สวนดอกไม้ในฝันแห่งคืนคิมหันตฤดู!

พุด

นานมาแล้ว....
ที่ไพลมิได้กลับมาริมบึงฝัน
บึงที่แมกไม้นานาพรรณคอยส่งจูบให้..
บึงที่ยังคงมอบรักนิรันดร์ให้ดวงใจทุกดวง
อย่างห่วงหาอาวรณ์เพื่อคอยสอนสัจจะใจสัจจริง
เพียรให้หยุดนิ่งฟังทุกสรรพเสียงธรรมชาติ
..........


วันนี้..
ยามตะวันลา...
ฟ้าโพล้เพล้ กับใจดวงเหว่ว้าดวงเดิม
ไพลได้กลับมาเดินดายเดียว เดียวดาย เหมือนเดิม..
เสมือนวันคืนเก่าก่อนย้อนหวนคืนกลับมา


เสมือนนกน้อยพเนจรย้อนหวนคืนกลับรัง 
มานอนทบทวนรำลึก
นึกถึงความหลังความทรงจำ...ที่แสนงามเงียบสงบสุข
กับกาลเวลา..
ที่ผู้คนมากหน้า
หมุนเวียนเปลี่ยนผัน
พากันเข้ามาทักทาย...ทายทักในชีวิต
ไพลทรุดตัวลงนอนใต้ต้นไม้แห่งรัก...
ที่เคยสลัดทิ้งใบ...เหลือ...เพียงก้านกิ่งราวปะการังสีดำ


หากทว่าในวันนี้.... กลับผลิยอดตุ่มแตกใบเต็มต้น
ไพลมองเห็น...แม้กระทั่งรังนกเล็กๆที่คงรอท่า
รอคอยการกลับมาของพ่อแม่ลูกพร้อมหน้ายังรวงรังแห่งรัก


คนดี..นี่แหละ..คือสัจจะธรรมแห่งกาลเวลา
ที่คงเพียงฝากฝังรอยรักรอยอาลัยอาวรณ์...ที่มิอาจย้อนคืน
มาตรแม้นเราจะโหยไห้หวนหาสักเพียงใดเพียงไหน
ทุกอย่างก็จะสลายลาไป 
และ...
แม้กระทั่งตัวตนเราเอง...
ที่ก็คือธรรมะ ธรรมชาติ
 
หากคิดให้ดีที่ไม่นานนาทีนานปี...ก็จักคืนสู่ดิน...


ไพลนอนนิ่งนิ่งบนเสื่อผืนโต 
ปล่อยผมให้สยายยาว
แผ่กระจายรับพรายแสงอาทิตย์สีทอง
ที่สาดส่งลงมากระทบจนเกิดประกาย 
ราวนางไม้เบื่อโลกหนีโศกมานอนนิทราฝันดี...
...........


ในฝัน...
จิตกระจ่างดวงแจ่มกำลังเที่ยวท่องทายทัก
แมกไม้ในสรวงสวนขวัญสวรรค์ไพรที่ไหนสักแห่ง
บนบ่ามีนกไพร เกาะเคียงคอยส่งเสียงให้งามชีวิต


นั่นลำธารงามพราวราวสีรุ้ง....
กระทบแดดอ่อนอุ่นทอทาบ
จนเกิดประกายอาบราวเพชรพร่าง
แตกรัศมีฉายฉานงามปานประหนึ่งธารน้ำทิพย์
นั่นดอกบัวนิรมิตเป็นบัวทองผ่องผุดพิสุทธิ์งาม
และ..
นั่นปวงเทวานางฟ้า
กำลังกรายกรฟ้อนรำดูงามล้ำเกินคำรำพันรำพึง


และ...
นั่นปวงผลไม้สวรรค์..ออกดอกดกดื่นดาษมากมาย
จนห้อยย้อยเป็นพวงผลที่งามพร่าง
ราวผลไม้เพชรพลอยอัญมณีหลากสีสันสะพรั่งพรึบ


โน่นใบไม้ไยกลายเป็นสีเงินงาม 
ที่อยากนึกจับมาทำอะไรก็ได้ 
หากหามีใครใส่ใจไม่
และ..
ไหนยังจะ
มีต้นไม้ประหลาด ที่มีสีสันแปลกตา..พร่างพราย
กระจายหลากสี...ที่ทั้งต้นจะไร้ใบ
หากเต็มไปด้วย สี สี และสีที่สลับสล้างพร่างไปหมดจนกระจ่างงาม


ต้นไม้สีม่วง...ที่ม่วงจัด..
ม่วงสนิทหากมองด้วยนัยน์ตาเศร้า
สีก็จะยิ่งร่วงพราวพลันพรากจากต้นในทันที
โน่นต้นไม้สีชมพู...ที่มองดูดี
หากมองด้วยรัก...
ก็จักโบกระบัดใบเริงร่ามีชีวิตชีวา
แตกช่อชูชันพลันเลื้อยสู่อากาศ..วาดวงเวิ้งเป็นหวานแจ่ม
อันแสนมลังเมลือง...เพริศพริ้งยิ่งกว่าชมพู..ชมพู้...เดิม..


