ในค่ำคืนแห่งความคิดถึง มีเพียงใครคนหนึ่งในความฝัน ฝันถึงความรัก ความผูกพัน ฝันถึงคำมากมายร้อยพันระหว่างเรา คืนนี้...ช่างโหดร้าย หรือฉันจะไม่อาจผ่านพ้นไปจากความเหงา น้ำตา..รินตรงข้างหมอนเบาเบา และแล้วความอ้างว้างเก่าเก่า ก้อกลับมา เธอจากไปแล้ว...แสนไกล ไกลเกินจะรั้งหัวใจกลับมาหา อีกกี่ความรู้สึกที่เป็นมา ถูกปล่อยทิ้งค้างคา..ตรงกลางทาง แอบเจ็บลึกลึก...ตรงหัวใจ ตรงที่เคยวางเธอไว้เป็นความหวัง ความรักจากหัวใจไม่เคยจาง แม้อ้างว้าง..จะเก็บไว้ในใจเดิม ในค่ำคืนอันมืดมิดมิคิดถึง ไม่มีใครไร้คนคำนึงที่เฝ้าฝัน ไม่เคยมีความรัก..ความผูกพัน พยามลืมคำเพ้อรำพันระหว่างเรา คืนนี้ช่างโชคดีนัก ฉันได้พบความรักกับความเหงา ยิ้มร่า..น้ำตารินเบาเบา ความอ้างว้างเงียบเหงาเป็นเพื่อนเสมอมา เธอทิ้งฉันไปแล้ว...ไกลแสนไกล เธอไม่เคยคิดจะยั้งหัวใจกลับมาหา ร้อยพันความรู้สึกที่ให้เธอเสมอมา เธอไม่เคยเห็นค่า...ปล่อยวาง เจ็บช้ำระทมเหลือเกิน..หัวใจ ที่เธอเคยให้สัญญาไว้........ฉันไม่เคยทิ้งขว้าง แต่เธอกลับหนีฉันไปแล้ว............ไปตามทาง ฉันอ้างว้าง......จะลืม.....จะลืม
17 มิถุนายน 2546 22:55 น. - comment id 147846
ค่ะ.. ปากกาของคุณมีเวทย์มนต์จริง ๆ ด้วย ชอบจัง
18 มิถุนายน 2546 13:13 น. - comment id 147958
ไ ม เ เ ต่ ง เ ก่ ง จั ง คุ ณ น้ อ ง เ ก่ ง จั ง น ะ ตั ว เ เ ค่ เ นี๊ ย ! ! =^_________^=
18 มิถุนายน 2546 19:44 น. - comment id 148038
ตามปากกามา จากบ้านใยไหม ชอบค่ะ...เพราะเข้าใจในความรู้สึก.. อยากบอกว่าหัวใจเดียวกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะทางตัวอีกษร ^____^ ราตรีของฉัน ถนนสายเก่า ในหัวฉันมีแต่เสียงใบไม้กระทบกัน เสียงหวีดหวิวของสายลมสั่นดอกไม้ไหว น้ำค้างกระทบหลังคาแต่ละทีเห็นดวงดาวถอนหายใจ นั่นคือราตรีที่ฉันเป็นไป คือโลกที่ฉันมี ฝันอยู่ข้างเดียวถึงบทเพลงแสนเหงา เก็บใบไม้มาเป่า--กางแขนให้พระจันทร์ซบเงาที่อ้อมแขนนี้ ไม่มีใครสนใจจะพูดจาด้วยภาษากวี ผู้คนที่นี่..ลืมความอ่อนไหวที่ชีวิตเขามีไปหมดแล้ว