แด่เพื่อนที่จากไป

ใจพเนจร

เพราะเราเจอกันบนทาง...อันแสนเปลี่ยว
บอกเล่าเรื่องราวต่อกัน...กินข้าวหม้อเดียวกัน
หัวเราะด้วยกัน...ท้อแท้ด้วยกัน....ปลุกปลอบให้ความหวังแก่กัน
เราเพิ่งพูดคุยกันถึงแผนการณ์ในวาระหน้า
เรื่องการเดินทางและถ่ายภาพ
เรื่องกล้องและภาพเขียน
เธอบอกว่า  ฉันคงเดินทางแบบลุย ๆ อย่างเก่าไม่ได้แล้ว 
ฉันบอกว่า  ไม่เป็นไร..ฉันจะบอกเล่าเส้นทางนั้นแก่เธอเอง 
เธอบอกเล่าเรื่องราวแก่ฉันขณะที่เธอนั่งอยู่บนเตียงคนไข้
เพราะเราเจอกัน......บนเส้นทางที่แสนเปลี่ยว
เธอจึงจากลาโดยมิได้บอกกล่าวให้ฉันเสียใจ
ทั้งที่เราเคยเทียวทางมาด้วยกัน
บอกเล่าเรื่องราวต่อกัน
หัวเราะด้วยกัน
บัดนี้....คงมีเส้นทางแห่งความท้อแท้ของฉันและผองเพื่อน แ ผ่ ว..โ ร ย
ขออำนวยพรแห่งโลกศิลปและการเดินทางในครรภ์แห่งธรรมชาติ(ที่เธอชื่นชม)
แด่เพื่อน...สู่สัมปรายภพอันสว่างไสว และเป็นสุข
แม้เราจะไม่ได้พูดคุยกัน เดินทางด้วยกัน กระทั่งหัวเราะด้วยกันอีกแล้ว
ฉันจะรำลึกถึงเธอ....เขียนถึงเธอ บอกเล่าเรื่องราวของเธอ
เพื่อนักเดินทางรุ่นต่อไป จะได้ซึมซับรูปแบบความเป็น คนดี ของเธอ
จากนี้..และตลอดไป