หนาวน้ำค้าง (ปฐมบท)

หยาดน้ำค้างพร่างพรายกลางสายหมอก
คลื่นชลหยอกบัวบานสะท้านไหว
สายลมหนาวพัดโกรกจากโตรกไพร
ไล้ผิวกายปลุกร่างย่างเหมันต์
เสียงนกป่าหมาเห่าหอนในตอนเช้า
ม่านหมอกเทาริมฝั่งทะเลฝัน
หอมไอดินกลิ่นหมอกบอกรำพัน
สวนสวรรค์ชายทุ่งรุ่งทิวา
แว่วสำเนียงเสียงระฆังดังเหง่งหง่าง
เงารางรางปักษินเจ้าบินหรา
โผจากรังหาลูกไม้ให้ลูกยา
เฒ่าชราเตรียมกับข้าวก้าวลงชาน
เดินลัดเลาะริมทุ่งมุ่งวัดเหนือ
หยุดเช็ดเหงื่อแห่งวัยขัยสังขาร
จากเด็กหนุ่มร่างฉกรรจ์ในวันวาน
ผิวหยาบกร้านเหี่ยวหง่อมค่อมชรา
อนัตตาวิสัยแห่งไตรลักษณ์
ต้องประจักษ์ทุกชีวินแม้นหินผา
ยังผุพังด้วยแรงกร่อนกาลเวลา
อนิจจา ทุขขัง ทั้งโลกีย์
อนิจจังล้วนเอียงไม่เที่ยงแท้
ทุขขังแน่ทนได้ยากอยากจะหนี
อนัตตาฆ่าตนจนไม่มี
สามหลักนี้เป็นธรรมชี้นำทาง.....