http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song28.html (ใต้ร่มมลุลี) กับปลายฝนต้นหนาวหนึ่งผ่านมา ที่ฟ้าดินเป็นใจ... ฤาแกล้งลวงหลอนหลอกใจให้ผมติดกับ*กับดัก* ในทุกข์พันธนารักก็มิอาจหยั่งรู้ได้.. ในวันที่ ฟ้าเศร้าฝนสวยพรำฉ่ำเย็นไปทั่วทั้งราวฟ้ากว้าง และ... พาให้ผมมายืนพิงกราบเรือเฟอรี่ลำใหญ่ อย่างอ้างว้างเหว่ว้าในท่ามกลางสายฝนพรำ...ลำพัง ผมยืนนิ่งงันไปกับฝน และฝันงามเงียบ ดูดวงดอกฝนพร่างโปรยโรยไปทั่วทั้งผืนน้ำทะเล ที่ณ..บัดนี้ เริ่มกลายเป็น *ทะเลดอกไม้ฝนดอกไม้ฝัน*พรายพร่างกระจ่างใจไปทั่ว ซึ่งราวกับจะปลอบประโลมใจให้งามไสวไปอีกแบบ ให้ใจดวงนวลละมุน ยิ่งกรุ่นซาบอาบซึ้งแสนสุขใจ ไปกับธรรมชาติ ที่แสนยิ่งใหญ่ในยามนี้ที่หาดูได้ยากยิ่ง! ในเรียวฝนพร่าง... ในว้างเวิ้งกลางทะเลอ่าวไทย ที่ลึกล้ำเขียวใสดั่งมรกตน้ำงามเนื้อดี ใจดวงนี้ของผมกลับสุขว่าง ไปกับความงามอ้างว้างของเวิ้งน้ำจรดฟ้าตรงหน้า ที่กำลังถูกแตะแต้ม ให้พร่าเลือนด้วยเงาฝนพราย คล้ายฉากแห่งสวรรค์ ในม่านหมอกดวงดอกไม้คลี่คลุม ให้แสนนวลนุ่มทาบทาด้วยสีเทาทึมไปทั่วทั้งท้องน้ำผืนฟ้า ผมปล่อยให้ละอองฝนปราย มาพรายพลิ้วสัมผัสใบหน้าคล้ำคล้ามแดด ที่ใครใครชอบหันมามอง และ มักพากันคิดว่าช่างคมเข้ม สมกับเป็นชายชาตรีลูกน้ำเค็มแดนใต้ หากทว่า ... ใครเล่าจะหยั่งรู้ว่า ณ ..ภายใต้ใบหน้าอันแสนสงบงันของผม มีดวงใจอันแสนอบอุ่นอ่อนหวานอ่อนโยน ซ่อนซุก สุขซึ้ง ซุกอยู่ในทุกอณูแห่งลมหายใจ ยามได้สัมผัสไพรวัลย์ขวัญงามแห่งธรรมชาติ.. และ... ภายใต้เปลือก อันแสนทรนงคงมั่นอย่างชายชาตรี ที่มีเรือนร่างราวนักกีฬา ผู้รักกีฬากลางแจ้งทุกชนิดนานมามานานปี จะมีก็เพียงแค่คนชิดใกล้...ไม่กี่คนเท่านั้น ที่รู้จักกมลขวัญ แท้จริงของผมดี คนที่พยากรณ์ชีวิตจิตวิญญาณผมได้แม่นยำราวหลับตาเห็น และ ใครคนนั้น สองคนนี้..คือ..*แม่พ่อ..ผู้แสนมีพระคุณ* ที่ก่อร่างการุณย์ ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูผมมาเอง ตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยจนให้เติบใหญ่มาถึงในวันนี้ คุณ..แม่ผม..