เมื่อใกล้กันเธอนั้นไม่เห็นค่า ที่ผ่านมามอบให้ได้ทุกสิ่ง อย่าถามเลยรักแค่ไหนในความจริง เพราะทุกสิ่งในใจฉันนั้นคือเธอ เพียรถักร้อยสร้อยรักภักดีมอบ ได้คำตอบว่าเป็นเพียงคนช่างเพ้อ ไม่เคยอยู่ในใจใคร่พบเจอ เธอบอกว่า ....แค่เผลอยิ้มให้มา และขับไสไล่ส่งไม่สงสาร ความหวังราญแหลกลงอยู่ตรงหน้า จึงเก็บกลืนบอบช้ำกับคำลา เดินจากมาไม่คืนกลับทับเส้นทาง วันนี้ไร้ตัวตนบนความรัก ไร้ยศศักดิ์โดดเดี่ยวเปลี่ยวอ้างว้าง คงมีเพียงกระแสใจไม่จืดจาง มาพรมพร่างแม้นเธอไร้เยื่อใยดี
8 กรกฎาคม 2546 21:05 น. - comment id 152847
เมื่อใกล้กันวันนั้นจึงได้รู้ ที่ผ่านมาเธอยู่ในใจฉัน จึงเอ่ยถามความรักทุกคืนวัน เธอตอบพลันว่าใจฉันนั้นคือเธอ ได้รับสร้อยร้อยรักภักดีมอบ แต่จำตอบเธอว่าเพียงเพ้อฝัน ทั้งที่เธออยู่ในใจทุกคืนวัน แต่ด้วยรัก จึงต้องกั้น หันหนีไกล ที่ขับไล่ไสส่งไม่สาร แท้จริงแล้วร้าวรานเธอรู้ไหม เพราะความจนทุกข์ทน--จึงหนีไกล ไม่อาจเอื้อมคว้าแก้วใจไว้ครอบครอง
9 กรกฎาคม 2546 14:16 น. - comment id 152973
เมื่อใกล้กันฉันนั้นไม่เห็นค่า พอเธอจากร้างลาพาใจหาย ก็จริง ๆ ที่บอกเธอให้ตัดใจ แต่รู้ไหมในฤทัยฉันร้าวราน ก็จริง ๆ คนที่รักนั้นคือเธอ แต่ก็กลัวเธอต้องมาพบเจอกับปัญหา ด้วยฉันนี้จนด้อยต่ำต้อยเกินไขว้คว้า และไม่ควรค่ากับเธอเลย จึงตัดใจบอกเธอไปว่าไม่รัก ทำให้เธอต้องอกหักช้ำกลืนกล่ำ แต่รู้ไว้เถอะนะว่าหัวใจฉันระกำ กับคำว่าไม่รักฉันก็ช้ำระกำใจ ***แวะมาทักทายค่ะ***
9 กรกฎาคม 2546 18:47 น. - comment id 153097
เมื่อใกล้กัน ฉันก็รู้ว่า นี่รัก และหนี้รัก ก็มาก เท่าหนี้ฉัน มัวส่งหนี้ เลยไม่ได้ ส่งใจกัน หาไม่ทัน เขียนกลอน ไว้ก่อนเลย(ค่ะ)
9 กรกฎาคม 2546 20:19 น. - comment id 153113
@ เมื่อใกล้กัน..พลันเห็นเป็นของด้อย มีค่าน้อยไม่ติดตาน่าถนอม บางครั้งเห็นเป็นเรื่องน่าตรมตรอม ไม่ยินยอมซ้ำเหยียดเดียดฤดี @คราไกลกัน..พลันเห็นถึงคุณค่า ตามไขว่คว้าให้คืนมายืนที่ แสนเสียดายแก้วงามในยามนี้ เจ็บฤดีคลั่งแค้นแสนเสียดาย ..ปีกนางฟ้า..ผู้หญิงไร้เงา ..tiki ... ชีวิตหาความพอดียากมากเลยนะคะ ทั้งเรื่องของความรัก และครอบครัว โดยเฉพาะบิดา-มารดา ..ที่กลายเป็นของไร้ค่าสำหรับลูกๆไปเรื่อยๆแล้ว
9 กรกฎาคม 2546 21:22 น. - comment id 153142
เขาขับไสไล่ส่งเจ้าไปแล้ว พี่ดอกแก้วจะไปอยู่ที่แห่งไหน ที่แห่งนั้นไร้รักไร้น้ำใจ ควรหนีไกลไร้โหยหาไร้อาอรณ์