สวนผีเสื้อเรือใบไม้

พุด

Urlhttp://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=6196
สวนผีเสื้อในใจกระพือไหว
พาเรือใบไม้พายพาพบ
สู่ฝั่งฝันมหานทีอันแสนยิ่งใหญ่กว้างใหญ่นิ่งเงียบสงบงันสงบงาม
**********


ใกล้ค่ำ..ตะวันโพล้เพล้
ปริม..นอนดายเดียวเหว่ว้า
สยายผมดอมดมดวงดอกไม้ไทยหอมหอม
ที่กำลังเผยอแย้มพร่างกลิ่นระรินสาย
มากับสายลมอ่อนอ่อนในยามค่ำ..


บนเตียงโบราณมุ้งหมอนสีขาว
และกับม่านลายลูกไม้พรายพลิ้วปลิวพะเยิบพะยาบระบัดลม
ผสานผสมพรมพร่างผ่านดงดวงดอกแก้วดงดอกจำปี
การะเวกที่กำลังคลี่ดวงดอกหวานหอม
นะภายใต้ร่มไม้ชายคาแห่งรัก..


ท่ามกลางแสงเทียนในโคมแก้ว..วะวูบไหว..ช่วงโชนแสง
พาแสงใจไฟรักรจนาภายในใจดวงน้อยดวงนี้
ให้ยิ่งละไมละมุน
มองโลกหอมกรุ่นหอมหวานสดชื่นระรื่นระร่ำรส
หมดจดใจเสียไม่มี


บทกวีซีไรท์กางไว้บนอกใจ
ที่ไหวกระเพื่อมอย่างช้าๆ...
กับการกำหนดนับลมหายใจ
ราวมีเลื่อมพรายเพชรพรรณรายฉาดฉายแสง
อันแรงกล้ามาประดับจิตประดับใจ
ให้ใสงามเงียบสงบงันหากสว่างไสว
และช่างอนันต์ค่าล้ำภายในใจดวงงามดวงนี้


ที่กำลังปล่อยภวังค์ว่าง
ฝึกความนิ่งความว่าง
ปล่อยวางความคิดที่มากระทบผัสสะจากทุกสรรพสิ่ง
วางไว้นะภายนอก
ให้แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปไม่วางไว้ในจิตในใจนาน
มิให้พานพามากระทบบ้านภายใน ที่แสนเย็นใสสงบสุข..


มากมายหนังสือวางไว้เคียงใกล้หมอน
ทั้งบทกลอนเขียนค้าง 
กำลังอ่านแบบวางไม่ลง
*7เดือนบรรลุธรรม*ของดังตฤณ


และ
*เหนือห้วงมหรรณพ*
หลายทบทวนทวี
ฝึกสร้างพลังใจ
เพียรสร้างงามใจฝักใฝ่มิระย่อ
มิไหวหวั่นกับคำคนคำใคร


เพราะ
ทั้งความสุขความเศร้าหรือดายเดียวนั้น
ก็แค่คลุกกันมาเป็นอารมณ์ผ่าน
มาทดสอบใจมานำทางใจ
มาสอนใจมาเป็นบทเรียนใจ
ราวมาร..อารมณ์ให้รู้ข่มรู้รำงับดับทัน
เพื่อให้เนื้อใจคนละมุนนั้น


ระลึกรู้ใช่กู่ไม่กลับ
ขอเพียงเรามีใจดวงงามระยับราวเพชรพร่าง
จะพบการรู้วางว่างมีอุเบกขา
ให้เนื้อใจมากมีเมตตากรุ่นหอม
ดั่งมีหยาดละอองน้ำทิพย์มาพร่างพรม
ห่มหอมให้ชุ่มชื่นฉ่ำเย็น..