ที่มีชื่อแสนซึ้งแสนเก๋ไก๋ ว่า*เพชรนวล* คลับคล้ายคลับคลา จะเลียนแบบชื่อนางเอกตำนานหนังไทย ผู้มีดวงตางามพราวราวน้ำผึ้งรวง *คุณเพชรา เชาวราษฎร์ * ที่ผมเกิดไม่ทันได้ดูและติดตามชม หากทว่า เคยเห็นเพียงภาพเธอที่แสนงามมาก ในฉากภาพยนต์ที่ถูกนำมาฉายย้อนอดีต และ เธอคนดี.. ที่มีจิตงามพร่างนวลใส..ไสว..ดั่งเพชรแท้ ผู้เสียสละต่อจิตวิญญาณความเป็นศิลปินจริงๆ ที่เธอยอมเททอดถอดใจ แสดงภาพยนต์ไทยมากมายหลายร้อยเรื่อง และ ในยามบั้นปลาย เพราะแสงไฟจากการถ่ายทำทั้งวันทั้งคืน อย่างหามรุ่งหามค่ำมาอย่างนานปี ที่ยังไม่ทันสมัย ทำให้นัยน์ตาแสนงามราวหยาดน้ำผึ้ง ของเธอจำมืดบอดลง และ ทำให้เธอหันหลังลาจากวงการ โดยมิเคยออกมาปรากฎร่างอีกเลย ฝากเพียง ตำนานฝัน ตำนานรัก ตำนานแห่งความอมตะ ของคำว่านักแสดงผู้หาญกล้าจนตราบนาทีสุดท้าย ไว้ให้โลกมายาได้เล่าลือ อย่างนับถือศรัทธา ในความสามารถแห่งค่าคนศิลปินไทย ................. และ.. สำหรับผม.. ผู้หญิงงามใจอย่างหยาดฝนและ ราวมีเพชรอัญมณีอยู่ณ..ภายใน ที่คอยส่องนำทางใจผมเสมอมา ต้องคนนี้เลย *คนที่ชื่อคุณเพชรนวล* ที่คือนางใจนางในฝัน อันจักหาใครมาแทนที่ได้ไม่ในปฐพีนี้ จนตราบวันตายเลยทีเดียว เธอคือเทพีไพรเทพีใจ ที่ผมชอบกลับไปซุกร่างใจในอ้อมตัก อันจักหอมกรุ่น หวานละมุนไปเป็นนิรันดร์รักราวทารกน้อย มาตรแม้น.. ผมจักเติบใหญ่เป็นหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ที่ใครๆพากันชมว่ารูปงามนามเพราะ มีหน้าที่การงานตำแหน่ง แสนเหมาะเจาะเหมาะสม ที่ต้องรับผิดชอบ ในระบบราชการให้แสนก้าวหน้าไปไกล ได้เป็นใหญ่เป็นโตเป็นถึงหัวหน้าคนแล้วก็ตามที ผมก็ยังกลับชอบราตรี ที่ได้นอนหนุนตักเธอ ฟังดุเหว่าร้องเรไรร่ำ มาฟัง...เธอเล่าโน่นนิดนี่..หน่อย ย้อนรอยถอยหลังไปยังยามวัยเยาว์ ที่ผมยังเแสนขลา คอยสร้างเรื่องวายวุ่นให้เธอว้าวุ่นใจมิรู้จบมิรู้สิ้น ที่มาในวันนี้ ถึงวันนี้ ยามที่เธอ..พบผม เธอจะหัวเราะเสียงใสอย่างดีใจ ผสานเสียงกับผมที่ตลกตัวเองไม่หาย ว่าไยช่างมากมายสร้างวีรกรรมวีรเวร ตามประสาเด็กบ้านนอก ให้เธอแสนตกอกตกใจเล่น อย่างเช่นหนีไปเล่นน้ำริมไพรรกโตรกธาร ให้น้ำจากเทือกภู ที่กำลังบ่าหลาก พัดร่างลอยละลิ่วผลุบๆโผล่ แล้ว แทบโงหัวไม่ขึ้นเอาชีวิตแทบไม่รอด