พสุธาที่ข้ารัก!

พุด

พสุธาเอย..
ไยเจ้านิ่งเฉยให้คนเหยียบย่ำ
ไยเจ้าแน่นหนักจงรัก..มั่นคง..ต่อฝันอันยิ่งใหญ่
เพื่อหว่านเพาะเมล็ดกล้าไม้ให้ดำรง
เจ้ามั่นคงอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี
ตามวิถีคนกล้า อย่างมนุษย์สามัญ	
ผู้เดินดิน..มีสรรสร้าง ทำลาย ล่มสลาย และเติบโต
ไยเจ้านิ่งเฉย แม้เจ็บปวดดวงใจ
ไยเจ้าเงียบงัน ราวเสแสร้งแกล้งทำ..
มิรับรู้ร้อนหนาว ดายเดียว
ราวไร้สิ้นวิญญาณ แห่งการเจ็บช้ำ
สิ้นรับรู้ การพบพาน และพรากจาก
ทั่วหัวระแหง ถึงแนวไพร ไกลจนสุดขอบฟ้าแห่งผืนดิน

ผู้คนรอนแรม อ้างว้าง ใช้เจ้าเป็นเส้นทาง
ผ่านป่าละเมาะ เลาะเลียบ ริมฝั่งธาร
ผ่านแมกไม้ สายน้ำ ฟ้ากว้าง ดงดอกไม้บานไสว
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่เขียวขจี..ธารน้ำตกระรินระริก
ฟ้ายามราตรีสีเงินราวกำมะหยี่ ที่พริบพรายด้วยดวงดารา
มีสายลมเย็น...
 เอนหลัง หลับใหล บนร่างเจ้า
ราวต้องการอกอุ่นโอบกอดละมุน เพื่อสู้ฝันรับวันใหม่
รับแสงตะวันท้าทายใจ ให้ก้าวไปสู่ปลายฟ้า
ตามหาฝันดีแห่งชีวิต

เจ้าคือที่พึงพิงพักใจ
มิรู้สิ้นรู้จบ นะผืนดินเจ้าเอย..
ข้าขอเป็นเฉกเช่นสายน้ำ ซอนเซาะผ่านละหานสวยใส
ชะโลมใจเจ้า ให้คลายร้อนคลายร้าว
ข้าขอเป็นดอกไม้หอมงาม บานพราวไสว
ประดับใจประดับดินเคลียคลอเคล้าเจ้ามิรู้สิ้น
ตลอดไปนานนิรันดร์...

พสุธาเอย..
อย่านิ่งเฉย จงโอบกอดข้าผู้ร่อนเร่ เหว่ว้า
พเนจรมาฝากรักภักดี..
ปรานีเช็ดน้ำตาให้ใจดวงร้าวนี้ที่ดายเดียว
ด้วยปลายนิ้วแห่งรักแท้ของเจ้า..
พสุธาเอย..
จงเผยใจจริงของเจ้า
ให้ร่างร้าว ใจไร้สิ้นใครไยดี
ได้สัมผัสโอบเอื้ออาทรจากใจละมุน
อุ่นเอื้ออก..ให้หนาวคลาย
ก่อนตะวันแห่งชีวิตข้าจะร่ำไห้และลาลับ
กับแสงสุดท้ายแห่งสุริยา..ที่รอท่า
เป็นหนึ่งเดียวกับเจ้า อย่างรักรอมาแสนนาน
ในทุกภพทุกชาติไป...มิมีวันสิ้นสุดบ่วงเสน่หา..