ราวไพรกับใจดายเดียว!

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=387
 
ราวไพร..กับใจดายเดียว! 
แพร..เขียนเรื่องนี้ในราวไพร กับแสงเทียนหวามไหว 
กับความไกลห่าง จากโลกแห่งความจริงที่อยากวิ่งหนีวันละหลายๆหน... 
ยามเย็น..ตื่นตานิ่งงัน กับอาทิตย์ลับลาฟ้าชมพูอมส้มโศก ใบโตเท่ากระด้ง 
กับแบคกราวน์ฉากฟ้าเบื้องหลังสีเทาทึมหม่นมัว 
ขับให้อาทิตย์สี้ส้ม..สุกชัดราวกับ 
อยากลบรอยเหงาในแววตาของผู้หญิงตรงหน้า
ที่นั่งมองฟ้ายามสายันณ์ อย่างดายเดียว 
ด้วยเรียวใจบางบาง ที่ราวจะขาดผึงตามตะวัน......... 
ตะวัน..ลาอ้อยอิ่ง..ระระ โรยตัวลงมาในแนวตา ในกรอบใจ 
ผ่านยอดไผ่ที่ไหวเอน ต้องลม แวะแวะ..ร่ำลาดอกพราวของสักทอง
ที่ชูช่อชันบานแข่งกัน หอมท้าตะวัน มิให้ปันใจจากลา...
 พ้อหารอฟ้ายามอรุณแดดอ่อนอุ่นให้มาแตะแต้มทายทักใหม่ในวันพรุ่ง... 
โลก..สุขสงบราวสวรรค์ตรงหน้า 
เป็นเงียบงามที่สวยเศร้า บาดใจ..ขาดใจ! 
ฟ้าเปลี่ยนสี...
เป็นสีทองอมชมพูพรูส้มอ่อนจางจางบางบางเบาเบา
อมเทานิดนิดคล้ายสวรรค์สรวงสายไหม.
เคล้าบรรยากาศรายรอบด้วยเสียงแห่งไพรพง... 
ดงหญ้าอ้อน..รอหยาดน้ำค้าง...
ให้รินรดเร่าร้อนได้ผ่อนพัก..
เสียงนกกากู่หาพากันร้องก้องกังวาน 
ประสานเสียงระงม หวานเศร้า ราวรู้ใจผู้หญิงคนนี้ 
ที่กำลังซบหน้าร่ำไห้ราวสิ้นไร้ตะวันในดวงใจ!  
บ้านไร่แสนรัก...ในราวไพร..
ยามที่ใจรอนรอนอ่อนล้าต่อคลื่นที่ถาโถมโหมทับมาปั่นป่วนกวนทะเลใจ 
ที่เคยสวยใสสงบงาม ใจดวงที่หวามไหว..
ที่จะรินรดรักด้วยหยาดหยดน้ำใจที่ใสเย็น 
ให้แก่ใจทุกดวง ด้วยเหว่ว้าพอกันในโลกฝัน 
ในโลกลวงที่พบเจอ เพื่อหยัดยืน...
 และคนดี..ในดวงใจ...... 
ฝันนี้มีเธอเป็นพยานรับรู่คู่ฟ้าดิน..
หวังเราสองนั้น
จะคู่เคียงขวัญวันแสนดีแสนไกลนี้ด้วยกัน.. 
ไปถึงฝั่งฝันนิรันดร..ทางจิตวิญญาณที่เรานั้นเคยผูกพันกันมาแต่ปางก่อน!.. 
ช่างเถอะนะ..ถ้าทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปในใจในโลกจริงในวันนี้...
เพราะโลกเรานี้ต้องหมุนไปข้างหน้า 
ใช่หมุนกลับราวจับวางได้ดั่งใจ ไฉนเลย..
ขอเพียงท้าทายใจ เดิมพันใจ ให้คงมั่นฝันเป็นจริงในซอกลึก 
สุดซึ้งถึงใจของสองเราเป็นพอ.. 
เทาทึมของเงาราตรี..โรยตัวลงมา ช้าช้า 
ราวบอกว่าให้เตรียมตัวรับระทมกับความหมองหม่นมืดดำในยามค่ำคืน..
