วันแห่ง..ความทรงจำ..

rain..

พ่อ
ไฟโหมชโลมร่าง.สรรพสรรพางค์ก็วางวาย
ไหม้มอดตลอดกาย.ชีพพ่อวายมลายกอง
เหลือไว้แต่ใจลูก..ที่พันผูกกระดูกปอง
ห่อผ้าน้ำตานอง.คือครรลองที่พ้องธรรม
ทุกภาพยังฉาบแน่น.ลีลาแล่นอยู่แม่นจำ
อาการทุกท่านทำ.ก็ผุดย้ำขึ้นค้ำใจ
เหมือนหนังประดังเคลื่อนภาพติดเตือนไม่เลือนไป
รูปเสียงรายเรียงไหวตอกติดในหัวใจจอง
คืนวันที่ผันผ่าน.ยังผ่าวผลาญมารานหมอง
หลอกหลอนอาวรณ์นอง.หัวอกก้องด้วยผองครวญ
อยู่ไหนนะยามนี้.หลังชีวีไม่มีทวน
ได้ยากลำบากจวน.ฤาสุขสรวลสำรวลรมย์
ชาติหน้าหากว่ามีจงสบศรีฤดีสม
เกี่ยวข้องมาคล้องชม.ทุกภพพรมอย่าตรมตรอม
ตั้งจิตพินิจถึง.ด้วยคำนึงมาขึงกรอม
ลิขิตพิสิฏฐ์ยอม.อำนวยน้อมพรักพร้อมเทอญ
     ...เรน..ขออนุญาต..  พี่สดายุ..นำบทกวี.. ที่เรนชอบ...มาโพส...อีกครั้ง..
  ....  ครั้งแรก..ที่ได้อ่าน.... เป็นความรู้สึก.. ที่เรนอธิบายไม่ได้....
  ...แค่รู้ว่า..  เป็นบทกวี...  ที่เรนอยากได้... อยากบอก...กับทุกคน..
    อาจจะซ้ำซาก...กับความรู้สึก...ของใครๆ... แต่..ความรู้สึก..ที่เรนมี..
   และ..อยากบอก..ให้ใคร..คนนั้น.. ได้รู้ว่า....  เรน..รักพ่อค่ะ...