ความสุขเล็กๆ

พุด

ความสุขเล็กๆ..
อยากเปิดใจและบันดาลใจ
จากทุกคำถามในบทกวีที่ชื่อ..กี่รักในรอยใจค่ะ 
นี่คือใจพุดพัดชาค่ะ อ่านให้ดีดีนะคะ แล้วจะพบคำตอบ
...............

วันนี้ มีความสุขเล็กๆ มาทายทัก 
ทันทีที่มองเห็นฟ้ากระจ่างสว่างไสว
ไร้เมฆหม่น..และ.....ยังมีความสุขปนจั๊กกระจี้หัวใจ 
ตอนที่ให้อาหารปลาแล้วมันมาตอดมือ จุ๊บๆ อย่างนี้ทู้กวันเลย..
นอกจากนี้..ยังมีอีกเรื่องนะคะ 
ที่ได้เดินออกไปเด็ดดอกชบาแดง ส้ม 
ที่บานเท่ากระด้งใบเล็ก ล้อใจ 
บานไสวท้าแดดลม..นีคือความสุขภาคเช้านะคะ..
และที่เขียนวันนี้..คือเกี่ยวกับ งานพุดพัดชา
 ที่อยากกล่าวคำขอบคุณ
หลายๆท่านผู้อ่านผู้มีเกียรติ ที่ทนความย้วยยานของภาษาได้  
และที่น่าจะนำมาขอบคุณ ในระยะนี้..
ที่.โชคชะตาคงดลใจให้น้องน้อง 
ในดวงใจของพี่พุดพัดชา มาอ่านงานฝัน 
คงเป็นด้วยบุพเพอาละวาด
แบบคิ๊ก คิก หลงเข้ามา   คิดว่าเป็นบทกลอนก็เลยตามเลย..อะนะเอานา
ที่คิดอย่างนี้..เพราะมีที่มาที่ไปนะ จะบอกให้ 
เนื่องจากน้อง เพิ่งจะเมล์มาบอก
พี่พุดว่า..อ่านงานพี่ทีไร ต้อง ยอมแพ้..ปวดศรีษะขึ้นมาแบบหาสาเหตุ
ไม่พบเจอ   ...โอ๊ะ โอ๋ คิดดู..ว่างานพี่คนนี้ 
จะดีหรือร้ายขนาดไหน..ที่ทำให้น้องอยู่ดีดี
มีอันไม่สบายไข้ขึ้นได้ในทันที 
แถมง่วงเหงาเศร้าซึม วิเหวโหว ตาโหลเหล อยากหลับคาจอ.. 
พุดพัดชา..ตั้งใจเขียนเรื่องความสุขเล็กๆนะคะนี่ 
ดันย้วยมาเปิดอก ควักหัวใจ ออกมาตีแผ่
แบบให้เห็นเลือดสดสด ซิงซิง ซึ้งซึ้ง เลยนะนี่..นะคะ..
จริงๆที่เขียนเรื่องในไทยโพเอมนี่นะ 
พยาย้าม พยายาม ยานน้อยลงแล้วนะ
พยายามฟิตยกเครื่อง แล้วนะนี่ 
ให้มันสั้นๆกระชับๆ จะได้จับใจ โดนใจ
คนอ่าน วัยมันส ์ วัยฝัน วัยหวาน..
และพุดพัดชา..อยากบอกว่า งานนะประมาณว่า 
ถ้าเอาทุกเรื่อง ประมาณ หกร้อยกว่าเรื่อง
มาคั้น คงประมาณว่า น้ำตาท่วมจอแน่.. 
คือชีวิตจริง..มิได้เศร้า รานร้าว อกหัก ถูกควัก 
ถูกเฉือนใจ..อะไรกันนักกันหนาแบบภาษาที่ใช้หรอกนะ
แต่ใจชอบเขียนในแนวนี้..แนวเศร้า รันทด กบฎรัก ทำนองนี้แหละ..
จะให้เขียนแบบ พี่ม้าก้านกล้วย พี่หมอวฤก พี่อัลมิตรา พี่สดายุ เขียนคงไม่ไหว
หรือจะให้เหมือนน้องเบิร์สท์ พุดพัดชาก็ขอบอกว่า
ให้ข้าน้อยเอาหัวโขกพื้นคาระวะยกให้เสียเลยดีกว่า
ให้เป็นหนึ่งในตองอู ในซองประตูรักประตูใจของชาวไทยโพเอม..
ที่ยิงลูกไหนไปตุงในตาข่ายใจทุกคนทุกดวงใจ 
ทุกลูก ทุกเรื่องเลยจ้า
