หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
เรือกลางทะเล ๑). ลิบลิบโน่นแน่ะเส้นขอบฟ้า เรือลำน้อยบ่ายหน้าแล่นฝ่าคลื่น คลื่นครามยามลมได้โครมครืน ก็แตกดอกออกดื่นเหนือผืนน้ำ ปรากฏเป็นดวงเก็จราวเพชรระยับ หายวับ-แล้วแตกเก็จเป็นเม็ดฉ่ำ เรือลำน้อยน้อยยังลอยลำ รอค่ำร่ำลมจะพรมเรือ เกรียมแดดเกรียมฟ้ากลางมหาสมุทร มนุษย์-ผู้มั่นในความเชื่อ คาวเค็มนั้นยังคงกรังเกลือ เลือดเนื้อเหงื่อหลั่งก็กรังคาว สองมือจ้วงพายว่ายแหวก คลื่นแหลกแตกฟองฟ่องขาว เสียงฮึบแต่ละฮึบนั้นฮึบยาว แกร่งและกร้าวทุกคำเพื่อนำเรือ ตัดคลื่นไปสู่เส้นขอบฟ้า ดวงตาสีเข้มยังสุกเรื่อ แขนที่จับพายกำคือกล้ามเนื้อ งาดเงื้อแล้วจ้วงให้ล่วงไป พิสูจน์เส้นขอบฟ้าเบื้องหน้าโน่น คลื่นจะโยนเรือบึ่งไปถึงไหน การจ้วงแต่ละจ้ำบอกความไกล เวิ้งว้างว่างไร้และไม่มี เห็นแต่ภาพซากซ้ำซึ่งจำเจ ทะเลเหมือนกับอยู่กับที่ ผ่านคืนผ่านวันเพื่อผ่านปี โลกทะเลที่มีเพียงสีเดียว ๒). ปาจิบกาแฟรสแก่จัด มองตัดพรายแดดที่แผดเกรี้ยว กลิ่นแล้งเกรอะกรังทั่วทางเทียว ถนนสายเปลี่ยวยิ่งเดียวดาย ควันบุหรี่อวลอบก่อนลบเลือน ลอยตัวเคลื่อนบางบางจนจางสาย ปาจิบกาแฟจิบสุดท้าย แล้วเคลื่อนกายกำยำไปทำงาน ๓). คือวันคืนคืบเคลื่อนเป็นเดือนปี จักรราศีหมุนเวียนมาเปลี่ยนผ่าน ฤดูหนึ่งเปลี่ยนไปสู่อีกฤดูกาล เวิ้งน่านน้ำเขียวอันเดียวดาย มิเห็นฝั่งก็หวังสักฝั่งฟาก แรงกรากคลื่นเกรียวนั้นเชี่ยวหลาย ยังคัดท้ายพายอยู่-ลูกผู้ชาย ท่ามกลางอันตรายสารพัน เรือน้อยลอยลำไปตามพาย เหวี่ยงวาดผาดผายมิได้หวั่น อาจปลากระโดงขาว-เงามัน อวดพรรณรูปงามว่ายตามมา เป็นเรือเล็กพายจ้วงกลางห้วงสมุทร มนุษย์-ผู้มุ่งมาดปรารถนา จากวัยหนึ่งสู่วัยที่ไล่มา ฟากท่าสักฝั่งก็ยังไกล ลมแรงคลื่นโยนจนโหนตัว ฟ้ามัวฝนสาดมิหวาดไหว สองแขนเกร็งกล้ามเนื้อนำเรือไป มหาสมุทรกว้างใหญ่อันไกลลิบ ซากซ้ำจำเจ-ทะเลคลื่น ค่ำคืนดื่นดาวพราวขลิบ ไร้ปาฏิหารย์ใดใดทั้งไร้ทิพย์ มีแต่สิบนิ้วล่ำที่กำพาย ค่อยอ่อนแรงลงไปทีละน้อย โกลนเรือค่อยผุชื้นเป็นผื่นสาย เรือเล็กลำโดดเดี่ยวผู้เดียวดาย ลูกผู้ชายหนึ่งคน-ก็ชรา! ๔). เกือบเกือบศตวรรษ-ปีผลัดปี ดวงตาสีสนิมเหล็กก็ฝาดฝ้า ปาหายใจเบาบางอย่างช้าช้า เลื่อนลอยดวงตาสู่ฟ้าไกล มองยังเส้นขอบฟ้าเบื้องหน้าโน่น ไกลโพ้น-มิรู้ว่าอยู่ไหน บทพิสูจน์จากอายุที่ลุวัย คำตอบมีไว้ในดวงดาว ๕). ลอยลำเท้งเต้งเคลงโคลง พลันปลาฮุบโผง-กระโดงขาว สาดเรืองแสงเกล็ดเป็นเม็ดพราว วับวาวเหนือน้ำ-แล้วดำไป! แด่อายุ 93 ของปา-พ่อผู้แกร่งกลางทะเลโลก ๒๒ พฤษภ ๒๕๔๖
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก 6 ธ.ค. 2547 22:56 น. - ID 67072 
1110
2
0
6 ธันวาคม 2547 23:09 น. - comment id 384115
:))
7 ธันวาคม 2547 01:45 น. - comment id 384154
:)) ยิ้มด้วยครับแม่จิตร
7 ธันวาคม 2547 08:16 น. - comment id 384214
มาคารวะชื่นชมท่านปา ของคุณหมี่เป็ดค่ะ พุดชอบอ่านงานงามคำแรงๆแบบนี้ค่ะ ไม่ว่ารจนามาแบบไหน ก้ได้รักได้รสได้ทุกเนื้อสดอารมณ์ใจ ไปเสียทุกเรื่องราว หากบางงานรู้สึก รจนาล้ำลึกดำดิ่งดิ่งด่ำเกินไปจนไม่กล้าวิจารณ์ค่ะอิอิ มาหวังว่าจะไม่หายหน้าไปนานและให้รอคอยอ่านงานงามนะคะ
7 ธันวาคม 2547 13:00 น. - comment id 384328
แวะมาทัก หลังจากที่หายไปน้าน นาน น่ะค่ะ
7 ธันวาคม 2547 20:08 น. - comment id 384542
พ่อ..ของเรน ..ก็ เก่ง ..นะคะ..
7 ธันวาคม 2547 20:21 น. - comment id 384548
ยิ้มแม่จิตรหวานสนิทใจ ยิ้มของใครอีกหนอที่ต่อหลัง เป็นยิ้มอันแย้มแก้มปริให้นิรันดร์ อยู่กับฝันงดงามนานนานเทอญ.. ป้าพุด และ ลูกเป็ดขี้เหร่ จ๊ะ - หายไปนานเพราะจำพาสไม่ได้น่ะ : P อยู่ๆมันก็ลืมไปเลย เลยต้องนั่งทางในเรียกพาสกลับมา จะพยายามมาบ่อยๆ และอ่านของคนอื่นมั่ง ปัญหาเดียวคือ ไม่รู้ว่าจะเข้าไปอ่านได้ตรงไหนนี่สิ เพราะหน้าแรกมันตาลายมาก ของใครต่อใครเยอะแยะ ตามอ่านไม่ไหวอะ เรนจ๊ะ - พ่อเราอดทนเนอะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