และ
เฝ้าระวังเพียงใจตนเพียงนั้นกันไว้ให้ดีดี
เฝ้าหักห้ามรำงับรู้ดับพลีใจตนให้พ้นภัย 
ก็เพียงพอก็พอดีก็พอใจ
ไม่ทำร้ายใครด้วยกายวาจาใจในโลกอันวายวุ่น
ฝึกการให้ฝึกการเสียสละ
ฝึกการละละเลิกการยึดมั่นถื่อมั่น


และ
จะนานสักกี่ชาติกี่ภพ
ก็ขอเกิดมากับเนื้อใจละมุนแบบนี้
ที่ยอมมีความเศร้า
ดีกว่ามีใจดวงหยาบกร้านมากร้ายมากรายกล้ำ
แม้บางครั้งอาจจะต้องยอมแลกปันความทุกข์ตรม
ก่อนจะค้นพบสุขนิรันดร์
ซึ่งปุถุชนนั้นยังต้องชดใช้
หากยินดี..
หากยังมีวิบากกรรมเก่าตามติด..ไม่ฝืนลิขิตฟ้าดินเลย


พุดสามสี
ที่นำมาจากงานปาร์ตี้บ้านเพื่อน
ยังห่มหอมในหอมห้วงห้องขวัญปันรัก
ที่ยังมีธรรมะธรรมชาติดาระดาดเคียงกายใกล้เรือนใจ
ใต้วิมานดินวิมานไพรใต้ร่มไม้ชายคาแห่งรัก
ให้เด็ดดมชมชื่นระรื่นฝัน


พร้อมกับเสียงเพลงบรรเลงเศร้าหากบรรเจิดจิต
บทเพลง*เนรัญชรา*
ที่หยาดรื้นรดรินห่มถวิลหอมให้ใจดวงทองดวงใส
ยิ่งงามผ่องผุดพิสุทธิล้ำ 
แสนซาบซึ้งกำซาบใจดวงรักรจนา  
ที่ท่วมท้นท้นท่วมด้วยความประทับใจ..ในทุกครา


และ
ราวนกไพร...นกในใจ..สวนผีเสื้อในใจ
กำลังกระพือปีก...พร้อมผกโผผิน
บินไปกับฟากฟ้ากว้างกระจ่างใส
ไปคว้าฝัน ค้นหาอิสรา
จากป่าใหญ่ไพรกว้างทางเถื่อนเดือนแดนดาวพราวดอกไม้ป่า
ที่กำลังคลี่แย้มแต้มละอองเกสรหวานบานทั่วทั้งราวไพร
พร่างสีพร่างกลิ่นละมุนมิสิ้น
หวังอ้อนโอบเอื้อหล้า
ประดับฟ้าพสุธาไทยให้ร่มเย็นเป็นสุขนิรันดร์


พาปีกแห่งฝันผ่านพ้นเหนือคนเหนือโลกโศกสุขสิ้น
ถวิลหวังขึ้นไปไกวเปลเมฆ พบวิเวกหวาน
หว่านรวงดาวปรายโปรยโรยร่วง
ลงประดับดวงใจประดับจิตวิญญาณ 
ให้งามพราวสู่ผองชน
ดั่งหยาดฝนเพชร...
แตกเม็ด  แตกดอกดวง.. รัศมีกระจาย
พรายพร่างนะกลางจิตกลางชีวิต..อย่างไร้รูป..ไร้รอย
มีเพียงแสงสว่างพรายพร้อยราวประกายแก้ววะแวววับ
ราวอัญมณีรุ้งพุ่งแลบแวบวะวับชั่วขณะ
พาพบความว่างอันอนันตกาล
ที่ไม่มีใครจะชิงช่วง..


มิต้องหวงห่วง ทวงถามหาสุขเพิ่ม มาเติมต่อ
รู้พอ  รู้ให้  รู้ว่า  ทุกสรรพสิ่งนี้  
เพียงมาชดใช้..
ใช้ร่าง
มาฝากดีมาสมาธิมาภาวนา
มาพลีพบพระพุทธศาสนา
มาเฝ้าฝึกจิต 
มาหยุดคิด..ค้นหาความสุขเพียงเปลือกนอกหลอกใจไปวันวัน


มาเลือกจะดับหรือจะเดินเพลินในลุ่มรักลุ่มหลง
มาตระหนักถึงความเป็นศิลาของความบ้าใบ้มืดบอด
มาต่อยอดดวงจิตให้สิ้นสุดหยุดคิดปรุงปรน
มิวนว่ายใช้กรรม
หากหวังเพียรพอก่อกุศลถึง


