สายใจเจ้าพระยา.!

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=25
ไพล..ในชุดผ้าลินินสีขาวยาวกรอมเท้า 
เปิดไหล่ล้ำกลมกลึงให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งรวง
รายรอบคอจับจีบรูดระบาย ผูกเป็นโบว์ปล่อยชายพลิ้วไหวสะบัดลม..ยามย่างเยื้อง
หมวกลายลูกไม้ สีขาว ขับเรียวหน้าละออ เนียนละมุน งามสะอ้านหวานจับใจ
แสงอาทิตย์ยามสนธยา ทอทอดสาดส่องต้องเรือนผม
จน เป็นประกายสีน้ำตาลทองเจิดจ้าจรัสมลังเมลือง ไล้เรียวหน้าดั่งทองทา..
รองเท้าผ้าใบสีขาว รอบข้อเท้าคือสร้อยทองเคงามเรียบ มีเพียงเสียงกังวาน
กรุ๊งกริ๊ง กระทบกันเบาเบาแสนเสนาะยามเธอก้าวเดิน
ไพล..ก้าวลงเรือ ข้ามไปยังอีกฝั่งฝันเจ้าพระยา
ยามอาทิตย์เริ่มลาลับลา ทิ้งแสงสวยเศร้าส้มสุกทั่วทั้งท้องนภา
และท้องน้ำราวอาบด้วยมนตราของทองคำ
ทาทาบอาบเปลวระยิบระยับ
ไพล..ทอดสายตาซึมซับรับซาบซึ้ง ที่กำลังลึกล้ำถึงด่ำดื่ม
ให้สายน้ำ ซอนแทรกฉ่ำหวานระรินละล่องเข้าครองเนื้อใจนวล
ยิ้มหวานตรงเรียวปาก ให้กับคนขับเรือเพราะเที่ยวนี้มีเธอข้ามมาเพียงลำพัง
กับค่าโดยสารข้ามฝั่งที่ราคาแค่สองบาท ตั้งใจว่าให้คุ้มค่าน้ำใจ ค่าน้ำมัน 
เธอคงจะวางเงินมากกว่าจำนวนนั้น โดยมิหวังเงินทอน
และทุกคราที่เธอข้ามมาณ.เกาะเล็กๆแห่งนี้ ซึ่งเป็นเกาะที่สามารถมาซุกซ่อนสุขทุกข์
ซึ้งเศร้า เคล้าคลุกงานงามเครื่องปั้นดินเผาที่เลืองชื่อฝีมือชาวมอญ ละเมียด
ให้ลืมโลกจริงไปชั่วขณะ ที่มากเรื่องร้อยราว
มากเศร้ามากสุขมากคน หมุนวนหมุนเวียนซ้ำๆซากๆ..
ไพลจะเดินเดียวดาย นั่งริมฝั่งชลใต้เงาไม้ 
ดูลำน้ำลำนำเจ้าพระยาเฝ้าเห่กล่อมหลอมดวงใจ...หอมดวงใจ..
ดูบ้านเรือนไทยริมน้ำ ที่พาให้หลับตาตามฝันไกลไป
ถึงอดีตอันเรืองรุ่งต้นกรุงรัตนโกสินทร์
ที่คงงามเรียบง่ายสงบสบาย 
และคงเหมือนฉากในละครดัง.ในยามนี้ทางช่องเจ็ดสี
เพื่อให้อบร่ำดวงใจ ใสเย็น ให้ผู้มองเห็นงามง่าย 
ได้ชิดใกล้การใช้ชีวิตกับสายน้ำและความสะมุนละไม
กับธารน้ำรักน้ำใจที่ยังระรื่นชื่นฉ่ำ
ไหลเอื่อยอ่อยลอยละล่องราวแดนหิมพานต์..
เป็นธารน้ำใจระรินร่ำที่ยังมีเยื่อใยผูกพัน 
เชื่อมโยง ดั่งลำนำลำน้ำแห่งชีวิต
ไพล..จะแวะเวียนซักถาม ถึงงานดินงานงามดิบนี้ 
ที่ต้องเสกสรรปั้นแต่ง 
แฝงปรัชญาในการรักษาให้ดำรงคงอยู่คู่ชีวีคนไทยมากมี
มากมายที่รู้คุณค่า ที่ผ่านตาผ่านสมองสองมือ
คู่ใจคู่บ้านมานานหลายชั่วอายุคน
ฝีมือปราณีตแฝงเสน่ห์ เนียนละออพ้อหาให้
ดวงใจคนชมคนรุ่นหลังคนรุ่นใหม่ผู้กำลังหยั่งรากฝังลึก
อิงเทคโนโลยี่ หันกลับมามองที่หัวใจแสนดี 
ที่คิดงามคิดเป็นอย่างผู้เข้าถึง..ในงานงามศิลปะอันประณีตนั้น
ไพล..น้ำตาซึมทุกครั้ง   เมื่อไปยืนซึมซับ ช้างปั้นตัวจิ๋ว
ที่ปั้นด้วยฝีพระหัตถ์ของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามราชกุมารี.
ที่ทรงประทานไว้ให้ที่บ้านช่างปั้น
ให้รำลึกนึกถึงจดจำ ว่าวันหนึ่งได้เสด็จมาเยี่ยมและ
ฝากผลงานเลอล้ำค่าเลิศล้ำใจไว้ให้รำลึก..นึกถึงทุกคราคราว
ในพระกรุณามหาธิคุณจากน้ำพระทัยที่ใสงาม
 ที่ทรงมากพระปรีชารอบด้าน 
และทรงมีพระทัยงามติดดิน
ผ่านงานที่ใสบริสุทธิ์ราวหยาดน้ำค้างพร่างจากผืนฟ้าลงสู่พสุธาทุกถิ่นที่
ด้วยพระเมตตา บารมีไปทุกหย่อมหญ้า..อย่าง
 ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง 
เพื่อให้ผืนดินไทย ผืนดินทอง 
ของเรานี้ให้มีแต่ความงามสงบร่มเย็นเป็นสุขอย่างทั่วถึงกัน...ตราบนานนิรันดร์
.................
สายน้ำไหลล่อง
คิดถึงบทเพลงนี้   ที่กำลังดังก้องกึกในใจดวงนี้


