++----__ฉันมันของเก่า__----++

วารินลับแล

ฉันมันของเก่า
                  เค้า...คือ ของใหม่
         น่าเข้าใกล้   น่าสนใจ   น่าค้นหา
                  ฉัน...คือ ของขึ้นรา
         น่าเบื่อ    น่าขว้างปา   น่าโยนทิ้งไป
                 เธอ..คือคนขี้เบื่อ
        พื้นที่ในใจมีเหลือเฟือสำหรับของใหม่
        ของเก่าจึงถูกผลักไสไล่ส่งอย่างไร้เยื่อใย
        ฉันต้องหลีกทางใช่ไหม...ใช่ไหมเธอ
                      ฉันคงบ้า
                   ฉีกรูปอาละวาด
         เหมือนคนเป็นโรคประสาทคลุ้มคลั่ง
           โวยวาย  ร้องไห้  ไร้คนอยู่ฟัง
          เมามาย.บ้าคลั่ง..เพราะเธอ
                 เอาถ้อยคำหวานๆเก็บมาคิด        
           เจ็บสนิท..ยังเพ้อเผลอ
           เธอไม่รักแต่ทำไมยังรักเธอ
                    ใจเริ่มลอยเหม่อ
            ก้มเก็บเศษรูปเธอ.....ไว้ที่เดิม
                    สุขนัก.ปวดลึก
                 ความสุขของเรามันช่างสั้น
           แต่ความเจ็บปวดมันยาวนักยากเลือนหาย
          ความเป็นจริงยังจมลึกให้ปวดใจ
          นั่นคือเธอเดินจากไป...ไม่กลับมา
                สุข.มันก็เพียงเล็กน้อย
         แต่ความปวดร้าวมันฝังรอยให้ไหวล้า
         ฉันยังงมงายกับอดีตที่ผ่านมา
         ฉัน..ยังนับหยดน้ำตาอยู่ทุกคืน