ความเหงากรายมา

นิติ

เดินไปตามตะวัน
..........................เสียงหัวเราะดังจนเหงื่อตก
เดินไปตามจันทร์
..........................ชวนคุยเดี่ยวดายจนร้องไห้
เดินไปตามแสงดาว
.............................ใกล้มือแต่เอื้อมไปถึง จนอ่อนใจ
เดินไปตามเสียงหัวใจ
..............................ทั้งหัวเราะปนร้องไห้เพราะ อ่อนแอ
		คำถามหนึ่งที่เฝ้าถามตะวันเสมอ แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบใด ใด กลับมา ดวงตะวันยังคงยิ้มร่าทุกวี่วัน คงเพราะคำถามง่ายเกินไป จึงทำให้ดวงตะวันล้อเลียนส่องแสงจนแดดร้อนจ้า กับคำถามที่ว่า เป็นอยู่อย่างนั่น ตัวคนเดียวเหงาไหม
		คำตอบหนึ่งที่ได้รับเสมอจากจันทราสง่างาม ก็ไม่ได้อธิบายอะไร อะไรได้เลย ใจจริงรู้อยู่ว่าแขไขเอาใจใส่มิตรสหายคนนี้เหลือเกินแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่คำตอบมีอยู่สม่ำเสมอทุกคราเจอ เธอเป็นอย่างนั่นดีอยู่แล้ว
		เสียงหัวใจแผ่วลง ขณะที่ฉันสับสนกับตัวเองอยู่เสมอ
อยากเป็นพระอาทิตย์ที่อยู่คนเดียวได้?
อยากเป็นพระจันทร์ที่มีเวลา ค่ำ มืด ดึก ดื่น เป็นของตนเอง
		ความเหงากร่ำกรายมาเยือน เสมือนเพื่อนเก่า เพื่อนแท้ที่ไม่แค่ลืมฉัน และฉันก็ไม่มีวันลืมเช่นกัน 
		ทุกครั้งที่นั่งคุยกัน ฉันเป็นคนพูดมากอยู่เสมอ เธอเป็นคนพูดน้อยอย่างที่สัมผัสได้ 
		บางครั้งความโกรธฉัน ทำเอาตีอกชกตัว เป็นคนอารมณ์ร้าย หรือบางครั้งก็เงียบจนใจหายกับตัวเอง
		แต่ทุกๆครั้งฉันยังอยู่ เพราะไม่ไปเที่ยวดวงดาวไหน หรือตรีภพใด
เป็นกำลังใจให้ตัวเอง ถ้าทุกข์จงยิ้มรับกับทุกข์ 
		เพราะฉันยังอยู่เคียงข้างเธอไม่หนีไปไหน....................................