http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=354 เงาไม้ ....... น้อมพลีบรรณาการ แด่.. ทุกดวงใจในร่มรักเรือนไทยเรือนทอง แห่งน้องพี่เพื่อนพ้องแห่งผองเรา ให้พบเงาไม้เงาใจแสนงามในท่ามธารชลค่ะ แม้ จะไหวหวามวกวน.. หากพุดไพร หวัง..ใจ ดั่งหยาดฝนโปรยโชยชื่นฉ่ำ พร่ำพร่างรินให้ทุกฤดีแสนรักแสนถวิลถึง แทน ฤดูแล้งไร้..ฤดีเร่าร้อน ไร้นุ่มเนื้อน้องเนื้อนวลแม่เนื้อเย็น มานอนเป็นเพื่อนใจ มานอนเคียงในเตียงเดียวกัน ให้เลิกเปลี่ยวเปล่า เหงาไร้ ขอ.. ให้ บทกวีหวานจัดยาวย้วยแทนยานอนหลับค่ะ ด้วยรักภักดีพลีใจไสวหวานเย็น มานานแสน..สองปีแล้วนะคะ..อย่าเบื่อเลย..ทนๆเอาหน่อยละกันอิอิ **************** ผม... นอน..อยู่เหนือทะเลสาบสีเงินแสนงาม กับบรรยากาศรอบข้าง ที่แสนงามเงียบเรียบนิ่ง..แสนสงบสุข..พอกัน ................ ผม..ลอยตัวนิ่งนิ่ง ทิ้งร่างใจให้เบาสบายราวไร้ตัวตน ในกมลราวแว่วได้ยินเสียง.. *บทเพลงแห่งสายน้ำนิรันดร์*ฝันดี ที่กำลังพลีบรรเลงคลอ..พนอเคล้ากล่อมห้อมห่มร่างผม พร้อมกันกับสายน้ำจริงในยามนี้ ที่หัวใจผม ไหวรับรู้ซึมซับได้ด้วยดวงจิตภายในใสงาม นะนาทีนี้เช่นเฉกเดียวกัน ผม..ค่อยๆหรี่ตาดู..เจ้านกไพร... ที่เหิรบินไปเหนือฟ้ากว้าง.... อย่างอ้างว้าง...อย่างอิสระเสรี.. ที่ กำลังกางปีกสีเงินวะวาววับ ตัดฉับกับท้องฟ้าสีฟ้างามเข้ม และ ที่นะบัดนี้... กำลังขยับปีกซ้ายขวาถลาร่อนว่อนภิรมย์อ้อนสายลม ในยามค่ำตะวันลาฟ้าใกล้โพล้เพล้ เหว่ว้า หากทว่ายังให้งามใสในไพรกว้างมิร้างแสง คงรอเวลาไม่นาน... ที่....แสงสีเวทีฟ้าธรรมชาติ จะมาวาดวงแตะแต้มท้องนภายามราตรีให้แปรเปลี่ยนเวียนผัน เป็นส้มสุกดั่งแสงสวรรค์ อันพลันพรมอมชมพูทองผ่องผุดไปอีกแบบ.. ในยามตะวันลา ยามฟ้าสีโศกโลกสีไพล อย่างงามเหงา... ที่ คงเปรียบเสมือนดั่งชีวาชีวิตเราทุกคนทุกดวงใจ ที่ มักจะบานไสวแสนสดชื่นกมลยามวัยแรกผลิ ..ยามเช้าของชีวี และ.. ไม่นานปีก็ผันผ่านไปกลายมาเป็น วันแห่งฤดีตรม *ราวใบไม้พร่างพราย..