http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=34 http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_33905.php (ขอฝาก*เพชรพะงัน*ในอ้อมใจอ้อมจิตวิญญาณ ทุกดวงใจแห่งร่มรักเรือนไทยแห่งนี้ที่พุดแสนรักพอกันค่ะ) ********** ลาก่อนเกาะพิสุทธิ์ใสกลางใจขวัญ ลาคืนฝันตะวันรอนอ่อนแสงเศร้า ลาแสงตะเกียงริบหรี่เคยคลุกเคล้า ลาดงมะพร้าวสะบัดไหวกลางใจนวล.. ลาก่อนหาดทรายขาวราวเนื้อแป้ง ลาไร้แล้งน้ำใจเคยไห้หวน ลาผืนดินถิ่นเกิดนกนางนวล ลาธรรมชาติล้วนแสนงามนามพะงัน.. ลาภาพเก่ากับแสงเทียนในโบสถ์คร่ำ ลาพิกุลก่ำฉ่ำหอมหลอมใจฝัน ลาทองหลางแดงโดดกลางตะวัน ลาพระจันทร์ดวงโตโผล่พ้นน้ำ.. ลาปะการังหลากสีปลาแสนสุข ลารานรุกทำลายใจขยี้ย่ำ ลาดายเดียวนอนนับดาวราตรีร่ำ ลาระกำเกาะงามรอนอ้อนแสงตะวัน ลาและลาเกินคำว่า*เสียใจยิ่ง* ลาทุกสิ่งลืมเงียบงามนิยามฝัน ลาและลาโลกบ้าบ้าหลงวัตถุกัน ลาสวรรค์ลงนรกตกทาสเงิน... ลาผืนดินยินคนแย่เกินควายคิด ลาชีวิตแข่งกันรวยลมสรรเสริญ ลาโลภหลงตรงกระแสความเจริญ ลาเพลิดเพลินเปลือกนอกหลอกแข่งกัน.. ****** ลืม..สวรรค์เมตตาส่งมาเกิด ลืมเสียเถิดเกาะเงียบงามราวสวรรค์ ลืมความรักน้ำใจเคยแบ่งปัน ลืมงามจันทร์งามใจในรอยกาล.. ลืมทะเลสวยใสสีมรกต ลืมงามงดธรรมชาติคนบ่มรอยหวาน ลืมชีวิตดิบเดิมอดีตนาน ลืมฤดูกาลก่อนเก่าฝากเราจำ ลืมกุ้งปูปลามากมายใต้ทะเลนี้ ยังไม่มีเทคโนโลนี่คอยห้ำหั่น เอามาขายแลกน้ำเงินมารินร่ำ ทาสระกำตามตะวันตกวกทำลาย เงินเงินเงินงงงงงงหลงลืมคิด โลกชีวิตงามเงียบดิบเดิมแตกสลาย ขายจนสิ้นจิตวิญญาณไทยมลาย ขายและขายภูมิชีวิต*จิตแห่งไท* ****** ทุกคราครั้งที่คืนหลังสู่ผืนดินเกิด.. *เกาะแห่งฝันมหัศจรรย์รักมหัศจรรย์ใจ* เกาะในดวงใจ..รัก.. ดวง ต้องร่วงน้ำตาพลีผืนดินมิรู้สิ้นมิรู้สาย ระรินหลั่งชโลมให้..งามอดีต..ลาเลย..ลับมิหวนคืนกลับมา.. ให้กับถวิลเหว่ว้า..ในงามดวงใจใครจะรู้นี้.. ให้กับรอยทรงจำวันเยาว์..งามงด.. หมดจดเกินใจเกินรจนารำพัน.. ที่ล้นทะลัก..หนัก..อก..แน่นใจ..สะเทือนไหวสะเทือนใจ เกินจะจารคำออกมารินร่ำแจงใจ.. ทั้งที่เคยตั้งใจฝากรจนา งามเลอค่า*ไข่มุกกลางอ่าวไทย* พลีเนื้อใจพลีจิตวิญญาณฝากฝังไห้ผืนดิน จนถึงนาทีนี้..ที่เหลือเพียงรอยถวิลให้อาวรณ์.. *** เพื่อนผู้แสนรัก.. ผู้พรากลา..มิกลับคืน เคยบอกดวงว่า.. อย่าหวังทายท้ากงล้อโลก ที่หมุนบ่าตามกระแสน้ำเงิน..มิใช่น้ำใจงาม..อีกต่อไป ในทุกยามที่ดวงเหว่ว้า..ดายเดียว.. ยามคืนหลัง กลับฝั่งฝัน*บ้านเกาะแสนรักแห่งเรา* กับใจดวงร้าว รานร้าว เศร้า กับนานาอารยะที่ทำใจยอมรับไม่ได้ ในทางที่ไม่สร้างสรร แต่คล้ายทำลาย ราวค่อยๆกลืนกลายอย่างเลือดเย็น ทั้งวัฒนธรรม ประเพณี และธรรมชาติที่ถูกจาบจ้วง จากผู้ที่บุกรุกอุกอาจ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากทั่วทุกมุมโลก โดยการใช้เงินผล่าผลาญหว่านซื้อ ให้คนไทยหิวกระหาย และค่อยค่อยตายทั้งเป็น.. ผู้มาฝากโศก มาทิ้งทุกข์ สุขฉาบฉวย รวยเงิน..