่น		
พรมผืนดินด้วยเกสรละอองป่า
จากดื่นดึกลึกหลับกับดารา				
ภาวนาอยู่ท่ามกลางวิมานพฤกษ์
ณ ปลายฝั่งสายธารนิมมานรดี		
รัชนีสว่างสรวงแม้นห้วงดึก
ร่วมบรรเลงมนต์ธรรมอันล้ำลึก
ผลผลึกอภิญญาณฌานภิญโญ
เมื่ออาทิตย์อุทัยแรกแตกดอกวับ
พร้อมบทเพลงวิหคขับจับกิ่งโผ
บัลลังก์อาสน์ใต้ร่มบรมโพธิ์				
มนต์พุทธโทแว่วผ่านวิมานไพร
ราตรีวันวิสาขปุณณมี			
มะลุลีผลิรับจากหลับใหล
หยาดน้ำค้างหยดเย็นค่อยเป็นไป			
เทวดามาลาไพรร่ายรำพร
	
ณ ริมธารสายน้ำต้นยามเช้า		
ใต้ร่มเงาพนาวัลย์บรรจถรณ์
โพธิสัตว์แสงประดับจับจีวร				
พนันดรก็บรรสารทุกธารพราย
มธุปายาสข้าวทิพย์วิจิตรสรรค์		
อวลสุคันธ์สุชาดาน้อมถวาย
เครื่องพลีกรรมหอมกลิ่นมิสิ้นวาย			
โลกบาลเรียงรายร่วมพิธี
	
รัตนบัลลังก์นั่งภาวนา			
อาทิตย์ทองส่องหล้าพระโพธิ์ศรี
ทินกรร่อนเริงเวิ้งนที
บารมีคลี่อาบทาบไพรวัลย์
           
สัตยาอธิษฐานลงธารน้ำ
อรุณยามฤกษ์ดวงสรวงสวรรค์
ถาดทองทวนไหลทบอรรณพพลัน			
สู่ห้วงน้ำเนรัญฯ พุทธมรรคา
	
ปฐมยามราตรีค่อยหรี่ล่วง
ยามโสมสรวงเสวยแสงแพร่งเวหา
สมาบัติสำเร็จแจ้งแห่งวิญญาญ์			
ซึ่งปุพเพนิวาสานุสสติญาณ
มัชฌิมาล่วงผ่านทวารสอง			
องค์สัมมาลุครรลองกรรมฐาน
ล่วงจักษุทิพยจักขุญาณ				
สรรพสัตว์ก่อนกาลเหตุจุติ
	
ปัจฉิมยามกาลสมัยใกล้รุ่งฤทธิ์		
หยั่งพินิจปัจจยาการนานสติ
อริยสัจรู้แจ้งแรงสมาธิ				
ในปฏิจจสมุปบาทอวิชชา
เมื่อแสงทองทอรับจับระบัด		
โพธิสัตว์สดับแจ้งแรงตัณหา
ตรัสรู้ลุพระสัพพัญญุตา				
ดับสูญสิ้นกิเลสาธรรมาญาณ
	
มหัศจรรย์อุบัติซ้องมรรคผล		
ปฐพีดลลั่นธาตุปราชญ์สถาน
ทศพลเปล่งสีหนาทปฐมทาน				
ใต้ร่มโพธิญาณอุรุเวฬาฯ
ทิพย์ดนตรีบรรเลงเพลงอภิวาท		
อเนกชาติสังสารังองค์คาถา
สัพบุรุษเพี้ยงพ้นองค์สัมมาฯ				
พุทธาดาโลกนาถทุกชาติภพ......
..................................


