เอื้อมคว้าความเวิ้งว่าง อยู่ท่ามกลางประกายไหว อ้อมอกอันอุ่นใจ เคยยินดีกลับดูปลอม แปลกแยกคล้ายแตกต่าง ความเหินห่างที่ห่อห้อม แลลิบวิบแวมวอม เพียงตาพริบก็พร่าพราย ค้นคนใช่ค้นคำ ในรอยจำมีความหมาย นานเท่าความเปล่าดาย จะเติมเต็มจนตื้นตัน...
ศาลาไทย 26 ม.ค. 2548 20:34 น. - ID 70057 
1437
5
0
26 มกราคม 2548 20:59 น. - comment id 415523
นิ่งสงบในความเต็มเปี่ยม
26 มกราคม 2548 21:24 น. - comment id 415541
เวิ้งว้างว่างเปล่า เพียงเงาเพียงเหงา วันใหม่วันเก่า คือเราตัวตน
26 มกราคม 2548 21:32 น. - comment id 415549
^_____^ ............. แวะมาอ่านงานงามค่ะ ..
26 มกราคม 2548 23:26 น. - comment id 415597
@@@งดงามและพริ้วไหวจริง ๆ ๆ ทำไม่ได้อ่ะ แบบนี้ อารมณ์ ยังไม่สุนทรีย์ได้เท่าคุณ สวย ๆ ๆ ๆๆ @@@
28 มกราคม 2548 02:18 น. - comment id 415958
แวะอ่านอีกรอบ แต่เมื่อคืนไม่ได้ตอบขออภัยนะคะ รวบมาวันนี้เลย
29 มกราคม 2548 10:32 น. - comment id 416536
อืม มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ค่ะ อิ อิ...
29 มกราคม 2548 14:56 น. - comment id 416611
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมเยียนกันในวันหวั่นไหว ขอบคุณ คุณลักษมณ์ ขอบคุณ คุณแม่จิตร ขอบคุณ ผู้หญิงสีม่วง .. unlogin ^_^ ขอบคุณ ดาหลา & ปะการัง ขอบคุณ tiki ขอบคุณ ลอยไปในสายลม ว่างเปล่าและเข้าใจ จึงก้าวไปไม่กลัวเกรง ยิ้มตอบมอบตัวเอง และรู้ให้อภัยคน ต่างคนย่อมต่างใจ ต่างหวั่นไหวต่างสับสน ต่างทางต่างเวียนวน ต่างเรียนรู้อยู่กับตัว
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
