สินไซแสร้งกล่าวเกี้ยวว่าเปลี่ยวจิต
มุ่งหมายมิตรมาไกลกระไรฝืน
จงเปิดใจไขประตูใครผู้ยืน
อาจงตื่นหลานมารับกลับเวียงวัง
นางนั้นร่วมตุนาหงันกุมภัณฑ์ยักษ์
เห็นหลานรักราวพี่องค์พะวงหลัง
จงรีบหนีห่างเขียงอย่าเสียงดัง
ยักษ์ไม่ยั้งเจ้าจักดับย่อยยับเยิน
ข้าไม่กริ่งเกรงยักษ์แม้สักนิด
ศรทรงฤทธิ์แลพระขรรค์สุดสรรเสริญ
จึงแผลงศรสู่ฟ้ากล้าเผชิญ
สั่นสะเทิ้นเนินสะท้านยักษ์ซานซม
ไร้ภักษาล้าอ่อนกลับนอนบ้าน
แม้ซมซานได้กลิ่นคนยักษ์บ่นขรม
สินไซซุกซ่อนตัวกลั้วดอกดม
มินานนมยักษ์หลับขยับกาย
จึงชวนอาหนียักษ์อย่าชักช้า
สุมณฑาจะลาไกลสุดใจหาย
ตื่นเสียทีพี่ยักษ์ที่รักชาย
เขาจะย้ายหมายน้องจำต้องไกล
สินไซพาอาที่รักหลบพักถ้ำ
แล้วย้อนลำซ้ำเดินเนินไศล
มาฆ่ายักษ์กุมภัณฑ์ตายทันใด
แต่เกิดใหม่เจ็ดตนเข้ารณรอน
ท้าวแผลงศรหาสีโหเข้าโผช่วย
สังข์ทองด้วยช่วยรุมเร่งสุมขอน
เหล่ายักษามาช่วยล้วนม้วยมร
คืนนครตอนจบสิ้นเรื่องสินไซ
2090
9
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