หากไม่ได้น้าชาย คนที่ชอบผิวปากเพลงครูทูล ทองใจ ในยามอุษาสางหวานแว่วแข่งกับเสียงดุเหว่าไพร คนที่ปอดแข็งแรงดำน้ำเก่งปานปลาไปช่วยไว้ได้ทัน และ ในยามเข้าไต้เข้าไฟ ที่เธอมักชอบจุดตะเกียงทองเหลือง ให้แสงเรื่อเรื่องส่องแข่งกับแสงดาวรำไรๆ ที่ทอทอดลอดแมกไม้ไทยดอกอวลหอม มาให้พลอดภิรมย์ชมชื่นฉ่ำระร่ำรินระรื่นรัก แล้ว มานอนพักนอกชานพร้อมหลับไหลนิทราไปกับฝันดี ก่อนที่ จะให้ผมนอนหนุนตัก ฟังเรื่องราวตำนานรักอันแสนอบอุ่นเป็นสุขใจ และ ใช้มืออันนวลใยลูบไล้ศีรษะผมไปมา ราวกำลังเห่กล่อมถนอมร่างเด็กน้อย ให้นอนหลับฝันดี ไปกับราตรีที่ดาวดวงยังระดะ พากันพร่างพริบเต็มราวฟ้า กับ.. พรายดวงจันทรา ที่พากันมาหยาดสายแสงแสนหวาน ลงหว่านพรมห่มนวลทองไปทั่วทั้งผืนนา ณ..กระท่อมไพรกระท่อมใจกระท่อมใบไม้ของเรา ที่คงหางามใดในหล้าโลก ให้แสนสุขสงบมิพบเจอแล้ว ที่หามีไม่แล้วในทุกฉากตอน ของชีวิตนิดหนึ่งน้อยนี้ ที่ผมผ่านทางพานพบเรื่องราวมาอย่างโชกโชนมากมาย ให้ดวงวิญญาณและเลือดในร่างผม ที่ราวถูกหลอมบ่มเป็นคนมาได้ ก็ด้วยธารน้ำรักหยาดน้ำนมอันอุ่นอิ่ม *ด้วยพลังแห่งรักนี้ที่แม่ให้มิรู้สิ้นรู้จบดั่งหัตถาครองพิภพของเธอ* จน.. ราวมองตาก็รู้ซึ้งไปถึงบึ้งใจกันและกัน ไม่ว่าในยามใด ที่ผมจะไหวหวั่นขวัญหายมากมายดีร้ายมากรายกล้ำ กับทุกรสชาติเรื่องราวเผ็ดร้อน ของลูกผู้ชายนักสู้...ผู้ไม่ยอมพ่ายในชีวิต เธอ..มักจะกระซิบบอก ถึงความเป็น*เด็กชายชาวนาผู้ช่างฝันของผม* ที่ราวเป็นคนสองร่างในหนึ่งเดียว บางคราบางเวลาหลังซุกซน มักจะชอบปลีกตนลำพัง ทำตัวแผกแปลกแยกจนน่าห่วงใย ชอบไปนั่งเงียบๆ และ ราวกับถอดใจไม่รับรู้รับฟังเรื่องราวใดใด มีเพียงโลกลำพัง กับเจ้าลูกวัวเพื่อนยาก ที่พ่อยกให้... ตอนอายุได้สิบขวบพอดิบพอดี..เพื่อเป็นของขวัญวันเกิด ที่จนบัดนี้จักหาสิ่งใดมากมีค่าทางใจ มาเทียบเทียมยิ่งใหญ่แสนงาม มิมีวันเทียมเท่า กับยามที่ได้เจ้าลูกวัวตัวน้อยนัยน์ตาใสซื่อ มาไว้ในครอบครอง เพราะราวพ่อไว้ใจให้รู้รับผิดชอบดูแลสิ่งมีชีวิตอันยิ่งใหญ่ ที่ต่อมาได้ตามติดชิดใกล้ราวเพื่อนยากผู้รู้ใจ ไม่ว่ายามจะกินจะนอน หรือยามเศร้าเสียใจกับใจใครใจคนมากมาย คล้ายมีเพื่อนคอยปลอบประโลม ....................... แม่บอกว่า... มีบางสิ่งที่สื่อสะท้อนนวลใจของผม.. นั่นคือภาค..