จนใจ.. ให้ดวงตาดวงใจคนไทยท้องถิ่นมืดบอด คิดเพียงต่อยอดชีวิต เพียงจากน้ำเงินรินรดหยดตามๆกันไปตามกระแส ยอมแม้ขายจิตวิญญาณ ขายยาเสพติดแลก..ร่างสบาย ให้ชีวิตทั้งไทยเทศปลิดปลงหลงอยู่ในดงนรกน้ำเงิน.. อย่างมิสำนึก..ตรึกตรอง ว่าครรลองธรรมะธรรมชาตินั้น คือหนทางเดียว..แห่งชีวี..ที่จะเป็นสุขนิรันดร์..! ********** http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_33905.php (ขอฝาก*เพชรพะงัน*ในอ้อมใจอ้อมจิตวิญญาณ ทุกดวงใจแห่งร่มรักเรือนไทยแห่งนี้ที่พุดแสนรักพอกันค่ะ) http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_32353.php แด่ผู้หญิงคนดีที่ชื่อพะงันงาม ..... พุดพัดชา ทะเลหน้าฝน หม่นมัว ด้วยม่านฝน ปรอยๆตลอดวัน เม็ดฝน กระทบผืนน้ำทะเล.... แลดูราวกับเกิดดอกฝน... ดอกไม้เล็กๆ บานกระจายเต็มทะเลกว้าง..... กลมกลืน..เทาทึมแตะต้องนุ่มนวลทั่วทั้งผืนน้ำ....ราวภาพวาด........... งาม...มีบังกาโลว์เล็กๆ ประมาณ สิบห้อง ที่งาม...จำเป็นต้องทำ...เพื่อดำรงชีพชอบ.......... บังกาโลว์เล็กๆ... ที่งามหวังพึ่งพิง..พึ่งพาธรรมชาติ.. แสนสวยของบ้านเกิด..... และออกแบบให้กลมกลืน.. ซ่อนตัวอยู่ในดงมะพร้าว... เคียงขนานไปตามโค้งอ่าว.... ตรงหน้าคือเกาะสมุย.... ซึ่งในวันที่อากาศดี.... จะมองเห็น..หลังคาบ้านสะท้อนแสงอาทิตย์มาวิบวับ... พร้อมควันไฟลอยโค้งอ้อยอิ่ง.......... ด้านขวามือ จะมีเกาะเล็กๆ...สองเกาะ...หมอบคู่กัน.. ไว้ให้พระอาทิตย์..ตกหว่างกลาง...งามงด..ยามอัสดง.. ฤดูฝน... นอกจากอากาศเศร้าแล้ว... พาใจ..งาม... และเจ้าของกิจการบังกาโลว์ทั้งหลาย พลอยเศร้าตามไปด้วย... เพราะขาดรายได้... จะเหลือนักท่องเที่ยว..ที่ติดใจ..ติดค้าง..อยู่ที่เกาะไม่กี่คน....... และที่ชอบมา...ดูทะเลหน้าฝน..ด้วยเหตุผลเพียงใจรัก.... วันไหนฟ้าเปิด..... งาม....จะคอยเก็บเศษขยะ... และกวาด..หาดทรายขาว.. หน้าบังกาโลว์ของงามให้สะอาด..... งามรู้ดีว่า....ถ้างามไม่ทำอย่างนี้... ขยะมากมาย.... ที่ซัดมาเกยฝั่งพร้อมคลื่นลม..และพายุในฤดูนี้...ก็จะล้นหาด. พูดถึงขยะ...งามเป็นทุกข์ใจมากเหลือเกิน...... ทุกวันนี้....เกาะแสนงาม...ถูกเบียดเบียน........ ทั้งขยะจากสิ่งของ....และขยะมนุษย์.. ที่หวังมาแค่เสพสุข... เพียงจากกายที่ไร้สิ้นใจสำนึกรักธรรมชาติงาม..... ทุกทุกบังกาโลว์.... จะมีขยะ...สด..แห้ง..มากมาย...ในแต่ละวัน... อันเนื่องมาจากการเป็นเกาะท่องเที่ยว..... ที่ต้องสั่งสินค้ามาจาก.....