ดายเดียวในราวเมืองราวไพร รอสายลมฤาพายุพัดไกวให้กลายสี กลายฤดูรับฤดีกรรม รอเวลาตอกย้ำซ้ำวน ร่วงกราวเกลื่อนกล่นรับ *วันลา รอ ฝากหอมน่าเสน่หา ฤาเน่าปนไปในพื้นพสุธาไร้ค่าใด กลายเป็นวัฎฎใจจิต อันคือพรหมลิขิตสวรรค์วาง ไว้อย่างจริงแท้อย่างแน่นอน..ยิ่งกว่าสิ่งใด ที่ใครๆก็เลี่ยงหนีไม่พ้นคำว่าพรากจากลา..ตราบชั่วนิจนิรันดร์ ........ แปลกดี..ที่ยามผมลำพัง ปีกนกไพร ในใจในฝันผม พลันจะกางปีกตาม อย่างไร้พันธนาการ ผกโผผินบินไปทั่วหล้าฟากฟ้านภากาศ วาดเวิ้งภิรมย์ สู่ สุดปลายสายรุ้ง เรียวรุ่งแพรไหมเมฆ สู่ ความวิเวก แสนว่าง ในท่ามงามลอยเหนือโลกย์โศกสุขราวไร้ตัวตน แลเห็น.. นั่น.. ทุ่งข้าว แห้งผาก ฝากทุกข์ท่วม ท้อ รอสายวสันต์ลีลามาพร่างโปรย โน่น คนหิวโหย... รอฝนโปรยฟ้าฉ่ำให้กบเขียดร่ำร้องในเถียงนา ให้ชาวบ้านนอกบ้านนา ได้รอเก็บผักหญ้าหากินตามรึมบึง พอประทังชีพชอบประกอบชีวีสุจริต มิคิดเบียดเบียนใคร แล้ว.. อ้าวนั่นใครเล่า ขับรถเก๋งคันใหญ่ในเมืองหลวง หากเบื้องหลังลวงโลกย์ ฆ่าคนนับไม่ถ้วนให้มอดม้วยมรณา ด้วยเป็นนักค้ายา แล้ว นั่นอีกเล่า.. สาวไทย..หนีนาไสวไปค้ากามที่ต่างประเทศ แล้ว..ไงเล่า ถูกแมงดาแประจำซ่อง คอยจ้องสูบเลือดเนื้อเถือเจ็บปวดรวดร้าวแทบขาดใจ เหลือแต่ร่างตายซากพรากจิตวิญญาณไป ที่อุตส่าห์หนีนาร้างมาใช้นาในร่างน้อยคอยทำงานแลก ยอมแบกบากหน้าตากหน้า..คิดลัดฟ้ามา พยายาม..หาเงิน.. แล้วไงเล่าเจ้ายอดดวงใจจำต้องแบกร่างร้าวหนาวสะท้าน ไปขอความเมตตาสงสารรับช่วยเหลือจากสถานทูต ให้ส่งกลับมา ใช้ชีวิตแบบพอเพียงเพียงพอ โอ้ละหนอ..ทุ่งรวงทองและนาน้อยๆ ที่แสนละห้อยเหี่ยวของสาวไทยใจดวงทอง ที่เกิดมามิยอมท้อแท้แพ้พ่าย..พอกันเลย หาก..ทว่าฟ้าดินมิเป็นใจมิเห็นใจ ในที่สุด ก็ต้องหยุดเกมกามตามเพรงกรรม หันมาคิดใหม่ทำใหม่ กลับมาสร้างไสวรวงรักรังน้อยแต่พอตัว ยังดีเสียกว่า เกลือกลั้วน้ำกาม ขายกายาขายร่างและจิตวิญญาณแสนดี กลับมายอมพลีตายๆไปแบบสาวทุ่งเสียยังจะดีกว่า และขอรักความเงียบงามสงบในท้องไร่ท้องนา ขอเวลาเพียงเพียรพบฝัน รอสักวันได้เป็นจริงแสนดี ให้รู้ว่าชีวีนี่ไซร้ แท้แล้วควรใช้ไปในทิศทางใดทางไหน ที่เที่ยงแท้แน่นอน..ให้ นอนแล้วหลับฝันดีพอมีกิน..