*ความเป็นคนศิลปิน* ที่รักความงามในทุกสิ่งธรรม ธรรมชาติ ที่ราวกับว่า คุณตาผม.. ยังทิ้งเชื้อเหลือกรรมพันธุ์มโนราห์เก่า ถ่ายทอดสายเลือดเอาไว้ให้ ที่เรายังคงมีการไหว้ครูครอบครูบูชาครูเพื่อสืบทอดอยู่ทุกปี เพราะ.. ผมจะรักเสียงดนตรีไทย เสียงปี่กลองฉิ่งฉับตับโหม่งที่แสนเร้าใจ ให้อยากขยับร่างเคลื่อนไหวไปตามอย่างยากบังคับใจยามได้ยิน และ แม่บอกว่า ... ผมมีความเป็นลูกผู้ชายชาติเพชร ใจเด็ดดั่งเสือเมื่อเจอพบคนร้าย ที่จักไม่ยอมก้มหัวให้กับความไร้ยุติธรรมหากใครรังแก ราวนักสู้ผู้ไม่ยอมแพ้บนสังเวียนชีวิต มาจนถึงทุกวันนี้ หากทว่ากับคนดี ผมจะมีเพียงด้านละไมละมุน อันแสนพร่างใสอ่อนโยนมากท้นล้นน้ำใจเมตตา ที่คอยท่าแต่จะหลั่งริน โดยเฉพาะกับผู้ยากไร้.. ผมจำได้อย่างตรึงตรา.. ถึงอีกภาพหนึ่ง.. ที่คิดมาคราใดแสนซึ้งสุขใจ ยังสวยใสสว่างงามในทุกโมงยามชีวิต มาตรแม้นว่าในวันนี้. แม่คนดี เลิกทำไปนานแล้ว ภาพที่แม่ชอบอุ้มผมไปนั่งหน้ากระจกเงาโค้งมน *โต๊ะเครื่องแป้งโบราณ* และ ค่อยๆหวีผมอันแสนบางหยอยๆให้ผม พลางจะแนบแก้มแนบคางลงชิดและหอมเบาเบา และ จะสะกิดให้ผมดูเงาเราสองที่ราวเครื่องหน้าพิมพ์เดียวกัน ผมตราจำภาพนั้นมาราวมิมีวันลืมเลือน ภาพผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้งนวลผ่องแก้มอิ่มใส ที่ริมไรผมมักมีดวงดอกพุดซ้อนคอยเคลียคลอ อ้อนหวานอยู่ริมแก้มตลอดเวลาในแทบทุกราตรี และแถม แตะแต้มด้วยรอยยิ้มพริ้มเพราพักตร์ ที่ช่างแสนงามนักงามหนามากมีเมตตา และ มีดวงตาราวหยาดน้ำผึ้งรวงคลอคลองตลอดเวลา เธอ..คนที่ชอบสอนผมว่า ให้ตื่นมาแล้วยิ้มกับกระจกทุกเช้า มิใช่แค่เฝ้าหลงมายา เพียงเพียรถามว่าใครงามเลิศหล่อล้ำในปฐพี หากทว่า...ให้ดูเพื่อแย้มยิ้มยินดี ให้พลังใจกับตัวเอง ว่า... เรายังมีลมหายใจแสนดีผ่านไปอีกหนึ่งวัน ให้เพียรขยันสร้างความดีพลีเพื่อผู้คนผองชน ใช่รักความสบายเพียงครอบครัวตนแต่ฝ่ายเดียว อย่ามัวเฝ้าหลงรูปเงา ที่จักเฉาราโรยไปตามวัฎฎะสังขาร อันมิควรพลาดหลงเฝ้าประมาทลืมตน ใช้ชีวิตให้สูญเปล่าเปลืองไปวันวัน บางครั้งเธอ..