แผ่นดินใหญ่....ไว้บริการนักท่องเที่ยว........... มีทั้งน้ำบรรจุขวด....กระป๋อง....พลาสติก....กระดาษ... รวมทั้งอาหารสด ผัก ผลไม้...นานาชนิด........ ทุกๆวัน.......เป็นเดือน.....เป็นปี...... และคงหลายๆปี....จนกว่า........... งาม....ไม่อยากคิดต่อไปเลย..ว่า... จนกว่า...วันหนึ่ง.... เกาะพะงัน...จะกลายเป็น....เกาะขยะ........ จากน้ำมือมนุษย์นี่แหละนะ......... งาม..จึงพยายามอย่างที่สุด... ที่จะรวบรวม...คนรักเกาะ... ช่วยกัน...อนุรักษ์..และดูแล...ให้ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลง อย่างช้าที่สุด....เท่าที่....งามจะปกป้องได้.......... ทุกคืน...หลังงาน...FULL MOON PARTY.... ที่ผู้คนหลั่งไหลมาเฉลิมฉลอง....คืนเพ็ญเด่นดวง...... ที่ว่ากันว่า...สวยที่สุดในโลก........ มาเสพสุข...หรือเสพทุกข์..กันแน่ยังไม่อาจรู้ได้.... แล้วแต่ใจใครลิขิต...ชีวิตใครก็ชีวิตของคนนั้น....... โค้งหาดทรายขาวนวลเนียนนุ่มเท้า... ราวแป้งเนื้อดี...ที่มีคนกล่าวว่า..เวลาเต้นรำ...... ราวเต้นอยู่บนสรวงสวรรค์บนฟองเมฆ..นวลนุ่ม... ให้อารมณ์ลุ่มลึก...ไหลหลง..ดั่งต้องมนต์ขลัง.... กลางจันทร์งามดวงโต...สุกสว่างกระจ่างนวล......... แต่...ณ...บัดนี้.... หลังงานเลี้ยงเลิกรา... จะเต็มไปด้วยคนเมามายหลับไหล.. ราวจะไม่อยากฟื้นคืนชีพ... มาดู..มาเห็นโลกสวย.. ที่แปรไปเป็น..นรก...ด้วยขยะ..ขยะ..และขยะ....... ไหนจะจากก้นบุหรี่..ไหนจะจากขวดน้ำดื่มพลาสติก.... ไหนจะจากสารพัดสิ่งของที่นำมาดื่มกิน เพื่อเพิ่มความบันเทิงเริงรมย์........ ทรายขาวนวล.....ถูกย่ำยี.... ราวสาวพรหมจารี... ที่ถูกชาย..ชิดเชย..รุนแรงจ้วงจาบราวไม่รู้ค่า....... ฝากรอยแผลรัก....แผลใจ.. ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ยาวนาน...มิจบสิ้น.... ย่ำรอยเท้า...จากเกาะหนึ่ง...ไปยังอีกเกาะหนึ่ง.... และอีกเกาะหนึ่ง...ที่ยังบริสุทธิ์ใส...เพื่อผลาญพร่า....... ย่อยยับ....แล้วลาลับไกล..ไปยังอีกซีกโลก...ไกลแสน... ไร้แลเหลียว..รับรู้.....รับฟัง ........ ช่วยเหลือใดใด....ใจหนอใจ....... งาม.....ก็แค่เม็ดทราย.... ที่ได้แต่พยายาม....ทำทุกสิ่ง....ที่ดี...ที่งาม..อย่างที่สุด.. เพื่อประคองให้ ทุกอย่าง...ระหว่างผืนทราย...สายลม...ทะเลสวยใส.. ที่งามเกิดและเติบโตมา...ยังคงอยู่...... คู่เคียงกันไป....กลมกลืน....ตราบนานเท่านาน........... งาม.. เพียงแต่อยากให้มนุษย์ทั้งหลาย... ที่อ้างตัวว่ารักนัก....รักหนา....ธรรมชาติ.... หาดทราย...สายลม..แสงแดด.....และทิวมะพร้างงาม....... ให้รักให้เป็น...รักอย่างไม่รานรุก.. เสพสุขสุนทรีย์....ด้วยใจ....ไม่หยาบหยาม........ แค่เพียงให้ชีวิต....