ลับ..คม

๏ “นักเลงกลอน” นอนเปล่าจักเศร้าจิต เมื่อชีวิตห่างวรรคไป่ฉลักศิลป์ มืดบอดเรียกเพรียกก้องยินก้องยิน แล้วเทรินเบียดรุก..เหงาบุกพะนอ ๏ ภาษากร่อยร้อยคัดเลือกจัดหลง ค่อยค่อยประจงรายเจิมแต่งเสริมต่อ แค่หนึ่งบทรสชาติขมบาดคอ อักษรทอเขียนทา..พร่ำสาธยาย ๏ ปัญญาบางร้างกลิ่นแต่อยากกล่อม ต่อมยั่วกลั้วหยิบกลึงรำพึงฉงาย แลติดขัดกลัดถ้อยเหมือนลอยชาย ก้าวย่างส่ายย่ำซวน..ผิดกระบวนพจน์ ๏ ลำนำทื่อสื่อนัยยังไกลหวาน สำนวนกานท์จางกรุ่นหยาดละมุนหยด อ่อนเกลือบอกออกปากไม่อยากซด น้ำยาหมดเหลือหม่น..ร้าวระคนเรียง ๏ จึ่งลับคมน้ำคำรำเพลงเร่า ฟ้อนเบาเบาโฉบบินเสกประทิ่นเสียง ชงช่อชื่นชุ่มฉ่ำนุ่มสำเนียง วันทาประดียงฉัตรดาว..เปล่งพราวครั้น ๏ ขาดบำเทิงเริงความขาดงามเหมือน ทำนองเฝื่อนขื่นฟังแว่วยังประหวั่น กล่อมโลกพรายกรายเพลงบรรเลงนั้น เหลาคมพลางวางขานบนลานบรรณ บันทึกฝันเวี่ยฟ้า..เพียงอุราเพลิน๚ะ๛ คอนพูธน®