อรุโณทัย ณ ริมฝั่งน้ำเนรัญชรา 
 
เมื่อเดือนต่ำย่ำรุ่งคลุ้งสายหยุด
แว่วโพธิ์พุทธไกวกราวราวสวดเสียง
วิหคอุ่นรุ่งแล้วแจ้วสำเนียง
น้ำค้างเรียงรินหยดซบบัวใบ
ดวงดาวเลื่อนเคลื่อนลงตรงเหลี่ยมโลก
กลีบดอกโศกแต้มหมอกดอกหม่นไหว
กาลอรุณหมุนเวียนเปลี่ยนความนัย
ปลุกตื่นแล้วดวงใจแห่งท้องนา
หวานสำเนียงเสียงไก่ได้รู้สึก
คล้ายสำนึกลึกล้ำพร่ำเพรียกหา
ราวบทเพลงระฆังแก้วแว่วยินมา
ให้สดับรับค่าอรุโณทัย
เมื่อน้ำค้างพร่างหล่นบนพรมพฤกษ์
เพียงค่อนดึกลึกล่วงจากสรวงใส
บ่มวิญญาณตำนานทุ่งจรุงใจ
ราวเกล็ดเพชรเจียระไนด้วยตำนาน
หอมกลิ่นเอยหอมหวลมวลดอกไม้
เมื่อลมไล้ลอยล่องท้องนาผ่าน
แตะดวงจิตปลุกฟื้นขึ้นจับงาน
อีกช้านานเส้นทาง..สว่างรับ
ตะโพนน้อยคล้อยเสียงยินเพียงแว่ว
เมื่อเดือนปีคลี่แนวแคล้วจันทร์จับ
ห้วงพรรษาเปลี่ยนวันเหมันต์ลับ
ยังสงบรำงับกับพุทธา
แสงสีทองรุ่งลางทางทิศนั่น
เหลืองอำพรรณเปรื่องปราดศาสนา
ฉายอรุณอุ่นทอขึ้นคลอตา
ส่องมรรคาหนทางสว่างแล้ว
ตื่นขึ้นจากภวังค์ขังดวงจิต
เมื่อไฟติดฟืนลุกทุกทิวแถว
เพียงควันไฟพุ่งยาวขาวเป็นแนว
ข้าวสารแก้วหุงนึ่งเต็มซึ้งนัก
เดินตามพระมาไกลในรอยพุทธ
บรรจงหยุดรับบาตรถาดข้าวตัก
ดอกบัวบานแย้มอยู่คู่พระพักตร์
แผ่เมตตาทอดรัก...จักเข้าใจ
หยาดน้ำค้างอาบคลอกอรวงข้าว
เมื่อลมหนาวพัดฟ่อนจีวรไหว
เกล็ดหมอกหม่นสะท้อนพร่างกลางดวงใจ
งามพระธรรมวินัยก็ฉายรับ
เช้าวันใหม่ดรุณรุ่งตรงทุ่งนา
เทียนพรรษาหรี่ลดหมดเปลวจับ
ดอกบัวบานผลิแทนราวแสนนับ
ผลิวิญญาณขานรับกับอรุณ
คืออารยาแห่งกาลผ่านทุกครา
วัฒนาก้าวตามยามโลกหมุน
ให้สดับรับค่าพุทธาคุณ
กฎธรรมชาติสมดุลลึกซึ้งแล้ว
-----------------------