ดวงจิตดวงใจ... หลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกับมวลความงามรายรอบ ของทุกสรรพสิ่ง...ที่คู่เคียงโลกมาช้านาน....อย่างเคารพซึ่งกันและกัน....... ดั่งชีวิตหนึ่ง....ต่อ...อีกชีวิตหนึ่ง.... ใจงาม......หมองหม่นพอๆกับทะเลหน้าฝน....ทุกคราครั้งที่คิด........ ทะเลตรงหน้า.....คือเพื่อนแท้ของชีวิต... หล่อเลี้ยงทุกผู้คน...บนเกาะนี้..มายาวนาน....... เป็นดังผู้ให้...ที่มิเคยทวงถาม............ เป็นที่ที่...งาม...ใช้ระบาย..ทุกข์...สุข..ทุกคืนวัน......... มาวันนี้.....บางครั้ง....ราวใจสัมผัสได้..... ทะเลเพื่อนรักของงามครวญคร่ำ....รำพัน..ตัดพ้อ..ต่อว่า.... ต่อทุกสิ่ง...ที่มนุษย์ได้ทำลาย...... ไร้สิ้นรัก..แม้กับความงามงด....หมดจดใจ......ไร้ไยดี......... แม้งาม.....จะทำอะไรดั่งใจ...มิได้มาก..กับเกาะของงาม... แต่..งามก็ตระหนักถึงหน้าที่ของตัวเอง... ที่เป็น..ดั่งหนึ่งเม็ดทรายของผืนดินเกิด.... งามได้แต่กระซิบสัญญาบอกกับเกลียวคลื่น...ให้เห่กล่อม.... ปลอบใจทะเลว่า...งามจะไม่หนีไปไหน... จะดูแล..ห่วงใย...จนกว่าชีวีนี้จะสิ้น.... เพื่อให้...... เกาะพะงันงาม..เหมือนดังชื่อ....พะงันงาม....ของลูกผู้หญิงคนนี้.. ที่แสนภาคภูมิใจ....ยิ่งนัก...แล้ว
พุด 7 มี.ค. 2547 21:41 น. - ID 48205 
745
9
0
7 มีนาคม 2547 21:57 น. - comment id 226620
เพราะจัง อยากไปเกาะงาม นามพะงัน จังเลย รู้สึกภาคภูมิใจด้วยกับพะงันงาม อ่านแล้วเห็นถึง ความแตกต่างที่ไม่เข้ากัน ระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติได้ดีจริงๆ
7 มีนาคม 2547 22:18 น. - comment id 226627
แม้เป็นคนในพื้นที่ แต่จนล่วงเข้าวัยนี้ยังไม่เคยไปสัมผัสพะงันแดนฝันแม้แต่ครั้งเดียว วาดหวังว่าวันหนึ่ง คงจักได้ย่ำรอยเท้าบนฝืนทรายที่นั่นสักครั้ง คาดคิดว่าคุณพี่พุด พัดชาคงเป็นคนที่นี่ ลีลากวีของชาวเกาะช่างนุ่มนวลไหวระริกในอารมณ์เสียจริงๆ
7 มีนาคม 2547 22:20 น. - comment id 226629
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=314 บ้านเรา สุเทพ วงศ์กำแหง : : Key Ab บ้าน เรา แสน สุขใจ แม้จะอยู่ ที่ไหน ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา ด้วยพระบารมีล้นเกล้า คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์ รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง พริ้วแดดส่อง สดใส งามจับใจ มิใช่ฝัน ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น หอมทุกวัน ระบือ ไกล บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้ จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ ขอวานหน่อยได้ไหม ลอยล่องไป ยังบ้านเขา จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย...
