นกไม้ให้รัก!

พุด

มีนกไม้บินร่อนห้องนอนขวัญ
รักผูกพันผ่านวันคืนมิไปไหน
ราวกับรอเจ้าของติดปีกใจ
ตามฝันไกลไปด้วยกันวันผ่านมา..
เจ้านกไม้มิดายเดียวมิเปลี่ยวเหงา
เรามีเรารอฝันวันโหยหา
วิญญาณไพรเรียกร้องก้องพนา
เจ้าและข้าจะโผผินบินพร้อมกัน..
เจ้ารู้ไหมใจเจ้าของต้องทำหน้าที่
เป็นคนดีเพื่อที่รักพักใจฝัน
คนเรานี้ดีน้ำใจมอบแก่กัน
เพียงเงาฝันวับวูบไหวสุขใจพอ..
ทุกอรุณหมุนมาข้าและเจ้า
ได้เคลียเคล้ารออิสระนะใจหนอ
ติดปีกฝันสู่ไพรกว้างทางรักรอ
และจะขอซุกร่างกลางพสุธาท้าอินทร์พรหม!


ในห้องนอน...
เหนือที่นอนหมอนมุ้งสีขาวขาวและขาว
จะมีนกไม้..ที่พุดพัดชาซื้อมาจากตลาดนัดในยามค่ำ
ณ..หัวหินถิ่นมนต์ขลังในฤดูร้อนหนึ่งนานมา
ในฤดูร้อนแห่งเดือนเมษา มาเยือน..
นกไม้.
ตัวโตมาก.
ปลายปีกสีแดง และแตะแต้มสีน้ำเงินใต้ปีกสลับเขียวไข่กา
เป็นนกไม้ที่แขวนไว้ให้คิดถึงการโผผินบินไปสู่อิสระใจสู่โลกกว้าง
อย่างที่วาดหวังรอ จะคืนไพรพนามานานปี..เมื่อหมดหน้าที่งามแห่งชีวิต
...
ทุกเช้า..พุดพัดชาจะลืมตามองนกไม้.
.และจะยิ้มให้เหมือนจะกระซิบ..ว่า 
นับถอยหลังนะเพื่อนยากนะเพื่อนใจ..
และพุดพัดชาจะเปิดบานประตูกระจกกว้าง
ให้สายลมยามเช้าที่สดสะอ้านผ่านพรู เข้ามา
เพื่อให้เพื่อนยากได้เหลิงลม..
มิตรอมตรมราวถูกกักขังใจ..
นี่คือนกไม้  ที่มิใช่นกไพร..
นอกเหนือจากนกในใจในธรรมชาติ
ที่นาทีนี้มีมากมายมาโผผินบินไปมา
เกาะก้านกิ่งเกี่ยวกอแก้วมากินลูก..
ให้พุดพัดชา แอบอมยิ้มดูด้วยเอ็นดูเป้นยิ่งนัก
และสำหรับนก..ในใจพุดพัดชา
ก็ติดปีกเหินฟ้า..ไปทุกถิ่นที่ทุกนาทีที่อยากบินค่ะ
ด้วยรักหวังเข้าใจนะคะ


หากดวงใจฉันมีปีกบิน 
เหลิงลอยเมฆินทร์ได้ดังฝัน 
จะอยู่ไหนไม่เคยหวั่น 
ฉันบินมาพลันอยู่ใกล้เธอ 
แต่บัดนี้เราห่างกันสุดกู่ 
เธอคงไม่รู้ว่าฉันพร่ำเพ้อ 
ค่ำเช้าทุกวันฉันเฝ้ามองเหม่อ 
คร่ำครวญเรียกหาเธอเรื่อยมา 
เฝ้าแต่ครวญเสียงเพลงฝากลม 
เพื่อคลายทุกข์ตรมท่วมอุรา 
ฝากกระซิบถึงเธอว่า 
ทุกคำสัญญาจดจำมั่น 
อีกไม่ช้าคงกลับมาสู่ 
เคลียคลอชื่นชู้เหมือนดังใฝ่ฝัน 
ยิ่งคิดคราใดฉันยังใจหวั่น 
หากเธอแปรผัน...ฉันคงขาดใจ.............