จะเฝ้าบอก ลูกรัก.... ดูดวงตาเจ้าสิ.. ดวงตาที่มีพลังชีวิต แสนมองโลกสดชื่นสวยใสแสนงาม จำไว้นะคนดี นะดวงใจ *ว่าดวงตาคือหน้าต่างแห่งหัวใจเรา* *ภายภาคหน้าเจ้าพบใครไม่ว่าจะดีร้าย ให้เจ้าลองพินิจหมายในแววตา เพราะ.... จักมีลางบอกว่าคนผู้นั้นคิดสิ่งใด ศาสตร์นี้จะจริงหรือไม่เจ้าลองศึกษาหาประสบการณ์ดู* สำหรับแม่ รู้สึกจะดูคนไม่ผิด..เมื่อนำมารวมพินิจตามจ๊ะ ราวประยุกต์ตามลักษณะโหวงเฮ้งของคนจีน และ เข้ากับสุภาษิตไทยเราได้อย่างดีทีเดียวเชียว ที่บอกว่าคบคนให้ดูหน้าซื้อผ้าให้ดูเนื้อ สำหรับแม่เผื่อไว้อีกสิ่งไซร้ คืออย่าลืมดูเงาในดวงตาด้วยเล่าเจ้าดวงใจเจ้าจอมใจ และ สำหรับเจ้า.. แม่เฝ้ามองในเงาตาลูกรักมานานแสนรู้ไหม และ แม่ได้พบกับความขยันกตัญญูซื่อสัตย์ และ ความหนักแน่นมั่นคง ที่ไม่ว่าเจ้าทำการใด จักพึงสำเร็จดั่งประสงค์จำนงหมายเลยทีเดียว เงาแห่งความรักเดียวใจเดียว รักแสวงหาความสันโดษเปล่าเปลี่ยว ราวนักพรตผู้รอปลีกวิเวกบำเพ็ญบุญ เงาแห่งความสงบงามล้ำลึก รู้สึกแผกคิดพิเศษพิสุทธิ์ลึกล้ำเกินคนธรรมดา คนดี... แม่เพียงห่วงใยห่วงใจเจ้า แค่คราวพบเหว่ว้าเพียงนั้น หากเจ้ารู้ทันเท่าเฝ้าอดทนพ้นข้ามผ่านไปได้ เจ้าจักได้เป็นยอดคนนายคน *คนเหนือโลกย์นะลูก*อย่าลืม .............. นานทีเดียว ที่ผมเฝ้าดูเกลียวชล แล้ว... เฝ้าย้อนรำลึกนึกถึงคำสอนแม่ ที่ย้อนกลับมาสอนสัจจะใจบทเรียนใจ จนถึงในยามนี้นาทีนี้ ที่มาตอกรอยจำย้ำรอยใจให้ไหวหวนครวญหา เธอคนดีอย่างเหลือใจ นางในดวงใจไพรเทพีรักนิรันดร์ของผม ที่ผมกำลังคิดถึงเธออย่างมากมายล้นใจเสียนี่กระไร ในทุกยาม ที่ผมดายเดียวเดียวดายลำพัง..อย่างในยามนี้ ที่คำสอนเธอจะผุดพร่าง มาให้กระจ่างใจมานำทางใจ ราวกับมีหยาดน้ำค้างใสที่คอยพรมริน ................. ผมรู้สึกหนาวนิดนิด จนต้องกระชับเสื้อแจ๊กเก๊ตตัวนอก..ให้กระชับร่าง พลางเอามือล้วงซุกไปในกระเป๋าด้านข้างหวังให้อบอุ่น หากแล้ว ผมกลับต้องพบบางสิ่งบางอย่าง ที่ทำให้ผมอดยิ้มอย่างละมุนใจเสียมิได้ *ดวงดอกพุดซ้อนพุดไพร* ที่นอนนิ่งซ่อนซุกมาในกระเป๋าหลายวันแล้ว จน ณบัดนี้กลีบพลันใกล้จะร่วงราโรย เป็นเหลืองนวล ผมจำได้ดี ถึงวันแรกที่นัดมาประชุมกับมิ่งมิตรผองเพื่อน