ดั่งชีวิตเรานี้ ที่บางทีบางวันมองฟ้างามสวยใสด้วยใจที่สุขล้น..
พอยามค่ำใจกลับทุกข์ทนหมองหมาง พรางเศร้า..
ค้นพบสัจจธรรมแห่งฝันค้างรานร้าวที่ยากจะเป็นจริง!...
จนใจแตกระยับไหว ยากหักห้ามใจ ให้เลิกหวั่นหวาด..และหวาดกลัว! 
ตำนานนี้..จะแสนดีอยู่ที่ใจ..ใช่!จะใช้ร่างเราลิขิต 
แต่จะสว่างอยู่กลางจิต...กลางใจดวงพิเศษพิสุทธิ์.. 
ที่มีพลังรักพลังฝันเท่าเทียมกัน..
เพื่อหมุนโลกฝันให้ซ้อนทับกลายกลับเป็นโลกจริงไม่ช้านาน.. 
และหาญกล้าบอกโลกว่า จะตามติดไปถึงภพหน้าถ้ามี...
 ธารน้ำ..ระรินเซาะแผ่วผ่าน บ้านของเรากับกาลเวลา 
ในยามนี้ที่ราตรี และเวิ้งฟ้าอวลกลิ่นดอกไม้ไทยไหวระรวย
เผยอแย้มบานหวานแย้มรอแต้มหยาดน้ำค้างกลางไพรพฤกษา..
ที่หยาดสายมาโลมไล้ ราวสายน้ำผึ้งพระจันทร์
ในคืนฝันวันอวลสุขเศร้าละไม..ละมุน.. 
ในคลองฝัน..แพรมีเธอนั้นในอ้อมกอด 
กับฟ้าหนาวกับดาวที่ล้อเลียนพริบพราวราวดาวขี้อิจฉา 
กับจันทราครึ่งดวง กับบ่วงเสน่หา ที่รัดร้อยใจเราเข้าด้วยกัน..
กับคำพร่ำพลอดระรินรักโลมไล้ 
ราวดอกสายหยุดที่ไม่เคยหยุดเสน่หา..
ไม่ว่าในยามย่ำสนธยาหรือยามที่ราตรีเงียบงัน 
มีเพียงฝันหวาน หวานของสองเรา.. 
อ้อมพิษสวาท อ้อมรักจะซึ้งค่าแนบแน่นนานเนา
ด้วยใจต่อใจที่ไหวหวาม สะท้านสะเทือนรวมร่าง 
รวมรัก รวมหวาน รวมความเข้าใจเพื่อรอแย้มงามบานเบิกรับอรุณ... 
กางเต้นท์นอนหนาวรับแสงดาวโลมลูบ รับจูบจากจันทร์ 
และรับขวัญรับหวานจากมวลหมู่พฤกษ์ไพร 
กับใจดวงดายเดียวที่สุขสงบพบทางออก... 
ใช่เลย!....ในชีวิตหนึ่งนี้ มีเวลาแสนดี แสนงาม 
เป็นความทรงจำกระจ่างใจไม่กี่ครั้งครา.. 
แล้วไยมาเสียเวลา คาดหวัง..ยึดมั่น 
อยากได้ หวงแหน ครอบครอง เป็นเจ้าของ
และคอยตัดพ้อ.. ขอแค่เวลา..กับวันสุขล้ำ..ระหว่างกัน 
คอยเกื้อโลกฝัน สร้างสรรสิ่งดีจรรโลงโลกนี้และใจเรา 
หวังมิให้รานร้าว รานแยกแหลกยับกับความเสียใจ ...ไปเสียก่อน...นะคนดี 
สายธารยังระรินไหล รับรู้ใจคนบนผืนโลกที่มีสุขโศกมิรู้สิ้น ให้ถวิลหา.. 
จนกว่า...ฟ้าแห่งชีวีจะมอดดับ..ทับถมเป็นธุลี..คืนสู่ผืนดินเป็นหนึ่งเดียว!