เพียงเพียรพยายาม
ทิ้งอัตตาและฝึกการวางเฉยนิ่ง..
ไม่ไหวติง
แม้แต่มีเงาความคิดทาบลงมาบนพื้นจิต
ก็จะรู้โดยไม่หลงสำคัญผิด ไม่หลงเต็มใจยินดี
จะมาดีมาร้าย
จะมิให้เงาดังกล่าวอาศัยอยู่เพื่อความเจริญขึ้น
ของอุปาทานว่า*เป็นตัวเรา**ของเรา*


ไม่คาดหวังจิต 
ไม่ยึดติดให้โขดหิน ฟ้าคราม หาดขาว 
ดาวสวย   ทะเล  แสงแดด
และระลอกคลื่นลมทั้งหลายกลายเป็นอื่น
นอกจาก
แค่นั่งมองธรรมชาติภายนอกภายใน
แบบที่กำลังมีกำลังเป็น


และ
แค่นี้
ก็แค่ผล จากความเป็นคนปกติมีสติ
ที่ข้องเกี่ยวกับธรรมชาติชีวิตจริงแสนจริงอันยิ่งใหญ่
ที่สอนใจเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน 
ให้เราค้นหาความสุขนิรันดร์จากขุมทรัพย์ภายในจิตเราเอง
แค่เพียงเปิดใจตัวเองสอนสั่ง 
แค่ฟังแล้วหยุดเติมต่อ  รู้วาง  มิติดมิคิดตาม
และนั่นคือธรรม
ใช่ต้องค้นหาสวรรค์
วิมานนิพพานที่ไหนเลยนะทุกคนดี


อย่าเบื่อ ปริมเลยนะ
ที่หัวใจดวงละมุนของปริมอดเศร้าไม่ได้ในวันนี้
และ
อย่าคิดว่า
ความเศร้าร้ายกาจ
หากมาตามความจริงของอารมณ์จริงแท้
ก็ขอแค่ให้ผ่านมาผ่านไปไม่กักเก็บเกี่ยวใจเอาไว้นาน


และ
ใช่จะเพียงแค่เอามาเรียกร้องความสงสารจากใคร
เพราะว่า
วันนี้
ปริมพยายามดูทีวี...แบบในรอบปีนานๆครั้งสักหน
เพราะได้ฟังข่าว
เรื่องนักเรียนตัวประกันในรัสเซียเสียชีวิต
และคิดว่าโลกนี้ช่างไม่มีอะไรแน่นอน
มีหลายฉากตอนผู้คน
ที่โลกใบกลมหมุนวนมาสอนสัจจะ
ให้หวนคิดถึงชีวีชีวิต
ที่ไม่มีสักนิดจะแน่จะนอน
มีทั้งเศร้าสุข ร้าวรอน
โศกนาฎกรรมไปทั้งโลก
ให้คนบนผืนโลกพบโศกห่างสุข
และทุกทุกข์การเรียนรู้ทุกรสชาติ


สำหรับเราชาวพุทธ
จงฉลาดเลือกว่าจะหันหน้าไปเดินทางสายใด
ที่จะพาให้หัวใจและโลกหล้าสงบเย็น
ให้จิตวิญญาณเร้นหลุดพ้น
มิอยากทั้งทุกข์สุข
รู้หยุด รู้ให้ รู้เสียสละ รู้ปันแบ่งก่อนสายเกิน


เพราะเรานั้น
มีพระบรมศาสดาเพียรพาพ้นทาง
สู่แสงสว่างเย็นแล้ว
อันจะเป็น
*ดั่งแสงแห่งความเป็นแก้วกระจ่างว่างนิรันดร์*
ห่างจากความเวียนว่ายชดใช้กรรมวน
ที่แสนจะน่าเบื่อเหลือระอา


ราวมหาสมุทรมหานที
ที่รอหยาดน้ำใสจากลำธารใจทุกดวงที่ใสว่าง
พร่างรวมลงแบบไม่รู้สิ้นรู้จบทบเท่าไม่รู้นับ 
จนกว่าจะดับทุกข์ร้อนได้
ให้โลกนี้
มีแต่เรือธรรม...ธรรมชาติ
ขนพาผู้คนให้ข้ามพ้นจากทะเลโลกย์ทะเลไฟ..