7 มีนาคม 2547 22:24 น. - comment id 226630
ข้าพเจ้ามาทักทายพี่พุดค่ะ เป็นงานที่ให้ความรู้สึกที่ดีและชื่นชมในการใช้ภาษาที่ละเมียดละไมของผลงานมากมากค่ะ ..........ชื่นชมจากใจ
7 มีนาคม 2547 22:26 น. - comment id 226631
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=34 พรานทะเล สุนทราภรณ์ : : Key F ชีวิตที่คร่ำ กลางน้ำเวียนวน ลอยล่องกลางชลไม่พ้นทนไป อยู่กับเรือเบื่อใจ ผองพรานทะเลเร่ไป อยู่ห่างไกลกลางสายชล มองน้ำตรงหน้า จรดฟ้าไกลไกล ว้าเหว่ดวงใจไม่เห็นผู้คน คลื่นและลม สู้ ทน ทุกข์ใจปานใดไม่บ่น สู้แดดฝนลำบาก กาย อยู่หว่างทะเล นาน นาน ท้องเรือเป็นบ้าน ท้องธารเรือนตาย สิ้นชีพสิ้นชนม์ เคราะห์ร้าย ศพฝังโดยง่าย ฝากเอาไว้ใต้ คงคา เพียงเห็นริมฝั่ง สักครั้งดีใจ มาบกทีไรให้แสนปรีดา ใกล้แผ่นดิน เข้า มา เหมือนมีวิมานตรงหน้า ปลื้มหนักหนา แทบจูบดิน อยู่หว่างทะเล นาน นาน ท้องเรือเป็นบ้าน ท้องธารเรือนตาย สิ้นชีพสิ้นชนม์ เคราะห์ร้าย ศพฝังโดยง่าย ฝากเอาไว้ใต้ คงคา เพียงเห็นริมฝั่งสักครั้งดีใจ มาบกทีไรให้แสนปรีดา ใกล้แผ่นดินเข้ามา เหมือนมีวิมานตรงหน้า ปลื้มหนักหนาแทบจูบดิน...
7 มีนาคม 2547 22:44 น. - comment id 226643
แวะมาเยี่ยมชม
7 มีนาคม 2547 23:14 น. - comment id 226657
พุด.. ไปทะเลมาค่ะ และฟังแต่เรื่องเกี่ยวกับทะเลทะเลและทะล มาตลอดสองสามวันนี้ ทั้งทะเลใจทะเลโลกย์โศกสุขเลยค่ะ และ พุด ลืมอะไรก็ลืมได้ ที่ไม่มีวันลืมคือน้ำใจรักจากมิ่งมิตรน้องพี่ ที่มิมีวันพรากไกลไปหลายวันได้เลยค่ะ ซึ้ง.. กับคำ*พันดาว.*.อย่างที่สุด ในทุกบทที่หลั่งน้ำใจรินรด กระซิบด้วยซึมน้ำตาว่า..ขอบคุณยิ่งค่ะ รัก *รพีพรรณราย* ตั้งแต่ได้ยินคำลุ่มน้ำตาปีแล้วค่ะ ที่พยายามลาก ให้เป็นใครคนหนึ่ง ที่แสนคิดถึงคนและ ในบทกวีค่าคำงาม ที่รออ่านมานานนักหนาแล้วค่ะ *แว่นดอย* แค่ชื่อก็งามจังค่ะ ราวส่องไพรส่องซึ้งใจพุดพัดชาหาไม่มีเลย.. ขอบคุณนะคะ.. และค่ะ พุดกำลังรจนาอีกเรื่องในราตรีนี้ ที่เริ่มว่า.. ******** แสงแห่งทิพย์แรก กำลังพรายแสงพร่างฟ้า เต็มเรียวตาซึ้งเศร้า ของผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนนิ่งงันในเต็นท์สีฟ้า.. เมื่อแหงนเงยขึ้นมามองสบตา คือดวงดอกแดงโดดเด่นกระจ่างของ ทองหลางสลัดใบ กับคูนพร่างไสวราวสายฝนสีทองผ่องผุด แทบหยุดโลกหมุนที่กำลังอ้อนแอบดู.. กับหวานแรกของลมในฤดูฤดีใจ **
7 มีนาคม 2547 23:25 น. - comment id 226664