ลุ่มเจ้าพระยา.....
ลุ่มเจ้าพระยาเห็นสายธารา ไหลล่อง
เพียง แต่มองหัวใจให้ป่วน
น้ำไหลไป มักไม่ ไหลทวน
ชีวิตเรา ไม่มีหวน ไม่กลับทวนเหมือนกัน
เรา เกิดมา ผูกใจรัก กันดีกว่า
เพราะว่าชีวา แสน สั้น
เรา อย่าได้ สะเทือนหัวใจต่อกัน
ทิ้งชีวิตอัน สุขใจ
อย่าแตกกันเลยรักไว้ชมเชย ชิดมั่น
จง ผูกพันรักกันด้วยใจ
ขอจงเป็น เหมือนเช่น นกไพร
ที่เหิรบินคู่กันไป หัว ใจ คู่กัน
เรา เกิดมาผูกใจรัก กันดีกว่า
เพราะว่าชีวา แสน สั้น
เรา อย่าได้ สะเทือนหัวใจต่อกัน
ทิ้งชีวิตอัน สุขใจ
อย่าแตกกันเลยรักไว้ชมเชย ชิด มั่น
จง ผูกพัน รักกันด้วยใจ
ขอจงเป็น เหมือนเช่นนกไพร
ที่เหิรบินคู่กันไป หัว ใจ คู่ กัน...

 .............
 
 
หัวใจนวลดวงน้อยนี้กำลังฉ่ำ
กำลังสดชื่นอย่างแปลกประหลาดพิลาสพิไล
ยามที่ไพล..เดินเข้าไปในโบสถ์ พร้อมดอกไม้ไทย ใส่กระทงใบตอง 
พร้อมพวงมาลัยหอมงามที่ไพลเลือกมาผสานล้ำลึกให้จรุงแจ่มจรัสใจ
ในการนำมาบูชาพระ กราบพระ...
โบสถ์เก่า หลังงามนั้น กำลังซ่อมแซมทุกบานหน้าต่าง
ให้ช่างมาเขียนลายที่หลุดลอก..
มีองค์พระนอน สมัยอยุธยา ในท่าสิริไสยาสน์
งามจนอิ่มใจเอิบงาม โอษฐ์แย้มยิ้มด้วยพระเมตตาธรรม
พระพักตร์เปี่ยมกรุณา จนน้ำตาซึมกับสายพระเนตรอับโอบเอื้ออ่อนโยน
ไพล..ทรุดตัวลงนั่ง น้อมมโน ดื่มด่ำ
ด้วยศรัทธา แล้วก้มลงกราบนิ่งนาน
เย็นมากแล้ว นกกาเริ่มจ๊อกแจ๊กโผบินกลับรัง คืนรัง
ลำแสงสนธยาลอดผ่านบานหน้าต่างที่แง้มบานไว้
แสงสีทองส่องสว่างสาดจับไปที่พระพักตร์ผุดผ่อง
ดังพุทธะพาให้กลางใจสว่างไสวลดมืดมน
ชั่วหลับตา ไพลราวย้อนหลังไปในอดีตอันเรืองรุ่ง แว่วเสียงสังคีตดีดกล่อม
หวานแว่วแผ่วเบามากับลำน้ำลำนำเจ้าพระยากับลมรำเพย เย็นร่ำฉ่ำหวาน
ผ่านในอณูนึก...
ไพล..เงยหน้าขึ้นมาพร้อมหยาดน้ำตาพร่างรินมิขาดสาย.....................