แด่มิตรภาพ ตอนที่หนึ่งจุดหนึ่ง

บ่อยครั้ง บางคำถามก็ได้มาซึ่งคำตอบอันปวดร้าว
ภายใต้ความร้อนระยำอบอวลแสงนีออน
คำถามเดิมเดิมซึ่งมักจะผุดออกมากจากวิญญาณแห่งความสิ้นหวัง
ก็ใครกันเล่าที่ต้องการมิตรภาพอันแท้จริง
มิใช่ตัวฉันเองหรอกรึ
ในสิบปีที่แล้ว เดือนหน้าโน้น หรือเมื่อวานซืน
ทุกอย่างได้ผ่านพ้นไปชั่วพริบตา
ถึงกระนั้นฉันเอง
ได้เคยสัมผัสกับมิตรภาพอันแท้จริงมากกว่าสามสิบครั้ง
สิบครั้งในความฝัน
สิบครั้งในหนังสือ
และอีกสิบครั้งในความทรงจำอันแหว่งเว้า
อย่างที่พวกนักปราชญ์เค้าร่ำลือกันว่า
ยากพอๆกับการนิพพานนั่นเทียวสำหรับเจ้ามิตรภาพนั่นนะ
ฉันเชื่ออย่างสนิทใจว่ามันคือการแลกเปลี่ยนชนิดหนึ่ง
ให้ได้มาซึ่งคุณค่าอันเงินทองไม่สามารถเสกขึ้นมาได้
อีกเช่นกันที่มิตรภาพแท้จริงนั้น
สามารถสร้างอะไรตั้งมากมายบนโลกใบนี้
แต่ทุกครั้งเมื่อฉันต้องการจะพิสูจน์ว่า
มนุษย์ทั้งหลายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
จะใช่มิตรภาพอันแท้จริงเช่นนั้นหรือ
พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ดีว่า มันเป็นคำถามที่งี่เง่าบ้องตื้นเหลือเกิน
ทำอย่างไรได้ในเมื่อ ต้นไม้เติบโตเพื่อให้ร่มเงาแก่ตัวมันเอง
มิใยเพื่อนสมัยอนุบาลจึงคงสถานะแค่เพื่อนตลอดไป
หาใช่มิตรภาพอันแท้จริงในปัจจุบัน
และใครบางคนเพียงสนทนาไม่กี่ประโยค
ทว่าเหมือนรู้จักกันมาเนิ่นนานหลายหมื่นปีแสง
มันคงจริงดั่งว่า รสนิยม เป็นตัวกำหนด
มีเพื่อนมากก็เหมือนไม่มีเพื่อนนั่นเทียว
แม้จะเป็นปีศาจก็อาจพบพานมิตรภาพอันแท้จริงได้ในรังอันโสมม
ในขณะที่เบื้องบนเทวดาองค์หนึ่งแช่งชักโครตเหง้าแห่งความดีทั้งปวง
ให้ตายเถอะมันจำเป็นมากขนาดนั้นหรือ
(มิตรภาพ) (มิตรภาพ) และ(มิตรภาพ)
โอ้พระเจ้าทรงรู้ดีว่า มนุษย์ออกมาจากป่าเพื่อสิ่งใดกัน
ระหว่างลดความดิบเถื่อน หรือเพิ่มความเสแสร้ง?
บางที มิตรภาพ อาจจะจริงกว่าความรักเป็นไหนไหน
ไม่สิมันอาจจะเป็นสิ่งเดียวกันประดุจแม่เหล็กทั้งสองขั้ว
มันคือการปะทะกันระหว่างความจริงกับความลวง
ทุกครั้งที่กระเพาะร้องโครกคราก
และตับไตปอดม้ามสัมผัสกับน้ำเสียงอันทรยศร่างทั้งร่างของฉันหดตัวเล็กเท่ารูเข็ม
ลอยล่องไปตามกระแสลมอันเหนื่อยหน่าย
ฉับพลันท่อนหนึ่งแห่งบทกวี
ของซาราธุสตร้าในร่างอวตารของชายหนวดเฟิ้ม
ได้ทำให้ฉันค่อยค่อยพองโตขึ้นมาอีกครั้ง
ในสถานที่อันหนาวเหน็บ

"สำหรับผู้หนึ่ง,
สันโดษ คือ การหนี "ของ" ผู้อ่อนแอ
สำหรับอีกผู้หนึ่ง,
สันโดษ คือ การหนี "จาก" ผู้อ่อน"