๏ หอกหลาวมีดกรีดจ้วง..........แทงกาย วันผ่านแผลคงหาย...................จากเนื้อ คำหยามหมิ่นเกินหมาย..............ระงับจิต แทงทิ่มเกินดาบเงื้อ..................บั่นให้วายปราณ ๚ะ๛
อัลมิตรา 24 ก.ค. 2546 23:33 น. - ID 37054 
1621
4
0
24 กรกฎาคม 2546 23:37 น. - comment id 156491
....ศรีปราชญ์ปราศนิ้วขีด..........โคลงขยาย หากแต่จิกบาทหมาย................มุ่งแย้ง ตรวนโซ่มัดตรึงกาย.................เกินขยับ ยังบ่งความแจ่มแจ้ง.................จากเท้าจารสาส์น ฯ ....เพียงสื่อเพื่อส่อเค้า...............โคลงเปรย เห็นแผกแปลกดังเคย................คลาดบ้าง เราต่างร่วมเจตนาเผย-...............แผ่บท- โคลงนา ไยข่มดุจมือง้าง.........................ดาบจ้วงจิตกวี ฯ
25 กรกฎาคม 2546 05:55 น. - comment id 156520
โอ้โหขนาด...ยังเพราะเลยนิตรบมือให้นิพีอัลคนงาม อย่าไปโกรธเขาเลย เขาอาศัยฆ่าเวลาบ้างคงไม่รู้ความวังเวงในใจเขาเอง..สาธุ
25 กรกฎาคม 2546 09:14 น. - comment id 156564
เห็นด้วยค่ะพี่อัลมิตรา คำหยาม ที่ทิ่มแทง นี่เจ็บ ที่ใจ มากๆๆค่ะ
25 กรกฎาคม 2546 18:15 น. - comment id 156726
คำพูดของคนบางคน...เจ็บยิ่งกว่าอาวุธ...ให้อภัยเขานะคะ..แล้วเราจะสบายใจค่ะ..
25 กรกฎาคม 2546 21:44 น. - comment id 156797
คุณน้ำ คุณใจปลายทาง คุณราชิกา ... :) ไม่ได้เคืองใครจ้า .. พอนึกถึงบท ธรณีนี่นี้..เป็นพยาน .. ก็เลยลองนึกถึงอารมณ์ในตอนนั้นของศรีปราชญ์ แต่พอเขียนมาแล้ว บทนำโคลง และความคิดเห็นที่ 1. เข้ากันไม่ได้ เลยแยก ลงมาค่ะ .. ครั้นจะต่อความโคลง ก็ไม่รู้จะต่ออย่างไร เพราะความจบสิ้นในบทแล้วค่ะ .. ยิ้มไว้นะคะ ..โลกนี้สดใสยิ่งนักแล้วค่ะ ..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