*เสียงเรียกจากสายลม* พุด..ขอเปลี่ยนเป็น เสียงเพรียก..แห่งสายลม*แทนนะ และ พุด..ดีใจค่ะ ที่เข้ามา ให้กำลังใจพุดพัดชา ให้ พัดช้าช้าหวานหวาน ระรินร่ำให้แช่มฉ่ำใจไปนานนานนะคะ หวังในน้ำใจรักค่ะ และ จักเป็นพระคุณยิ่ง อย่างที่สุดแล้วในใจดวงร้าวนี้ ที่รักรจนา *หวังใจจะรออ่านพุดที่กำลังจะลงนะคะ ด้วยรักล้นใจค่ะ
8 มีนาคม 2547 07:36 น. - comment id 226733
หาดทรายสีทองผ่องอำไพ ส่องนำชัยสู่ห้วงท้วงทุกข์ทน สายลมหนาวพัดย้อนเวียนวน มองผู้คนแนบกายหาดทรายทอง
8 มีนาคม 2547 08:30 น. - comment id 226736
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_48079.php พุดซึ้งมากค่ะ ภาพในใจฉัน...ยังมีเธอครอง..(แด่ พุด-พัด-ชา) ..โดยภูตะวัน พุดพัดชา..ซึ้งใจจนน้ำตาซึมค่ะนะนาทีนี้ จนมิอาจจะกล่าวความใดได้ค่ะ กับที่ภู..ได้รจนามอบให้ด้วยน้ำใจรักมาตลอด และทั้งจากน้องๆคอมเมนท์ให้กำลังใจนะคะ พุด..คิดว่า ความรักที่สวยงามมีจริงในโลกฝันค่ะ และสำหรับเราทุกดวงใจ ในร่มรักเรือนไทยแห่งนี้ ที่พยายามสร้างโลกใบเล็ก แสนสงบสุขโลกไว้ซุกซ่อนใจ ไว้ระบายรักระบายใจ ไว้พบใครสักคนที่แสนดี และมากมายน้องพี่ ที่จะพากันเกี่ยวก้อย ทะนุถนอมรัดร้อย ด้วยน้ำใจรักด้วยภักดิ์อักษรา พากันเดินไปเด็ดดมดอกไม้งาม และอาจเอื้อมคว้าดาว..ในวันหนึ่ง ซึ่งฟ้าพร้อมปรานี..รอประทานพร ให้กับผู้ถึงพร้อมพรสวรรค์..พรแสวงนะคะ รัก..ล้นใจด้วยซึ้งใจจนมิอาจจารแจงใจเลยค่ะ
8 มีนาคม 2547 13:16 น. - comment id 226889
ไม่อยากลาปะการังปลิงทะเล เสียงคลื่นเห่ฝูงปลาสาหร่ายหวาน มะพร้าวอ่อนเพื่อนหญิงงามสะคราญ หวนนึกถึงวันวานเกาะพงัน........ คงไม่ได้พบเห็นอย่างเคยอีกแล้ว อิอิ
8 มีนาคม 2547 17:52 น. - comment id 227100
วันเวลาย่อมมีเวียนและเปลี่ยนผัน ทุกคืนวันผ่านไปย่อมหันเห คลืนและลมหาดทรายท้องทะเล ก้อปรวนแปรหันเหไปตามกาล...
8 มีนาคม 2547 18:55 น. - comment id 227129
ลาก่อนธรรมชาติสะอาดใส ลาก่อนสัตว์นานาที่ให้ความสุขสันต์ ลาก่อนสิ่งดีดีนับอนันต์ ลาก่อนลาจากกันนิรันกาล *-*กลอนไพเราะ เนื้อหาดีมากเลยค่ะ*-*
8 มีนาคม 2547 21:39 น. - comment id 227263
งามตัวแทนของชาวเกาะ ตัวแทนของคนไทย ที่ต้องการสร้างจิตสำนึก ให้รักในถิ่นเกิด และไม่ทำให้สภาพแวดล้อมต้องถูกทำลาย สุญเสียทัศนียภาพที่สวยสดงดงามไป เขียนเรื่องเชิงสร้างสรรค์ได้ดีครับ ทำให้ผู้อ่านเกิดความหวงแหนในทรัพยากรของเรา ช่วยกันดูแลแหล่งท่องเที่ยวต่าง ๆ ของตน ให้ปราศจากมลพิษ อ่านสองครั้ง ถึงจบ ด้วยเวลามีจำกัด
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