นั่น..
วิมานไพร..วิมานใบไม้
ที่อยากเนรมิตรให้งามสักปานใด..ก็จักปรากฎตรงหน้า
อยากมีแบบไหน 
วิมานใด....ก็จักลอยมา...อย่างคิดนึก
มาสถิตให้ทอดย่าง
มาให้ก้าวเดินเพลินหลง..งามเกินงาม
......


หากสำหรับจิตใสใจดวงเดิมเดิมดินดินของไพล
ขอแค่คิดมีเพียงมีกระท่อมใบไม้
ในท่ามนาข้าวสีทอง
พลันก็ค่อยๆลอยล่องลงมา 
ให้ไพลค่อยๆพาตัวเองเดินเข้าไปในกระท่อมทับ
และ..
ค่อยๆทรุดตัวนั่งลงบนแคร่ไม้ไผ่ 
เฝ้าดูแสงอาทิตย์สะท้อนไหว
ในรวงเรียวราวทองทา
รับกับฟ้ายามอรุณ..มาเยือนแย้มแต้มแตะไปทั่ว


ในมโนไพล..ท่ามลำพัง...
พลัน...!!!!!
ปรากฏร่างใครคนหนึ่ง ...!!!!!
คนที่ไพลคะนึงหามาตราบชั่วชีวิต...ชั่วกัปป์กาล..
เขาคนดี...ค่อยๆทรุดร่างลงช้าๆเคียงข้างประคองไพล
แล้ว...
โอบไหล่ไว้ก่อนที่จะหันมาจูบประทับรับขวัญ
ตรงหน้าผาก อย่างแผ่วผิว...หากเต็มตื้นด้วยพลังแห่งรัก...


เขาให้ไพลนั่งเอนอิงในอ้อมตัก
แล้วชี้ชวนให้ทอดทัศนาออกไปภายนอกหน้าต่าง..
ชี้ชวนให้ดูฟ้ายามเช้า...
นวลนภาแจ่มกระจ่างราวเรียวรุ้ง
แล้วหันมาสบตากันนิ่งนาน...
ผ่านซ่านซึ้งสุข
ด้วยหยาดน้ำตาแห่งความปิติเกษม
ในรักภักดี อย่างไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา...
...........
........


และ..
นั่นคือฝันดี...ฝันหวาน....หวาน..หวาน
ตราบ...จนไพล..จำต้องลืมตาตื่นมาพบกับโลกแห่งความจริง
ที่ณ..บัดนี้ทุกสรรพสิ่งรายรอบ
กำลังล้อมกรอบชีวิตกลายกลับเป็นสีดำ..
ด้วยม่านมนตราแห่งราตรี
ที่กำลังมาแย้มเยือน...โลกให้พบโศกสุขอีกครา!!!!!
..........


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song347.html
อนาถเหลือล้ำ บัวบานเหนือน้ำ 
อยู่ห่าง คน
ลับตาอยู่จน กลางบึง
ได้แต่ชะเง้อ ละเมอ รำพึง
เจ้าอยู่ถึงกลางบึง ปล่อย ให้ผึ้ง เชยชม
แดดส่องผิวน้ำ บัวพลอยหมองคล้ำ
ด้วยแดด เผา
สีเจ้าก็เศร้า ด้วย ลม
ตกดึก น้ำน้อย นอนคอยคนชม
เจ้าต้องคลุกโคลนตมกลีบ ที่บ่ม โรย รา
บัว น้อย ลอยอยู่กลาง บึง
ครั้นคนเอื้อมไม่ถึง มีฝูงผึ้งบินมา
อยากพักพิงบนหิ้งบูชา
เขาไม่ปรารถนา แล้วจะว่าเขาแกล้ง
โธ่ อยู่ไกล หนักหนา
ดั่งซ่อนหลบตา แอบแฝง
หากปล่อยทิ้งไว้พอใจแมลง
สิ้นกลิ่นสีโรยแรง
แล้วคงเหี่ยวแห้ง คา บึง...