(นี่เขียนแบบคนที่สมองกำลังเบลอ
เพ้อหาแต่นักฟุตบอลโลกรูปหล่อเตะดีนะคะนี่ 
ไม่ค่อยจะซักเท่าไหร่เลย นะเห่อนะ)..
นี่เห็นไหม..ยิงแบบพี่พุดพัดชา ย้วยอีกแล้วนอกประตูใจด้วย 
ยังไม่ได้บอกเลยว่ามาเขียนเรื่องอะไร
จุดไคลแมกซ์ อยู่ไหน..
จะบอกแล้วนะคะ..
ว่าจริงๆชีวิตพี่พุด มิได้หม่นหมองครองเศร้าอะไรทุกเวลานาที 
ตลอดสองปี
นี่ดอกนะ ที่มาจับปากกาเขียนลงที่นี่..
พี่พุด เพียงแค่ช่างฝัน  ช่างจินตนาการ 
ควานคว้า หาพระเอกมารับบทละเมอเพ้อหารักหักหัวใจ
ให้แหลกละเอียดเป็นผุยผง 
ให้จับอกจับใจคนอ่านประมาณสามล้านกว่าที่กำลังติดตามอยู่นะคะ
จนประมาณว่า..บางท่านคิดว่าแย่แล้ว..ใกล้ตาย..พะงาบๆประมาณนั้น..
เพราะชีวิตพุดพัดชา..บางวันมีความสุขมากมายๆ อย่างที่บอก
เนื่องจากเป็นคนเรียบง่าย เห็นงามง่ายได้รายรอบตัว
แม้เป็นเรื่องธรรมดาๆ
สำหรับบางคน..พุดพัดชาจะเล็งเห็นงามของธรรมชาติทุกสรรพสิ่ง 
ราวกับมีดวงตาพิเศษ ดวงตาที่สาม 
ที่เจาะไว้ให้ซึมซับรับรู้ มิติงามของธรรมชาติที่พาให้ใจหวามไหว
ที่อธิบายใครไม่ได้ นะ 
ขนาดพยายามแล้วที่จะพรรณาแบบย้วยๆมาแถลงแจงใจ
ในบทความมากมี ที่ผ่านมา..
อยากบอกคนดีทุกๆคนนะคะว่า ทั้งหู ตา จมูก
ของพุดพัดชานั้นราวกับมีสัมผัสพิเศษ กับงามง่ายรายรอบตัว..
ต้นไม้ใบหญ้า ฝนตก นกร้อง ขี้หมูมา ขี้หมาไหล มากเลย..
สำหรับดวงตานะ..แค่เห็นดอกไม้สักดอก ก็แสนสุขซึ้งตรึงใจ
ไหลเรื่อยระรินไปสู่ห้องหัวใจละมุนแล้ว..
เห็นแสงเทียน ก็ใจแทบหลอมละลายตาม 
อยากตะกายข้างฝาหารักแท้ ยิ่งใหญ่เท่าแผ่นผา
ที่อยากเห็นอีกอย่างเท่านั้น..คือหัวใจคน..
ที่รักเราจริง ที่หาไม่มีเลยนะนี่ เลยต้องดูแต่เซี้ยงจี๊
หรือหัวใจหมูไปพลางๆก่อน..
ส่วนหู..นะไม่ได้มีไว้ฟังคนนินทาหรือหาเรื่องรกแบบขยะมาใส่หัว..
หรือเอาไว้เสียบหูฟังเพียงอย่างเดียว
และชอบเสียงเพลง ได้ยินเพลงซึ้งก็จะซึ้งเกินความจำเป็น 
ต้องฟังซ้ำๆซากๆ จนเพื่อนบ้าน
แทบอยากปากระถางใส่ให้กระบาลแยก..ยามดึกๆ..
ได้ยินเสียงฝน..ก็นะ 
แต่..หากได้ยินเสียงฟ้าคำรามนี่นะแหละที่ไม่ค่อยซึ้งค่อยชอบสักเท่าไหร่
เพราะกลัว และไม่ชอบเสียงดังๆเกินเดซิเบลที่หูจะแหกทุกประเภท
จริงๆอยากแถลงแจ้งใจอีกมากมายนะ 
เพียงแต่ว่าเกรงใจผู้อ่านนะคะนี่ (นี่ขนาดเกรงใจแล้วนะนี่นะ)
ที่ยังไงๆก็ยังย้วยยานแต่มิหวานหยดย้อย..เท่านั้น..อีกตามเคย..
ไว้ภาคสอง..ดีกว่านะคะ 
ตามมาหาความสุขเล็กๆเติมใจไฟฝันกับพุดพัดชาดีกว่านะ ดีไหม..ละ