ที่เกาะแห่งนี้อย่างไม่เป็นทางการกัน วันที่ฟ้าแดดทอสวยกระจ่างสว่างไสวไปทั่ว วันที่ผมก้าวเท้าและกำลังจะเดินขึ้นไปบนอำเภอ และ ได้กลิ่นหอมแผกของดวงดอกพุด ที่กำลังพรายหอมอยู่ริมทาง อย่างพร่างพราวดวงดอกดก ให้ผมอดแบ่งเด็ดดมมาพรมจูบไม่ได้แค่สองสามดอก และ เก็บอวลไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนพาตัวเองไปพบใครต่อใครที่เฝ้ารอ และ มาถึงวันนี้ที่ผมเกือบลืมไปแล้วเสียด้วยซ้ำ และ.....!!!!!!! ที่ กำลังพาให้หัวใจผมไหวกระตุก พร้อมพลัน... กับกลิ่นดวงดอกพุดซ้อน ที่แทรกซ้อนอย่างอวลอ่อนหวาน ผ่านสายฝนลมพร่างที่รำเพยมา ให้ผมพาแปลกใจจนต้องหันไปหาที่มา และ เห็นร่างๆหนึ่งในเรียวตา กับเสี้ยวหน้าอันแสนงามนวลนุ่มละมุนเศร้า กับฟ้าฝนปลายฤดูกาล ที่กำลังพร่างหว่านใส ใส่ท้องน้ำทะเลสีครามอย่างมิสิ้นไร้แรงรัก ร่างที่ดูสว่างไสว ในท่ามฟ้าหม่นมัว บนระเบียงเรือนี้ที่มีแค่เราสอง เธอ..ค่อยๆหันหน้ามาอย่างช้าช้า *ตาเราสบตากันเพียงแวบดียว* และ หากดวงตาภายในผม มิได้หลอนลวง ให้ผมได้พบมหัศจรรย์ใจ ปาฎิหารย์รักยิ่งใหญ่ใน*รักแรกพบ*เข้าให้แล้ว และ พลัน..!!!! *โลกแห่งรักรอของผม..ราวชะลอหยุดหมุนในนาทีนั้น* เมื่อผมหันเห็น ริมไรผมเรียวแก้มหวานใสหวานเศร้างามสงบนั้น มีดอกพุดซ้อนเสียบแซมประชันประดับ ราวกับภาพผู้หญิงย้อนยุคโบราณ คำแม่สอนหวานแว่วแผ่วมาในเวิ้งฟ้าเวิ้งน้ำกว้างไกล *คนดี เจ้าจงดูที่ดวงตานะ หากว่าพบใครในปรารถนารอ..ราวชั่วกาลกัป์ปกัลป์* *เจ้าเท่านั้นที่จะมีฌาณหยั่งรู้ดีกว่าใคร ว่าเธอ..ใช่หรือไม่ คือหญิงในดวงใจศรัทธา* ที่จักพาจิตวิญญาณเจ้าลอยผ่านภพ จักจบด้วยสุขนิรันดร์แบบคู่ธรรมคู่ทอง ที่ประดุจดั่งพรพรหมประทาน...!!!!!!! .......................... รอติดตามภาคสองค่ะ ที่พระเอกและนางเอกมีบ้านไร่ริมชายภูแสนงาม และเกิดอะไรขึ้น http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song28.html ใต้ร่มมลุลี ญ...โอมมลุลี ร่ม นี้ มืด มน ช้ำเหลือทน อับ จน หัว ใจ ต้อง พราก รัก ไป ภาย ใต้ ร่ม ไม้ ของ เจ้า นี้ ช...ลืมรักที่หลั่ง ลง ฝัง กับใจ ฝังฝากให้ ใต้ ร่ม มลุลี จง ลืม รัก พี่ อย่ามีฤดี อาลัย ต่อกัน ญ...