...เพราะความคิด...

พี่ดอกแก้ว

ลมกรรโชกโกรกไม้ไหวเอนร่าง 
นำเส้นทางเมฆใหญ่มาให้ฝน 
เสียงครืนครั่นคำรามอย่างร้อนรน 
ฟ้าสีหม่นหล่นสายคล้ายน้ำตา 
เสียงพรมพร่างร่างระรัวทั่วทุกทิศ 
ทำให้จิตยิ่งเหงาเศร้าหนักหนา 
ความเยือกเย็นจากละอองลมพัดพา 
ปลุกจินตาให้ย้อนไปก่อนกาล 
ภาพความหลังฝังไว้ได้พรั่งพรู 
ดั่งสายฝนหล่นสู่พื้นสถาน 
บรรยากาศฟาดหทัยให้แหลกราญ 
ทรมานคนผิดหวังให้คลั่งใจ 
ฝนสาดสายภาพเรียงรายแข่งกับฝน 
ความคิดผุดพรายตนจนหวั่นไหว 
ความฟุ้งซ่านพล่านจิตให้คิดไป 
ล้วนแต่ความหมองไหม้จนฝนซา 
ฟ้าเริ่มแจ้งแสงส่องผ่องผืนภพ 
เมฆทะมึนเลือนลบจากเวหา 
รัศมีรุ้งทอละออตา 
ใจสร่างซาจากเศร้าเคล้ากมล 
อะไรหรือคือผู้อยู่เบื้องหลัง 
ให้ต้องหลั่งน้ำตาคราเห็นฝน 
อะไรหรือคือผู้บังคับกล 
ฟ้าหลังฝนเปิดใจให้เบิกบาน 
คือความคิดติดข้องของสัญญา 
คิดต่างต่างนานาแล้วถักสาน 
บ่วงอารมณ์ให้จมกิเลสมาร 
ทำดวงจิตพิการอย่างง่ายดาย 
เพราะความคิดฟุ้งซ่านประธานใหญ่ 
หลอกให้ใจอ่อนแอแก้ไม่หาย 
เป็นทาสของอดีตไม่เสื่อมคลาย 
ความโศกเศร้าจึงกลายเป็นเพื่อนเกลอ 
ควรฝึกใจให้คิดผลิตค่า 
คือฝึกสร้างปัญญาอยู่เสมอ 
รู้ความจริงทุกสิ่งที่พบเจอ 
ไม่หลงเพ้อผูกไว้..ไม่จีรัง  .