http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2020 เคย เคย.....บ้างมั้ย?..... ที่เธอเหงาสุดหัวใจ แม้จะมีใครใครรายรอบตัวเธอ แต่ดูราวโลกนี้มีเธอเพียงลำพัง... เคย เคย.....บ้างมั้ย..... ที่ราวกับตัวเธอมี หมอกกางกั้นระหว่างโลกฝันกับโลกจริง ที่เธอเหนื่อยล้ากับทุกสิ่ง แต่ก็ยังจะเดินไขว่คว้า ตามหาฝัน ท่ามกลางทะเลหมอกที่หนาวแสนหนาว และค้นพบว่า สุดท้ายปลายฝันนั้น.. เธอก็ยังดายเดียวคว้างขวัญลำพัง..ไร้ร้างเงาใคร.. เคย เคย.....บ้างมั้ย..... ที่เธอยิ้มเริงร่าข้างนอก แต่ข้างในดวงใจเธอกำลังปวดร้าวสุดทน.. เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่ทุกครั้งที่เหงาเศร้า น้ำตาเธอก็ราวจะรินรดดั่งหยาดฝนพรำ อยู่ภายใน.. เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่เธออยากแบ่งปันรอยยิ้ม ให้กับใครบางคนหวังผูกมิตรยาวยืน แต่สิ่งที่เธอ ได้กลับคืนมา คือความหวาดระแวง... เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่คิดว่าในโลกนี้มีน้อยคนนักที่จะไม่รู้จักคำๆนี้.. โดยเฉพาะคนที่มีบทกวีในหัวใจ ณ..ร่มรักเรือนไทยแห่งนี้ เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่คิดว่าความเหงา ดั่งเชื้อโรคร้าย คอยซุกไซ้อยู่ในดวงใจ ที่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป... เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่หันไปทางไหน ก็จะได้ยินคนบ่น ถึงแต่คำคำนี้ ไม่ว่า ในบทกวี ในงานเขียน หรือแม้แต่ในชีวิตประจำวัน เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่คิดว่าความเหงาดั่งโรคร้าย ที่คอยทำลายความรื่นรมย์แห่งชีวิต. แต่.. ก็ยังมีคนฉลาดบางคน ที่จะเลือกใช้ความเหงาอย่างโสภา สถาพร เพื่อสร้างสรรงาน เคย..เคย....บ้างมั้ย..... ที่เรารู้ว่าเพราะระบบสังคมตัวใครตัวมัน ทำให้มนุษย์ลืมหันหน้าเข้าหากัน ลืมโอบเอื้อ อ้อมขวัญ..อ้อมใจ อ้อมแขนอันอบอุ่น สร้างสุขสัมผัสรัดรึง มอบอ้อมกอดแนบแน่น... แทนรักมากล้นทรวง ให้ผู้เป็นดั่งยอดดวงใจ.. ดั่งยอดรักปลอบประโลม.. เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่คิดว่าเพราะระบบสังคมบูชาเงินเป็นพระเจ้า จึงทำให้มนุษย์ต้องปวดร้าวกับการแย่งชิง กับการแข่งขัน เพื่อคำว่าผู้ชนะ จนลืมรักคนอื่น เพราะมัวแต่รักตัวเอง..ห่วงตัวเอง เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่ยามเราเหงาสุดใจ และมีใครบางคน เดินเข้าในชีวิต ดังฟ้าลิขิต ในเวลาพอเหมาะพอดี จนสร้างความรัก ความผูกพัน ความเคยชินให้เรา..ห่วงหา..แล้ว พลันก็กล่าวคำว่า..ซาโยนาระ และจากเราไปแบบไม่หวนคืน...... เคย..เคย.....บ้างมั้ย..... ที่อยากนอนหลับฝันดี แบบไม่ต้องมีคราบน้ำตาบนรอยเรียวแก้ม ทุกค่ำคืน ด้วย เหงา เหงา เหงา เหว่ว้าสุดใจ.... และ.... เคย..เคย.....บ้างมั้ย.... ที่หวังจะให้...มีพระเอกขี่อะไรมาก็ได้ เข้ามาทะลุทะลวงหัวใจ.. รักเรา แบบเติมเต็มทั้งร่างและจิตวิญญาณ.. เพื่อที่จะได้ไม่เหงาอีกต่อไป..ชั่วนิจนิรันดร! ****** เคย เคยมั้ย?..
พุด 27 พ.ย. 2546 11:23 น. - ID 42042 
1094
3
0
27 พฤศจิกายน 2546 11:25 น. - comment id 185429
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2020 คนขี้เหงา เมทะนี บูรณศิริ : : Key G คิดถึงฉันไหม ทำไมไม่มา หา หรือฉันไม่มีค่า เพียงพอ ไม่เคยสนใจ เลย ไม่มาเคล้าคลอ หรือจะรอ ให้ตาย จากกัน กลางวันฉันเหงา กลางคืนฉันโหยหา คิดถึงทุกเวลา นาที เป็นคนขี้เหงา เข้าใจบ้างซิ มีใครบ้าง เป็นห่วงเป็นใย แล้ว ที่ฉันไม่สบาย รู้หรือเปล่า ข่าวคราวถามถึงกันไม่มี บ้างเลย ทิ้ง ให้คนป่วยน้อยใจ ตามเคย นาน เลยกว่าจะหาย กลางวันฉันเหงา กลางคืนฉันโหยหา คิดถึงทุกเวลา นาที เป็นคนขี้เหงา เข้าใจบ้างซิ มีใครบ้างเป็นห่วงเป็นใย แล้ว ที่ฉันไม่สบาย รู้หรือเปล่า ข่าวคราวถามถึงกันไม่มี บ้างเลย ทิ้ง ให้คนป่วยน้อยใจ ตามเคย นาน เลยกว่าจะหาย กลางวันฉันเหงา กลางคืนฉันโหยหา คิดถึงทุกเวลา นาที เป็นคนขี้เหงา เข้าใจบ้างซิ มีใครบ้างเป็นห่วงเป็นใย มีใครบ้างเป็นห่วงเป็นใย พูด ก็มันเหงาน่ะ...
28 พฤศจิกายน 2546 05:56 น. - comment id 185565
งานนี้คงถามสุภาพสตรี เป็นแน่ เพราะดูจากบทสุดท้าย ถามหาพระเอกขี่ม้าขาว ถึงไม่ถามผม ผมห็จะบอก ว่าเคยอยู่เหมือนกันครับ ๓ ข้อ แต่ไม่บอกหรอกครับว่าข้อไหน เดาเอาเองก็แล้วกัน เคยบ้างไหม ใจแย้มยิ้ม พิมพ์อ่อนหวาน สุขซาบซ่าน ในอ้อมแขน เคยบ้างไหม ยินเสียงเพ้อ ละเมอหา พาสุขใจ เคยบ้างไหม คนชิดใกล้ ห่วงใยเธอ
28 พฤศจิกายน 2546 06:00 น. - comment id 185566
เคย!! (ยกมือ)
30 พฤศจิกายน 2546 10:02 น. - comment id 186233
เคยเป็นเช่นนั้นเสมอ เมื่อหัวใจไร้เก้อเจอเขา มีแต่ความเงียบเปรียบคู่เรา ไม่มีเขาหรือใครในใจเลย *-*มายกมือด้วยคนค่ะ*-*
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