มีใช้แบบปลอดหนี้ ให้ชีวิตนี้ได้อยู่กับครอบครัวแบบพร้อมหน้าพร้อมตา หันมาล้อมวงกินข้าว กลางคืนมีดาวเดือนเป็นเพื่อนใจ ดีกว่ามีแสงไฟราตรีที่คอยฆ่าน้ำจิตใส ในเมืองศิวิไลไซ์จนในที่สุดตายไปแบบผ่อนส่ง เพราะมัวหลงทางอยู่ในดงเมือง...อันมากเรื่องราวรกรุ่งริ่งรุงรัง ราวดงขังใจ..ดีนักเชียว ............ และ ทำไม.ละหนอ...ละนี่ ในดวงตาดวงใจผมดวงนี้ ถึงได้ชอบขยับปีกฝันขยันหาเรื่องเศร้า มาฝันฝันคลุกเคล้า ให้พบสุขเศร้าหมองปนเป โอ้ละเห่ละช้า ราวฟ้าดินสวรรค์แกล้ง ให้ปลอบปลุกให้ลุกขึ้นมาสู้โลกรู้บทเรียน มายอมรับความแปรเปลี่ยนรับความจริง ที่วิ่งหนีไม่พ้นทุกตัวตนทุกคนไป ที่ครองใจมนุษย์ยากหยุดหมุนเวียน เปลี่ยนกฎแห่งกรรมนำพากันมา นับพันล้านดวงชะตากรรม ให้ตกอยู่ในบ่วงรักอันหนักอกราวเหวลึก และ ทุกทุกข์ดวงชีวาชีวี ที่คงมีเพียงวิธีเดียวจะหนีพ้นทุกข์ได้ นั่นก็คือใช้ยอดพระรัตนตรัยกำบัง สั่งกายจิตให้ประคองชีวิตสู่ร่มบุญ กรุ่นหอมใสด้วยดวงจิตระลึกรู้.. อย่าอยู่อย่างอยากไปวันวัน.. ......... ผม... หุบปีกใจหุบปีกไพร พาดวงจิตดวงใสดวงใจนิรมิต ที่ใสพร่างสว่างเย็น ให้กลับเร้นมาคืนสู่ร่าง ว่างเดิม ดล..ตัวตนให้กมลสั่ง ให้กลับคืนจากภวังค์ มาลอยตัวตน อันราวไร้น้ำหนักเหนือผิวน้ำ เหนือสายน้ำที่เย็นฉ่ำใสแทน อ้าว.. แล้วทำไม ใจดวงร้าวลืมแล เห็นหยาดละอองน้ำตานางฟ้าใสพร่าง ราวละออดอกน้ำค้างกำลังพร่างพรม โปรยปรายลงมาบนใบหน้าผมราวมากเมตตา ราว รู้ดีว่าผมนี้ กำลังร้อนรุ่มในดวงชีวาชีวิตสถิตไม่เป็นสุข แสนทุกข์เศร้าเหงาใจกับโลกใบใหญ่ใบนี้ด้วยเล่า แล้วนั่น.. ผม..ฝันไปละกระมัง เมื่อเห็นนางฟ้าแสนงามกำลังขยับปีกขาว และ ราวกำลังภาวนาสาธยายมนตรา ก่อนที่จะยกคฑายอดเพชร หมุนหมุนหมุน..เป็นวงกลม จนเกิดรัศมีพรายพร่างามจับตาจับใจ ให้เกลียวเมฆนุ่มนุ่มสีทองผ่องไสวพร่างพรรณราย ราวสายหมอกสายเหมยสายไหม ที่แสนงดงาม ลอยวน..