น้อมนำใจฝึกมีศีลสะอาด
วาดพายพาพบพระพุทธศาสนา
และใช้ประดุจดั่งหางเสือนำนาวาอันแกร่งกล้า
พาพบจิตอันพร่างใสสู่ฝั่งฝัน..ตราบชั่วนิจนิรันดร์กาล..
*********


กลับไปสู่วัยเยาว์ กวีนิพนธ์ชุด*แม่น้ำรำลึก*
ของคุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์กวีวีไรท์2547
บท*นก*
ปวงช่อพอรวงร่วงลง               ดินดาวพราวดง
หนึ่งดาวจับจงตรงใจ
หนึ่งดอกเบิกบานด้านใน        ละมุนละไม
มโนดอกไม้ละเมอ
เกี่ยวโยงฉันไว้ในเธอ             สมัยเสมอ
ปรนเปรอดินมวลสวนมนุษย์
น้ำตาแตกผลิพิสุทธิ์                 หยาดย้อมมิหยุด
ปวงบุตรธิดาลาไกล
ไปยังดินแดนใดใด                 เป่าเพลงใบไม้
เพลงตามกล่อมใกล้นิทรา
เพลงโบกผ้าอ้อมสีฟ้า                น้ำนมมารดา
เปลผ้ายังไกวใจเรา
พี้นเรือนเหมือนครางเบาเบา    อุ่นไฟในเตา
ดุเหว่ารำพึงถึงตะวัน
ยังสวนผู้ใดใจสรร                     แต้มสีแสงจันทร์
เติมฝันเต็มสรวงรวงดาว
สายลมคืนนี้สีขาว                       สายน้ำสีพราว
ใครหนอเหน็บหนาวดาวนึก
ใครผู้เปรียบตนคนเรือ              แรมร้างไปเพื่อ
เสาะสวนผืเสื้อในตน
ใจใครพ่ายพับอับจน                   นกในใจดล
มิเคยยลแสงตะวัน
ใช่ไหมใจเราเท่านั้น                   ใจเธอใจฉัน
ใจเราปิดกั้นพันธนา
อรุณรุ่งแล้วภราดา                        ฉันปีนขึ้นฟ้า
เพื่อมองลงมายังดิน  
วาดแขนราวนกผกผิน                  นกในใจจินต์
กู่ร้องเพรียกถิ่นเกิดกาย
หน้าต่างบานสุดท้าย                      เด็กหญิงเด็กชาย  
กู้ร้องคลับคล้ายเสียงนก
                             .......................
ด้วยคารวะจากใจถึงใจ...ถึงกวีในดวงใจ
จากพุดพัดชา..นักอยากจะเขียนเพียรฝันปันแบ่งใจค่ะ     
********       


http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=6196
รัก.....   เพลงพระราชนิพนธ์ : : Key Eb  
รักทะเล
อันกว้าง ใหญ่ไพศาล
รักท้องฟ้า โอฬาร สีสดใส
รักท้องทุ่ง ท้องนา ดั่งดวงใจ
รักป่าเขา ลำเนาไพร แสนสุนทร
รักพฤกษา รุกขชาติ ที่ดาษป่า
รักปักษา ร้องกู่ บนสิงขร
รักอุทัย สว่าง กลางอัมพร
รักทั้ง รัตติกร ในนภดล
รักดารา ส่องแสง สุกสว่าง
รักน้ำค้าง อย่างมณี มีโภคผล
รักทั้งหมด ทั้งสิ้น ที่ได้ยล
รักนวลนาง รักจน หมดสิ้นใจ
รักพฤกษา
รุกขชาติ ที่ดาษป่า
รักปักษา ร้องกู่ บนสิงขร
รักอุทัย สว่าง กลางอัมพร
รักทั้ง รัตติกร ในนภดล
รักดารา ส่องแสง สุกสว่าง
รักน้ำค้าง อย่างมณี มีโภคผล
รักทั้งหมด ทั้งสิ้น ที่ได้ยล
รักนวลนาง รักจน หมดสิ้นใจ...