เช้าวันใหม่ในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่งที่ได้ไปเยือนในครั้งก่อน
ความทรงจำสงบงามถูกจารึกไว้ในหัวใจดวงนี้ 
ณ ริมฝั่งน้ำโขงแม่น้ำของแผ่นดิน วิถีชาวลาวสงบนิ่งตามรอยพุทธ
หลังออกพรรษาที่ชาวบ้านต่างพากันไปวัด ..ในหมู่บ้าน
เส้นทางเดินทอดย่างไปกลางทุ่งนาเขียวขจี ริมบึงบัวดอกงาม
ในเช้าวันใหม่ในปลายเหมันตฤดู ที่เห็นพระออกบิณฑบาตรแต่เช้าตรู่
จีวรเปียกพรมด้วยน้ำค้างริมใบข้าว ..หอมกรุ่นข้าวหุงใหม่
ที่ชาวบ้านเตรียมไว้ใส่บาตร..
ข้าพเจ้าสงบงันและสดับรับรู้ค่าในวิถีงามนี้
ดอกบัวงามวางนิ่งในถาด รอถวายเป็นพุทธบูชา
ณ ผืนแผ่นดินนี้ร้างไร้ในเทคโนโลยี แต่สูงส่งด้วยจิตวิญญาณ
มีวัฒนธรรมของแผ่นดินซ่อนเร้น เงียบงาม น่าหลงไหลในยิ่งนัก
ริมฝั่งแม่น้ำโขง ข้าพเจ้าประหวัดจิตนาการไปถึงริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา
พุทธะไม่ได้สอนให้เราละวางอย่างโง่เขลา หากแต่สอนให้เราปรับตัว
และใช้ชีวิตสงบงามท่ามกลางสังคมปัจจุบันและความเปลี่ยนแปลงเป็นเหตุ
แม้นไม่ถึงพระนิพพาน หากแต่ได้ขึ้นชื่อว่า เดินไปอย่างผู้เพียรพยายาม
เช้าวันใหม่ การกลับมาของอรุโณทัย และกฎสมดุลธรรมชาติ
หวังให้ทุกดวงใจน้อมนำความสงบรำงับเข้าเป็นจุดเริ่มต้น
มีสติและเข้าใจความเป็นไปแห่งสรรพสิ่งที่เราเห็นอยู่ตรงหน้า
ปล่อยวางและรู้เท่าทัน สงบงามเงียบเฉกเช่นพุทธศาสนิกชน
............ 
..................

และ
ด้วยจิตดวงใส
ดั่งอัญมณี
ของแม่ดวงดอกพุดไพร
ขอกราบกรานตรงเบื้องบาทพระศาสดา..
*ผู้เปรียบประดุจดั่งพระมิ่งมงกุฎยอดรัตนมณี
แห่งพุทธศาสนิกชน*
ในฟ้าพุทธภูมิชมพูทวีป
พุดขอพลีรจนาถวายเป็นพุทธบูชา
ในวันเข้าพรรษานี้
ที่ดวงชีวีจำต้องร้างแรมเรือนไทยร่มรัก
กลับบ้านเกาะบ้านเกิดไปหลายวันค่ะ
...............


ในอดีตเราถือเอาวัน แรมหนึ่งค่ำเดือน 8 ของทุกปี 
เป็น วันเข้าจำพรรษา 
ตามประเพณีพุทธบัญญัติของพุทธศาสนา 
พระสงฆ์ต้องอธิษฐานอยู่จำพรรษาในวัดใด วัดหนึ่ง
ตลอดสามเดือนที่เรียกว่า ไตรมาส นั่นเอง 
นี่เป็นเรื่องที่ภิกษุสงฆ์ต้องทำจะหลีกเลี่ยงเบี่ยงบ่ายไม่ได้
 

มีเรื่องราวปรากฎในพระวินัยปฎก วัสสูปนายิกะ
 ใจความย่อว่า :
สมัยเมื่อผ่านปฐมโพธิกาลไปแล้ว 
มีกุลบุตรเข้ามาบวชเป็นภิกษุมากขึ้น 
พระพุทธเจ้ายังมิได้ทรงบัญญัติในภิกษุจำพรรษา 


ถึงฤดูฝนมีน้ำขังเต็มบริเวณไร่นาทั่วไป 
ชาวบ้านอาศัยพื้นที่เหล่านั้นประกอบอาชีพทาง กสิกรรม 
พวกพ่อค้าที่มิใช่ชาวกสิกรรม
ต่างพักผ่อนหยุดสัญจรกันในฤดูฝนนี้ 
เพราะนอกจากไม่สะดวกแล้ว 
ยังเป็นอันตรายแก่พืชผลของชาวไร่ชาวนา

