ปั้นดิน

ณรังษี

เสียงลมครวญชวนใบไม้ให้ปลิดร่าง 
ลอยเคว้งคว้างจากกิ่งทิ้งความหลัง 
เมินก้านที่เกี่ยวก่อต่อพลัง 
ทิ้งความหวังหมดร่มเงาคราวชรา 
เดินมาถึงกึ่งทางอย่างโรยแรง 
สอดสายตาหาแหล่งพักคลายล้า 
มีแต่เพียงกิ่งก้านผ่านสายตา 
ไร้ร่มใบพฤกษาให้ชื่นใจ 
เหนื่อยเหลือเกินเดินมานานไม่พานพบ 
ผู้ร่วมรบอธรรมนำสดใส 
เพียรก่อสร้างแดนดินถิ่นพิไล 
มีเพียงผู้เดินทางไกลมาพักแรม 
เมื่อเหนื่อยคลายหายล้าก็ลาจาก 
ทิ้งเพียงซากความทรงจำคำเหน็บแถม 
ฝากรอยร้าวคำกล่าวเสียดเบียดใจแซม 
ครั้นลาแรม...ลืมผู้สร้าง....หมางสายตา 
ผ่านเวลาพร่าชีวิตทิ้งสิทธิ์ชอบ 
มาเก็บกอบปั้นดินร่วนให้ควรค่า 
กลายเป็นดาวประดับไว้ในนภา 
เมื่อถึงกาลก็จากลา...ทีละดวง 
ลมร้อนแผ่วผิวกายให้ทอดถอน 
ทุกบทตอนนั้นเพียรใจอย่างใหญ่หลวง 
แม้นล้มเหลวในดวงดาวทั้งปวง 
ยังภูมิใจในชีพช่วงได้สร้างดาว 
ยังเหลือทางข้างหน้าที่ท้าทาย 
ก่อนจะถึงที่หมาย ณ ปลายก้าว 
จะเก็บกอบกำลังใจขึ้นอีกคราว 
เพื่อสานฝันอันเพริศพราวแก่ปฐพี 
หากลมร้อนจะเผาผลาญราญร่างนั้น 
หรือพายุหมายชีวัน..จักไม่หนี 
อุปสรรคโหมรุมเร้าเข้าต่อตี 
จะก้าวบนแผ่นดินนี้สืบต่อไป