๏๏๏ บทรำพึง ๑. ๏๏๏

อัลมิตรา

  THE stars are not afraid to appear like fireflies.
 (ดวงดาวไม่วิตก ว่าจะถูกแลเห็นคล้ายฝูงหิ่งห้อย)
 ๏ ดาวเดือนริบหรี่ไร้-................เรืองแสง
ยามกลุ่มเมฆสำแดง-................เดชล้อม
ทิ้งถ่วง*ต่างกำแหง...................เห่อศักดิ์
หาหวั่นวิตกพร้อม-...................พร่างฟ้าราตรี ๚ะ๛
 
  SMOKE boasts to the sky, 
and Ashes to the earth, 
that they are brothers to the fire.
 (ควันโอ้อวดกับท้องฟ้า
และขี้เถ้าคุยเขื่องกับผืนแผ่นดิน
ว่ามันทั้งสองเป็นน้องชายของอัคคี)
 ๏ ควันขรมอวดข่มฟ้า...............คุยโขมง
ขุยถ่านขี้เถ้าโยง-......................ผูกถ้อย
 เราเกิดแต่ไฟโพลง.................สุกสว่าง
หาใช่ผู้ต่ำต้อย-........................เศษเชื้ออัคคี ๚ะ๛
 
  ROCKETS, 
your insult to the stars 
follows yourself back to the earth.
 (พลุเอ๋ย,
คำสบประมาทของเจ้าต่อดวงดาว
กำลังไล่หลังเจ้าลงสู่พื้นดินแล้ว)
 ๏ พลุแสงแดงอวดจ้า..............เพ็ญแข
ดูหมิ่นดาวเรืองแล.................ใหญ่น้อย
ยามพวยพุ่งจวนแจ.................แสงดับ
คงร่วงหล่นเคลื่อนคล้อย-.........ฟากฟ้าอวสาน ๚ะ๛
 
  LET not the sword-blade 
mock its handle for being blunt.
 (ใบมีดไม่ควรที่จะโอหังต่อด้าม
ว่าไม่คมเหมือนตัวของมัน)
 ๏ ใบมีดปรามาสแม้น.............ด้ามตน
ยามถือจับกลมมน.................มั่นแท้
ช่างดูแปลกพิกล....................เกินเปรียบ
ปราศจากคมหนึ่งแม้..............เช่นนี้ควรไฉน ๚ะ๛
 
  THE scabbard is content to be dull 
when it protects the keenness of the sword.
( ฝักดาบพอใจที่จะทื่อ
ในขณะมันทำหน้าที่พิทักษ์ความคมของดาบ)
  ๏ ฝักดาบยอมห่อหุ้ม............ดาบคม
สันโดษยังสุขสม..................เช่นนั้น
ฝักดาบทื่อยังทนม*.............เจียมจิต-  ตนแฮ
ปกปักรักษากั้น...................บ่ให้คมหาย ๚ะ๛