แต่ภิกษุบางจำพวกในสมัยนี้
หาพักการจาริกไม่
 บ้างพากันย่ำเหยียบหญ้าและสัตว์เล็กเป็นอันตราย 
ชาวบ้านพากันติเตียน 

พระพุทธองค์ทรงทราบ
จึงทรงบัญญัติให้ภิกษุจำพรรษาในฤดูฝน 3 เดือน 
นับแต่วันแรม 1 ค่ำ เดือน 8 ไปจนถึงวันที่ 15 ค่ำ เดือน 11 
แล้วเหลือเวลาในท้ายฤดูฝนนี้ไว้ให้อีก 1 เดือน 
ไว้ให้เป็น จีวรกาล 
คือเวลาที่แสวงหาจีวรมาผัดเปลี่ยนของภิกษุ
ยังมีข้อบัญญัติเพิ่มเติมอีกว่า 
ให้ภิกษุยึดเอาเสนาสนะอย่างใดอย่างหนึ่ง
เป็นที่จำพรรษาให้ได้ เช่น ถ้ำหรือกุฎี

 ซึ่งมีที่มุงที่บังกันแดดกันฝนได้ดี 
และทรงห้ามไม่ให้ภิกษุสงฆ์จำพรรษาในที่ต่อไปนี้
คือ ที่กลางแจ้ง ในโพรงไม้ ในหลุม ในตุ่ม บนคาคบไม้ 
ซึ่งจะเป็นอันตรายในฤดูฝนเช่นนั้น

การจำพรรษาด้วยการอธิษฐานจิต 
คือ การที่ภิกษุแต่ละรูปไปประชุมกันในอุโบสถ 
ทำวัตร สวดมนต์ ทำพิธีขอขมากัน
แล้ว 
แต่ละรูปจะนั่งกระโหย่งแล้วตั้งจิตอธิษฐานว่า 
ข้าพเจ้าจะจำพรรษาในอารามนี้ครบ 3 เดือน
 นั้นก็คือ ในระยะเวลา 3 เดือน 
ภิกษุผู้จำพรรษาจะไม่ไปค้างแรม ณ ที่ใดเลย 
จะอยู่ประจำที่ในอาราม ที่ตนอธิษฐานจิตนี้


ผ้าอาบน้ำฝน ....
หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า
 วัสสิกสาฎก คือผ้าสำหรับนุ่งในเวลาอาบน้ำฝน
หรือใช้ในการอาบน้ำทั่วไป 
มีเรื่องเล่าว่า นางวิสาขาเป็นผู้ขออนุญาตให้พระพุทธเจ้า
ให้พระสงค์รับผ้าอาบน้ำฝน
 เพราะเธอใช้นางทาสีไปนิมนต์พระที่วัดขณะฝนตก 
พระสงฆ์แก้ผ้าอาบน้ำกันเต็มวัด 


ทาสีกลับมาบอกนางวิสาขาว่า 
ไม่มีพระมีแต่ชีเปลือยเต็มวัด
วิสาขารู้ทันทีจึงได้กราบทูลพระพุทธองค์
ให้ทรงอนุญาตผ้าอาบน้ำฝนดังกล่าวแล้ว


การถวายเทียนพรรษา .....
ปกติประเพณีที่เกี่ยวกับเทียนหรือขี้ผึ้งนี้ 
ได้สืบกันมาแต่สมัยพุทธกาลแล้ว 
โดยเริ่มแต่สมัยที่พระพุทธองค์ได้เสด็จเข้าสู่ป่า 
หนีความทะเลาะวิวาทของภิกษุสงฆ์เมืองโกสัมพี 
ที่ตั้งหน้าทะเลาะกันด้วยเรื่องวินัยอันเล็กน้อย
 
โดยเข้าไปอยู่ในป่า มีลิงและช้างเป็นผู้อุปฐาก 
จนในที่สุดชาวเมืองต้องลงโทษภิกษุสงฆ์ทั้ง 2 ฝ่าย 
แล้วจึงไปนิมนต์พระพุทธองค์ออกจากป่าต่อไป 

