ลาทุ่งเพื่อท่องธรรม : Leaving paddy field for Dhamma

ลมพัดไผ่ไหวอ่อนเมื่อตอนค่ำ
สายัณห์ย่ำรำไรอยู่ไกลแสน
สิ้นวันนี้วันหน้ายังมาแทน
แต่สิ้นแฟนวันนี้ไม่มีมา

ถึงครวญคร่ำกำสรวลชวนสะอื้น
ยากจะคืนดีกันให้หรรษา
ต่างโบกมือหันกลับไกลลับตา
ดั่งนาวาไกลฝั่งสู่วังวน

ฉันจะเข้าไพรพฤกษ์เพื่อฝึกจิต
หวังพิชิตบ่วงมารให้ผ่านพ้น
ไกลจากสิ่งยั่วยวนไกลมวลชน
อยู่อย่างคนสมถะเป็นพระจริง

ลมพัดพลิ้วผ่านมาเวลาดึก
นั่งตรองตรึกคนเดียวเปลี่ยวใจยิ่ง
พรุ่งนี้บวชแน่ล่ะไม่ประวิง
ขอแอบอิงเบื้องบาทพระศาสดา

แว่วเสียงไก่ขันมาเวลารุ่ง
หยิบเอาถุงขึ้นสะพายแล้วบ่ายหน้า
ทิ้งกระท่อมพักกายไว้ปลายนา
กลอนธรรมาก้องโสตโอดในใจ
 
“เมื่อเจ้ามามีอะไรมาด้วยเจ้า
เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน
เมื่อเจ้ามาตัวเปล่าจะเอาอะไร
เจ้าก็ไปตัวเปล่าเหมือนเจ้ามา”
(ตุลาคม ๒๕๒๙)

Leaving paddy field for Dhamma;

Bamboo leaves were slightly moved when touching with the breeze.
Sun set could be seen at afar, today was going to disappear;
As it would be certainly replaced by tomorrow, but my love had gone and would be never returned. 
Moaning was a waste of time, 
Reconciliation of our love was impossible.
Say goodbye to each other, as if the ship departed the port and disappeared. 

I will be heading the forest for practicing of mind fullness. 
In order to defeat the circle of being reborn,
Stay away from all temped indulgences and people, but try to live alone as the genuine monk.


The breeze came at late night,
I sat up alone, in deep thought.
To take a refuge and follow the footprint of Buddha, I would be ordained by tomorrow.

In early morning when a cork gave the first cry,
I picked up a cloth bag and walked away.
Leaving the hut which located at the end of the rice field, whilst the Dhamma poem echoed in my head!

“What did you bring to this world when you come? 
Why do you always seek to spoil yourself?
What are you expect to take when you brought nothing?
And nothing will be certainly taken both leaving and coming to this world alike.”

By P. Pantasri (October 1986)