รายรอบ ลงมาพร่างพรมห่มรัดร้อยรอบร่างผม ให้หนาวลมหนาวร่างหนาวในรักสายน้ำนิรันดร์ กลายพลันเป็นอบอุ่นโอบเอื้อราวมีดวงตะวันอ่อนๆ มาโลมไล้ให้หายเหน็บหนาวเศร้าทรวงนะบัดดลบันดาล อย่างรักใคร่อย่างเข้าใจอย่างละไมละมุนเป็นที่สุดแล้ว ให้ใจดวงดี ดวงฝัน ดวงงามของผมนิ่งงัน สถิตทอดรับขวัญ กับฝันหวานหวาน ฝันงามงามฝันแสนดี ที่เธอนางฟ้าใจดีมาพลีพรมห่มหอมให้ และ ทำไมนั่น กับฝันแสนสล้างกลางเมฆพร่างสีสลับ หลากสายราวเรียวรุ้งในยามตะวันลา กับฟ้าแดงกับแสงแสนบรรเจิดพริ้งเพริศพราวพรรณรายฉายฉาน ผม... กลับเห็นใบหน้าแสนหวาน นัยน์ตารานโศกราวหยาดน้ำผึ้งของใครคนหนึ่งกลางม่านเมฆ ในเงื้อมเงาวิเวกฝันไกล ให้ผมตะลึงตะไล ใหลหลง ให้ผมรู้ด้วยจิตพะวงว่า เธอ..คือนางใจนางในฝัน ที่ผมหลงใหลถวายจิตถวายใจด้วยรักภักดิ์พลีมาแสนนาน หากทว่า แสนสุขสมรานร้าว กับความดายเดียว กับความผิดหวังที่เฝ้าหลงรอพ้อเพ้อมานานปี หากทว่า..กับนาทีนี้ในยามนี้ ยามใกล้สนธยาต่อราตรี ที่ผืนฟ้ากำลังคลี่แย้มแต้มด้วย ดาวดวงทีละนิดละน้อย ราวมือนางฟ้ามาพร่างโปรย หัวใจดวงระโหยอ่อน ของผมกลับโชคดี ได้พบกับ*ดาวใจนางใจนางในฝันสวรรค์หวานสวรรค์วนา* ที่ผมหลงรอท่าเพ้อภักดิ์ และมิอาจหยุดรักเธอได้เลย..แม้สักนาที เธอ..คนดีราวค่อยๆคลี่ยิ้มหวาน ตามดาวเดือนดวงแสนจรัสชัชวาล ให้มาตระการบานพรึบสว่างไสวในใจ..ในร่างรานของผม เสียงละไมจากใจดวงงาม แว่วหวานมากับฟากฟ้ากว้าง ในท่ามกลางความเงียบฉียบเย็นของสายน้ำรักนิรันดร์ เอื้อนเอ่ยคำกระซิบรักรำพึง ฝากซึ้งจิต... ที่รัดร้อยรึงผูกพันกับผมมานานปี ให้ผม..นี้ได้ยินลำพัง.. *ที่รัก..ดวงใจ อย่าไหวเศร้าเลยนะ กับโลกและผู้คนเหว่ว้าแสนเหงานี้ ที่ ไม่นานช้า .. สองเราจักได้พบกัน*ยังดินแดนสวรรค์ฝันพลี* ดินแดนที่รอต้อนรับทุกจิตใสใจดวงดี ที่สร้างกุศลมากล้นบุญทานบารมี ที่ทุกคนดีและดั่งใจเราสองที่ได้วอน ได้ฝากคำอธิษฐานภาวนา ทุกคราที่ได้สร้างกรรมทำความดี . ให้ใจดวงจงรักภักดี ได้ฝากคำมั่นฝากคำสัญญา..