ปริมกำลังเดินทางไปสุราษฎร์ธานี.... กับเที่ยวบินของสายการบินไทย....... ด้วยใจ ที่เต็มไปด้วยความสุข.......... จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไรเล่า........ เมื่อมีหนุ่มคนดีของปริมรอรับอยู่ที่นั่น .......... ปริมรอเวลานี้มาแสนนาน..... เวลาที่จะโผเข้าสู่อ้อมกอดอันแข็งแรง และอบอุ่นของคนที่ปริมรัก และภักดีด้วยใจทั้งดวง......... ........ หนุ่มคนซื่อของปริมถูกย้ายไปทำงานที่นั่นในตำแหน่ง.. เจ้าหน้าที่ที่ดินประจำอำเภอเล็กๆแห่งหนึ่ง........... ........ ปริมรักกับเชนมานานหลายปี ตั้งแต่เด็กก็ว่าได้ เชนเป็นทั้งเพื่อน...ทั้งพี่ ผู้แสนจะอ่อนโยน..ใจดี.. .และ..เชนไม่เคยห่างหายไปจากชีวิตของปริม ไม่ว่าในยามใดที่ปริมต้องการ.......... นานหลายเดือน......... ที่ปริมรู้สึกมีบางสิ่งขาดหายไปจากชีวิต....ไม่มีเชนคอยชิดใกล้....ช่วยเหลือ.......ทุกเย็นเชนจะขับรถไปรับปริมจากโรงเรียนอนุบาลเล็กๆ ที่ปริมสอนอยู่......... เชนหัวเราะง่าย...ใจดีนักหนา จะมีขนมไปแจกเด็กๆ..... และบางครั้งจะแอบพ้อกับปริม....เมื่อไหร่หนอ.... ปริมจะใจอ่อน..ยอมรับคำขอแต่งงานของเชนสักที....... ปริมจะได้สอนลูกของเราเองบ้างนะ.... ปริมสับสน.......ปริมเพียงแต่รอบคอบ... ใจแข็ง..เพื่อจะรอให้ทุกอย่างลงตัวมากกว่านี้..... .ปริมอยากมีเงินเก็บสักก้อนเพื่อจะได้เริ่มชีวิตใหม่ที่แสนจะสวยงาม......... แต่.......... วันนี้ปริมพร้อมแล้ว เชนทำให้ปริมไม่รีรออีกแล้ว...... ตั้งแต่เชนจากไป...ปริมรู้สึกโลกนี้ช่างว่ างเปล่า... เดียวดาย ไร้หวัง ซะเหลือเกิน จดหมายเชนที่เล่าถึงสภาพความกดดัน..... ของการเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ตงฉินของเชน แต่ไปขัดผลประโยชน์ของ ผู้มีอิทธิพล ทำให้ปริมรู้สึกร้อนรุ่มใจ............ .และยิ่งเชนพร่ำพรรณนาถึงความคิดถึงปริมอย่างมากมาย........... ในคืนวันที่เดียวดาย........ในอำเภอเล็กๆ ซึ่งห่างไกลความเจริญ.. โดยที่ไม่มีปริมเคียงข้าง........... เดือนก่อนเชนขึ้นมาหาปริม และก่อนจากลา...... เชนดึงปริมเข้าไปกอด ...พร้อมกับทำให้ปริมประหลาดใจ ด้วยการสวมแแหวนวงเกลี้ยงให้ปริมที่นิ้วนางซ้าย....... .เชนกระซิบบอกว่า..นี่คือแหวนหมั้นจากหนุ่มข้าราชการคนจน..... และคิดว่าถ้าปริมยินดี ก็ให้สวมมันไว้........ จนกว่าจะถึงวันนั้น..ของสองเรา ปริมน้ำตาซึม...โลกทั้งโลกตรงหน้าที่เคยว่างเปล่า................ เมื่อขาดเชน......กลับสว่างไสวโดยพลัน..... .ปริมรู้..นับจากนาทีนั้น..ว่าปริมขาดเชนไม่ได้ .. และจะไม่มีวันทำให้เชน...ต้องรอคอยอีกต่อไป.......... ปริมตัดสินใจในวันนี้....เพื่อจะบอกเชนว่า.. ปริมจะไม่จากไปไหน ปริมเพียงแต่ขอให้เชนจัดพิธีมงคลเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของการเริ่มชีวิตคู่ ..... เพื่อการเริ่มต้นที่งดงามในชีวิตหนึ่งนี้....... ปริมรู้ว่าเชนรอคำตอบนี้........มาแสนนาน................... เชนคงจะยิ้มแก้มปริ และคงจะกอดปริมแน่นด้วยความดีใจ................ ปริมเหลือบดูแหวนอีกวงที่ปริมสวมคู่กับแหวนของเชน... ที่ปริมตั้งใจจะมอบให้เชน..และจะบอกคนที่ปริมรักดังดวงใจว่า................ เราจะไม่มีวันพรากจากกันอีกตราบชั่วนิรันดร์ ................ ปริมหลับตาคิดและฝัน..... รอที่จะให้ถึงเวลาแห่งความสุข รอเวลาที่เครื่องบินจะแตะรันเวย์...... และปริม...... จะได้โอบกอดใครบางคนแนบแน่นเท่ากับแรงใจแห่งรักที่มี ........ ปริมจะสร้างชีวิตใหม่.......ชีวิตที่สมถะ เรียบง่าย...งดงาม..มากล้นด้วยความรัก .....ความเข้าใจ......กับเชน...........ปริมจะเนรมิตให้บ้านเล็กๆริมลำคลองในชนบทแห่งนี้....ให้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา....... ปริมจะปลูกผักสวนครัวมุมหนึ่งของบ้าน.......เย็นๆปริมจะขอให้เชนดูแลรดน้ำให้..........และปริมจะปลูกไม้ดอกที่จะออกดอกชูช่อสวยงาม.....จนกลายเป็นบ้าน.....ในดงดอกไม้นานาพรรณ......... เย็นๆปริมจะทำกับข้าวที่เชนชื่นชอบไว้รอท่า..........และเมื่อค่ำคืนมาเยือนปริมจะออกมานอนชานระเบียงเพื่อชื่นชมดาวเดือน ในอ้อมกอดของคนที่ปริมรักนักรักหนา................. ปริมฝัน..........และฝัน.................จนนาทีสุดท้ายของชีวิตที่ปลิดปลิว................ .......... สถานีข่าวทุกหนแห่งในประเทศไทย.....กำลังแพร่ภาพออกไปพร้อมข่าวด่วน........เครื่องบินของสายการบินไทย..ตกที่สุราษฎร์ธานี..ตอน 3ทุ่ม..ขณะที่ฝนตกหนักและมีพายุ..........และหนึ่งในรายชื่อผู้โดยสาร.......มีชื่อของนางสาวปริม บุรีรักษ์ .................................................................................................................................. เขียนจากความทรงจำอันเจ็บปวด จากการสูญเสียคนที่รักไปด้วยเหตุการณ์ในวันนั้น
พุด 9 ก.ค. 2546 21:33 น. - ID 36356 
729
4
0
10 กรกฎาคม 2546 09:18 น. - comment id 153206
บทกวี กระแทกกระทบดวงใจเป็นอย่างมากครับ กับข้าราชการจนๆ ที่มีหัวใจรักล้นปริ่ม และปริม สาวน้อยในรอยกรรม น้ำตาซึม....
10 กรกฎาคม 2546 09:27 น. - comment id 153211
ในเส้นทางสายดอกไม้สายนี้มีหวานหวังชังขมขื่น.. มีหวานชื่นมีรักเร่เสน่หา มีสวาทหวานมีม่านฝันร่ายมนตรา พุดพัดชาถนัดหวานรานร้าวใจ.. แม้ในโลกจริงใครใครวิ่งอิจฉา อยากไขว่คว้าใจงามยามได้ใกล้ แต่เสียใจในงามฝันมันร้างไร้ มีเพียงกายที่ไร้ใจไม่ต้องการอีกแล้วซึ่ง..ความรัก! พุดพัดชา..ผู้หวานละเมอเพ้อเพ้อไปให้ละมุนเพียงนั้น
10 กรกฎาคม 2546 09:27 น. - comment id 153212
ในเส้นทางสายดอกไม้สายนี้มีหวานหวังชังขมขื่น.. มีหวานชื่นมีรักเร่เสน่หา มีสวาทหวานมีม่านฝันร่ายมนตรา พุดพัดชาถนัดหวานรานร้าวใจ.. แม้ในโลกจริงใครใครวิ่งอิจฉา อยากไขว่คว้าใจงามยามได้ใกล้ แต่เสียใจในงามฝันมันร้างไร้ มีเพียงกายที่ไร้ใจไม่ต้องการอีกแล้วซึ่ง..ความรัก! จากพุดพัดชา..ผู้หวานละเมอเพ้อเพ้อไปให้ละมุนเพียงนั้น
10 กรกฎาคม 2546 16:36 น. - comment id 153346
อ่านะคะ ซึ้งค่ะ
10 กรกฎาคม 2546 19:32 น. - comment id 153396
หน้าส่วนตัว
มีรอยรื้น...ในน้ำตา..เรน..ด้วยแระ!!...
มัย.. ความรัก..ต้องจบ..แบบนี้ร่า า..
บทเพลง..เศร้า..
ภาพสองเรา..เคยชิด..
อาจ..เพราะ..ฟ้าลิขิต...
ถูก หรือผิด.. เรน...อยากเรียนรู้..จัง..
..เรน..ขออนุญาต แจม...นะคะ..
10 กรกฎาคม 2546 21:34 น. - comment id 153448
เศร้าเลย น้ำตาซึม..เมื่ออ่าน เขียนได้งดงามจริงๆนะคะ... ................................................... T_T
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