ยาก เย็น กรรมหรือเวรอันใด นำ ชัก ให้ ดวงฤทัยโศกศัลย์ ช...พี่ ตรม สุดภิรมย์รำพัน บุญไม่เปรียบเทียบทัน ร้าว ราน ฤทัย ญ...โอ้รักที่ผ่าน ดัง ฝัน ชั่ว คืน ครั้นพอตื่น กลับ คืน หาย ไป ช...โธ่ อย่า ร้อง ไห้ พลอยให้ดวงใจ ร้าวระทม ญ...ยาก เย็น กรรมหรือเวรอันใด นำ ชัก ให้ ดวงฤทัยโศกศัลย์ ช...พี่ ตรม สุดภิรมย์รำพัน บุญไม่เปรียบเทียบทัน ร้าว ราน ฤทัย ช...โอ้รักที่ผ่าน ดัง ฝัน ชั่ว คืน ญ...ครั้นพอตื่น กลับ คืน หายไป ช..โธ่ อย่า ร้อง ไห้ พลอย ให้ ดวง ใจ ร้าวระทม ช-ญ...ร่มมลุลี เป็นที่ สุดท้าย แห่งจุดหมาย น้อง พี่ มลุลี เห็น ใจ น้อง พี่ ว่าสิ้นคืนนี้ น้อง พี่ สิ้น กัน...
พุด 30 มิ.ย. 2548 15:59 น. - ID 77980 
2065
5
0
30 มิถุนายน 2548 16:29 น. - comment id 486581
ชิ่อคุณแม่ไพเราะค่ะ เนื้อหาก็อบอุ่นจัง คิดถึงพี่พุดนะค่ะ
30 มิถุนายน 2548 17:07 น. - comment id 486596
สวัสดีค่ะพี่พุด อบอุ่นดีจังค่ะ มะกรูดคิดถึงพี่พุดเสมอคะ
30 มิถุนายน 2548 23:01 น. - comment id 486673
งามหมดจรดเหมือนผู้วางวลี
30 มิถุนายน 2548 23:25 น. - comment id 486691
ได้ยลจนถ้วนถี่... ร่างอันสูงใหญ่เต็มไปด้วยพละกำลัง กล้ามเนื้อแข็งแรง สมชายชาตรีนี้ ช่างโชคดีเหลือแสน ที่มีเบ้าหลอมเติมความอบอุ่นและอ่อนหวานให้เต็มอย่างลงตัวไม่พลาดสำหรับงานอันลึกซึ้งของ ดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมไปกับสายลมแผ่ว ผู้ใดโชคดี ลมเจ้าจะล่องลอยไปหาเอย
30 มิถุนายน 2548 23:29 น. - comment id 486697
ภาพสวยดีค่ะพุด แวะมาเยี่ยมกระทู้ด้วยระลึกถึงเสมอค่ะ ทิกิ
30 มิถุนายน 2548 23:44 น. - comment id 486710
ประทับใจค่ะพี่พุด อ่านด้วยความละเมียดละไม
1 กรกฎาคม 2548 12:08 น. - comment id 486839
นึกว่า สาวเครือฟ้า กับ ร้อยตรีพร้อมซะอีกนะครับ
1 กรกฎาคม 2548 19:17 น. - comment id 487037
ชอบความรู้สึกระหว่างแม่กับลูกจังเลยค่ะ ให้ความอบอุ่นละมุนละไมนะคะ
15 กรกฎาคม 2548 16:35 น. - comment id 492079
ทำไมมันยาวจังเราเป็นคนที่ผ่านมาเฉยๆแถมเรายังไม่รู้ว่ามันผ่านมาได้อย่างไร
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