ต่อกันไว้ว่า หากฟ้าดินทรงเมตตาเห็นใจเห็นในยามเราก่อบุญ การุณย์ให้เราสองนี้พ้นว่ายวนบนเพลิงวิบาก และ ก่อนวันพรากคนดีเคยฝากบอกไว้ หากทำจิตได้ จะขอถวายร่างกายและดวงจิตใส ไว้ภายใต้ร่มผ้ากาสาวพัตร์ใช่ไหมนะ หากจริงดั่งว่า ขอให้สุดที่รัก ได้แผ่เพียรบุญกุศล ให้ผองชนคนไทยและดวงใจดวงนี้ที่รักมั่นนิรันดรด้วย แล้ว... ไม่นานช้านะคนดีนะดวงใจ.. เราจะได้พบพานพิสวาทกันทุกชาติไป หากยังไม่พ้นต้องเวียนว่ายมาชดใช้หนี้รักหนี้กรรม ได้มาเป็นคู่บุญคู่ธรรมคู่ทองคู่บารมี. จนกว่าจะจิตนี้ จะพลีเพียรพบทางสว่างไสวพบพระนิพพานดั่งคำอธิษฐาน คนดี มองดูดาวไสวดวงนั้นนะ เพราะนั่นคือดวงตาแสนเศร้าที่เข้าใจโลกและเธอดีนะยอดรัก ที่ หวังทายทักเฝ้าปลอบประโลมใจยามเธอไหวครวญ และ ดูเรียวรุ้ง...นั่นนะ คือทางช้างเผือกรอขวัญรอสวรรค์วางรอรับร่างแห่งสองเรา อย่าได้เงียบเหงาใจไปเลย.. และคนดี ดูทุ่งขวัญท้องนาสิ ที่คือดินเดิมสัญญาเดิม มาเติมต่อจิตเราสอง ให้จิตใสพร่างกระจ่างพราว ราวรวงทองรุ้งทิพย์ดั่งดวงดอกฝันนิรมิตนะกลางใจ ราว.. ดาวประจำเมืองในดวงใจในไพรพง พงไพรที่พลีรักธรรม ธรรมชาตินิรันดร์ พลีฝันแสนดี ที่บุพเพสันนิวาสทีเดียว นำเรามาข้องเกี่ยวมารัดร้อยทอสร้อยรักอักษรา ได้มาพบกันในเส้นทางฝันสวรรค์วาด อันเพริศแพรวพริ้งพราย คล้ายสายเพชรพร่างกระจ่างสว่างโรจน์..เป็นอนันตกาลจักรวาลดล จงวางใจวางดวงกมลอันแสนงาม ไว้ในเอื้อมหัตถ์แห่งศรัทธาของพระพุทธเจ้า ให้ ทั้งฟ้าดิน..สิ้นอินทร์พรหม สิ่งศักดิสิทธิ์ทั่วโลกหล้าได้รับรู้ได้เมตตา ให้ดวงใจเราที่รักสวรรค์วนา มีจิตวิญญาณไพร ได้รู้วางว่างใจ.. มียอดพระรัตนตรัยยอดธรรม ได้น้อมนำมาหอมห่มสอนใจนำทางใจ ให้ไสวสะอาดสงบ พบความสุขนิรันดร์ อันคือสายธารใจ ที่จะรินฉ่ำพรำพรมพร่างใสดับร้อนให้ดวงใจมิสิ้นสุดนะคนดี ก่อนที่ จะคืนร่างเรานี้ลงในท่ามกลางพื้นพสุธา อย่างไม่โศกโศกาอาวรณ์รำพึงรำพัน เพราะได้ทำทุกทุกสิ่งแสนดี พลีเพื่อผองชน และโลก ลบโศกอย่างดีที่สุดแล้วนะแก้วตานะดวงใจ..! ......................... รอเธอ.. รับขวัญกลับคืน..กระท่อมใจ..กระท่อมไพร! ราตรียังคงมีจันทร์คืนวันนี้ ให้ฤดีเราได้ฝากใจและฝากฝัน คืนเดือนเสี้ยวเกลียวทองสายธารจันทร์ หยาดน้ำตาขวัญซึมซึ้งคะนึงครวญ เสียงดวงใจในฝันพลันกระซิบ ฝากดาวระยิบเดือนระยับยังไห้หวน เจ้านกไพรยังซึ้งใจถึงนางนวล รอวันหวนปีพบจบด้วยภักดิ์ คืนซึ้งซึ้งวันซ้ำซ้ำย้ำรอยเศร้า อยากถามข่าวอยากเคล้าเคลียเจ้ายอดรัก อยากหอมแก้มซุกซบในอ้อมตัก อยากฝากรักภักดีพลีทั้งใจ คนดี..