ในขณะที่เสด็จอยู่ในป่านั้น 
ลิงก็หาผลไม้และน้ำผึ้งมาถวาย
 ฉันน้ำผึ้งเสร็จแล้ว
ก็จะนำขี้ผึ้งไปทำเทียนบูชาพระ
 
จึงเห็นได้ว่าเทียนได้เข้ามาเกี่ยวข้องกับประเพณีสำคัญ
 การถวายเทียนให้ภิกษุสามเณร 
ได้จุดบูชาพระรัตนตรัยในวันเข้าพรรษา
โดยการรวบรวมเทียนไว้ถวายวัดเป็นจำนวนมาก
 เพื่อให้ได้จุดไปจนตลอดไตรมาส 
 

แต่ก่อนถวายกัน
เพียงเป็นเทียนขี้ผึ้งแท้ ๆ ชาวบ้านทำเอง 
เอาขึ้ผึ้งมารีดกับเส้นด้าย
แล้วตัดให้ได้อันยาวตามสมควร
แล้วนำไปถวายวัด 


ปัจจุบันได้มีการนำเทียนขี้ผึ้งมาผสมกับสารเคมี 
ทำให้แข็งตัวและแปรสภาพเป็นเทียนสีชนิดต่าง ๆ 
จนบางแห่งถือเป็นประเพณีใหญ่โต 
เช่น
*เทียนพรรษาของจังหวัดอุบลราชธานี*

ปีนี้พรรษามาแล้ว 
ขอให้ชาวพุทธทุกคนทำใจให้มั่น 
รำลึกถึงวันสำคัญนี้ ผู้ใดจะอธิษฐานจิตอย่างไร
ก็ตั้งใจให้แน่วแน่ 


ก็จะเกิดอานิสงส์กับตัวเองเป็นเอนกอนันต์
 เช่นในพรรษาจะงดบุหรี่ จะงดเที่ยวเตร่ 
จะงดดื่มสุราเมรัย ตลอดจนงดการทำชั่วทั้งมวล 
ทำบุญเมตตากรุณา 
และ
ชำระจิตที่มัวหมองมืดมน
ให้เป็นจิตสะอาดสว่างไสวตลอดไป 
ก็จะเป็นกุศลแก่ตัวเองและครอบครัวยิ่ง
***************
*จากหนังสือ มหาอุดม์ 
และออนซอนอีสาน ชุดที่ 1 โดย รศ.อุดม บัวศรี)*
.....................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song420.html
รางวัลชีวิต
พระพุทธองค์ ท่านทรงสอนเรื่องเวรกรรม
คนไหนใครทำ กรรมเคยก่อเอาไว้อย่างไร
ก่อน นั้น เคยทำกรรมไว้ชาติใด
ชาตินี้ต้องได้ รับกรรมที่ทำก่อนนั้น
ตัวฉันคงทำ แต่กรรมซ้ำอยู่เสมอ
ชาตินี้จึงเจอ เวรกรรมเก่าเข้าย้อนผูกพัน
ปวด ร้าว ตรอมตรมขื่นขมอนันต์
ทำดี สารพันรางวัลที่ได้ก็คือเคราะห์กรรม
โธ่ เอ๋ย พระเจ้าไม่เคยปราณี
ในชาตินี้ ทำดีไม่เคยก่อกรรม
หวัง ให้ ผลบุญได้น้อมนำ
ล้างเวรที่เคยทำ แต่ชาติ ปาง ก่อน
สิบนิ้วประนม สวดมนต์พร่ำบ่นบูชา
กุศลนำมา จงนำข้าสิ้นเวรดั่งวรณ์
หากแม้ ชีวีสิ้นลับดับมรณ์
เวรกรรม ทุกชาติก่อน
บรรเทาผันผ่อน อย่าตามซ้ำเลย...