แม่จ๋า..หนูรักแม่ที่สุด...ในโลก..

rain..

  คืนหนึ่ง..
  กับ..ความทรงจำ..เมื่อเยาว์วัย..
สายตา..ทอดมอง..จับขอบรั้ว...
    ..จ้อง..มอง...
    ..ร่ำร้อง...
     ภาวนา..ทุกครั้ง.. เมื่อได้ยิน..
  ผ่าน..หาย....
        สายลม....  กับริม..หน้าต่าง.. อ่อนพริ้ว..
     นานจัง...
     ..ความมืดดด...น่ากลัว...
      รุมล้อม ..ใกล้ๆ..
         รอ.. มือ..แข็งแรง... โอบกอด..
   ปลอดภัย..  เมื่อใกล้...
      .ก่อนนอน...
  หลับ..และฝันดี.. ทุกครั้ง..
     นิทาน.. เจ้าหญิงน้อย..  
   คนเก่ง.. ของพ่อ..
        คนน่ารัก..ของแม่..
       ขอบคุณ..บทกวี..  
   ขอบคุณ..  พี่ๆ..  ที่ทำให้...  ได้บอก.. ความในใจ..
        ..ขอบคุณ.ความเข้าใจ..
    ..ขอบคุณ.. มากมาย..จริงๆ...
       ...
          
    เรน..ขออนุญาต...
เก็บความรู้สึก..ในบทกวี..ที่แต่งให้แม่ ของพี่สดายุ..
  เรนชอบ..
 แม่จ๋า..
กรองทรรศน์บันทึกถ้อย      กระทำจาร 
กอปรวากย์อันตระการ         กล่าวแจ้ว 
ชูคุณมาตุไพศาล                 สลักโลก ล่วงแล 
ดุจร่มเงากิ่งแก้ว                  กร่อนร้อนรวีแสง 
สองหัตถ์ยกเทอดเกล้า        กลบเศียร 
หนึ่งจิตอธิษฐานเพียร          แผดกล้า 
ตรองตรึกพระคุณเวียน        วนวิ่ง พร่างนอ 
บรรจบบรรเจิดจ้า               ขจ่างแจ้งยังหลัง 
ใครหนอคอยอุ้มร่าง           รัดรึง 
ใครเล่าเนื่องคำนึง             แน่งน้อย 
โหยหิวก็เห่อึง                    แอบอก 
ปวดเร่าใครเล่าสร้อย         โศกเศร้าปางตาย 
ไม้เรียวยามฟาดก้น           กับมือ 
ใครเล่าข่มครางฮือ           ห่อไห้ 
สัมผัสทุกเผียะครือ           ครวญคร่ำ แม่นา 
ในอกดุจป่วยไข้               คั่งค้างจาบัลย์ 
จูงแขนไปส่งห้อง            หาครู 
เร่าเร่าร่ำไห้ดู                   กระโดดดิ้น 
ชลนองกลบตาหู             หาแม่ ไหนนา 
อกเหี่ยวใจแห้งสิ้น           สืบก้าวละล้าละลัง 
ใครหนอยืนโยกรั้ว           แลหา แม่เอย 
ดาลสุชลธารา                 ร่วงย้อย 
แรกจากแรกมารดา        เดินลับ นัยน์แฮ 
สบโลกอันหลากร้อย      เร่คว้างขวัญผวา 
ห้วงคิดอันหลั่งล้น           ล้วนมาตุ ภาพแล 
จึงชุลีกรประกาศ             กล่าวก้อง 
ถ้วนโลกทิพย์จ่งนาท        นบมาตุ ตูเฮย 
ธรรมสัจจ์ขจ่างต้อง         ติดแจ้งหทัยศรี. 
    เรน..แค่ อยากบอก...