คืนเดือนเสี้ยวใจดวงร้าวยังเศร้านัก ซึ้งคำภักดิ์ดวงใจเอ๋ยเคยหวามไหว คำสั้นสั้นคำซึ้งซึ้งสัญญาใจ แล้วทำไมให้หลงคอยไร้รอยเงา.. ใจของเธอใจของฉันยังฝันค้าง ยังอ้างว้างดายเดียวเปลี่ยวและเหงา ได้แต่ฝากเมฆนวลนุ่มแนบนานเนา ย้ำรักเรายังคงมั่นคำสัญญา.. ทุกราตรี.... ทิ้งตาเศร้าเฝ้ามองเทียนริบหรี่ไหว เหมือนดวงใจใครคนนี้ริบหรี่หา ลั่นทมขาวพราวหอมเศร้าอวลลมมา ให้เหว่ว้านิ่งงันฝันค้างใจ ในราตรีมีดอกไม้ใกล้ริมหมอน คอยออดอ้อนให้ดอมดมใจรานไหว เสียงนกเขาขันก้องดุเหว่าไพร เพรียกแทนใจใครคนหนึ่งซึ้งลับลา กระซิบคำฝันเพ้อถึงเธอนะที่รัก ยังรอภักดิ์ยังรักอยู่ยังโหยหา ยังคิดถึงคะนึงครวญทุกเวลา ยังรอท่า..รอรับขวัญวันคืนสู่กระท่อมไพร..กระท่อมใจ..! ***************** http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=354 เงาไม้ แสง จันทร์วันนี้นวล ใครชวนให้น้อง เที่ยว จะให้ เหลียวไป แห่ง ไหน ชล ใสดูในน้ำ เงาดำนั้นเงา ใด อ๋อ ไม้ ริม ฝั่ง ชล สวยแจ่ม แสง เดือน หมู่ ปลา เกลื่อนดู เป็น ทิว ฉันชม ลม ริ้ว จอด เรือ อาศัย เงา ไม้ ฝั่ง ชล สวย แจ่ม แสง เดือน หมู่ ปลา เกลื่อนดู เป็น ทิว ฉันชม ลม ริ้ว จอด เรือ อาศัย เงา ไม้ ฝั่ง ชล...
พุด 24 มี.ค. 2548 18:01 น. - ID 73322 
1427
7
0
24 มีนาคม 2548 18:27 น. - comment id 443967
ฝากไว้ในงานดอกไม้ ของดอกข้าวเจ้าจอมใจน้องชายอัญมณีไพรค่ะ ***************** อยากเป็นดอกไม้ในไร่ใจของคนจน ถึงหมองหม่นเดียวดายไร้ใครจ้อง หากงามใจใสพราวราวดวงดอกไม้ทอง ใครไม่ปองไม่ซึ้งค่าไม่ว่ากัน กลิ่นหอมใดไหนเล่าเท่ากลิ่นภักดิ์ กลิ่นจงรักภักดีดั่งดอกขวัญ ประดับโลกประดับใจไปนิรันดร์ ราวดอกไม้สวรรค์บานกลางใจเทวดา ประดับใจเทวดาเดินดินผู้จนยาก ให้หอมฝากราวน้ำค้างพร่างอุษา เป็นดอกไม้งดงามท่ามท้องนา ดับรักร้อนให้รู้ค่ารักจีรัง กี่วสันต์กี่หนาวลากี่หน้าร้อน ผ่านบทตอนแห่งท้องทุ่งยุ้งรวงหวัง ผ่านกระท่อมหอมไพรรักนิรันดร์ ดั่งดอกสวรรค์สวาทวาดหวานพราว แตกละออช่อพราวกลางทุ่งไสว ดั่งเพชรไพรดับร้อนอ้อนลืมหนาว นำทางใจให้ใสพร่างดั่งแสงดาว เป็นช่อพราวดั่งพรพรหมห่มศรัทธา จรรโลงไว้ให้ซึ้งรอยรักแสนพิสุทธิ์ งามประดุจอัญมณีไพรฝากโลกหล้า บานตระการหวานแต้มดับแล้งพสุธา เป็นขวัญหล้าขวัญใจไปชั่วกาล เป็นพลังหวังหวานดับแล้งเข็ญ หว่านดอกเย็นดอกน้ำใจหวังก่อสาน เอื้อมดาวดวงร่วงสู่มือมิช้านาน เป็นสะพานข้ามสู่ฝันดั่งตั้งใจ คือดอกไม้ใจในฝันสวรรค์วน ให้สู้ทนสู้รอมิพรากไหน รอเคียงข้างพร่างรินน้ำค้างใจ ให้ก้าวไกลสู่แดนฝันสวรรค์รอ เป็นดอกขวัญในนิมิตจิตกระจ่าง สอนให้วางให้รู้ให้คล้ายมิท้อ แตกกอฝันดั่งเพชรพร่างสว่างใจนิพพานรอแตกละออดอกน้ำใจคืนสวรรค์ไพรพนา คืนฟ้าดิน คืนหล้าโลกลบโศกสิ้นแผ่นดินแม่มาตุภูมิ!
24 มีนาคม 2548 18:30 น. - comment id 443970
ฝากให้ คุณอัลมิตรา น้องสาวแสนงามมากน้ำใจสวยใสค่ะ ************** วิมานดินวิมานฝันสวรรค์ไพร กระท่อมใจใครคนหนึ่งซึ้งรอท่า คำสัญญาลมลมกี่ปีมา และรอท่าอีกกี่ปี..รอวิมานนี้ที่ชื่อว่าวิมานลมวิมานลวง
24 มีนาคม 2548 18:40 น. - comment id 443972
หน้าส่วนตัว
คุณพุดพัดชา
ความละเอียดอ่อนในกลอนเปล่าผสม
กวีนิพนธ์จากจินตนาการลักษณะนี้ อ่านแล้ว
ได้สัมผัสความรู้สึกที่ละเมียดละไมมากจริงๆค่ะ
เป็นงานเขียนที่อ่อนไหว และอ่อนหวานมาก
น่าชื่นชมและน่าเพลินใจในธรรมชาตินั้นด้วย
ในบ้านนักกวีเรือนนี้เท่าที่พยายามตามอ่านเล่น
เห็นจะมีไม่กี่คนกระมัง ที่พยายามดึงใจคนอ่าน
ให้เข้าไปสู่ความงดงามของภายใน..
ความพยายามของคนส่วนมาก ที่เป็นจริง
อยากนำสิ่งที่อยู่ภายใน ออกมาให้โลกรู้เห็น
หากว่าใคร สามารถนำภาพที่อยู่ภายในออกมา
ได้อย่างสวยงาม..พร้อมทำให้คนอ่านก้าวตาม
เข้าไปในโลกใบในได้ นับว่า เป็นศิลปิน ค่ะ
และคิดว่า คุณพุด ใช่..
เป็นผู้สร้างฉากสุนทรียะ ออกมาให้โลกรื่นรมย์
แตกต่างจากผู้ที่พยายามคิดเปลี่ยนโลกมนุษย์
หรือนำศักยภาพของตนไปสร้างรอยแค้นเคือง
ประเทืองปัญญาผู้อื่นด้วยภาษาอุปลักษณ์เย้ยหมิ่น ย่อมต่างจากการสร้างภาพศิลป์ที่งดงาม..
อย่างที่ทุกคนได้เห็นในงานของคุณพุด..
ผสมผสานวรรณศิลป์ กับเนื้อเพลงที่ไพเราะ..
คุณเป็นกวีที่โชคดีค่ะ..มีหัวใจที่สะอาดงดงาม
อ่านแล้วสบายใจ แล้วจะมาอ่านอีกนะคะ..
24 มีนาคม 2548 21:19 น. - comment id 444043
เรน.. ชอบพระเอก .. ของพี่พุดพัดชา ..ด้วยดิคะ ..
แบบเรน.. อ่านเพลิน ..
เรนเห็นด้วย กับพี่ช่อชงโค.. นะคะ..
งดงาม.. ในทุกความหมาย.. จริงๆด้งยดิคะ ..
...
24 มีนาคม 2548 23:11 น. - comment id 444097
สาวบ้านนาวาดพาดอักษรอ้อนวอนเร้ารอนใจในศิลป์ฉีกแนวขยายไปตามสภาพอารมณ์ที่แจ่มใสไร้มลทินขยายสิ่งเลอะเทอะหมกหมมแผ่แนวโน้มประโลมโลกที่เกิดขึ้นภายห้วงใจในนามแห่งพุดพัดชา
แก้วประเสริฐ.
24 มีนาคม 2548 23:43 น. - comment id 444117
สวัสดีครับ สาวบ้านนา การรอคอยเป็นสิ่งที่งดงามเสมอ หากเรามีคืนวันที่สดใส.... รออยู่ ชีวิต ความหวัง ขอสาวบ้านา น่าอิจฉายิ่งนัก เมื่อรอคอย หัวใจ ใครคนนั้น รอให้ถึงเวลา เวลาที่ความรักสุกงอม..เมื่อำด้ลิ้มชิมรสอันกลมกล่อม คงสุขใจยิ่งนัก ยินดีกับความฝันอันงดงาม ของ พุดไพร ดอกไม้งามแห่งบ้านนา
25 มีนาคม 2548 00:31 น. - comment id 444138
: ]
25 มีนาคม 2548 07:22 น. - comment id 444194
ดีครับ แวะมาเป็นกำลังใจให้นะ
25 มีนาคม 2548 11:30 น. - comment id 444256
อิ่มเอมใจทุกครั้งที่ได้เข้ามาอ่านของพี่พุดค่ะ... คิดถึงพี่พุดคนงาม..งามทั้งกาย..งามทั้งใจค่ะ...*-*
25 มีนาคม 2548 13:15 น. - comment id 444310
ขอบคุณค่ะ คุณพุดพัดชา :)
17 กรกฎาคม 2552 21:12 น. - comment id 1015869
วันนี้ผมแสนจะดีใจ ที่ได้บอกความนัยต่อ พี่พุด ที่สุดแสนอยากจะเรียกว่า คุณพุด....แต่ดูเหมือนจะยังไม่ถึงเวลา หรือ เวลานี้ ผมไม่ควรคิดเช่นนั้นกันแน่ แม้ร้างไร้คำตอบ เพราะการออนเอ็มมีอันหลุดไปจากหน้าจอของผม พี่พุดก็ยังไม่กลับเข้ามา เหมือนรอท่า จะให้ผม ชักตาย ดิ้นกะแด่วๆ เพราะการรอคำตอบ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมแสนจะดีใจ ที่กล้าพูดในสิ่งที่เกินเอื้อมถึง ผมยังรอ คำตอบนั้น อย่างท่วมท้นทวี ไม่สนใจว่า คำตอบนั้นจะเป็นอย่างไร จะดีหรือดีน้อยๆ อย่างไรก็ตาม คำตอบนั้น ผมถือ เป็นคำตอบสวรรค์ ที่จะบันดาลให้เราสอง ก้าวไปพร้อมกันหรือไม่ แม้เพียงแค่ใจก็ตามที....ณ เวลานี้ รักแลคิดถึง แม่พุดซ้อน ยอดรักนักไพร ที่หนึ่งเสมอ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
