ความห่างเหินเดินมาพอตาเห็น
เพียงไอเย็นความห่างจะขว้างถึง
หยุดที่ปลายสายสัมพันธ์อันแสนตึง
ปล่อยเราอึ้งเอ๋อเอ๋อ...เอ้ออ้าอาย
เกิดอะไรกับเขาหรือเราผิด
เฝ้าแต่คิดถามตนฉงนฉงาย
หรือตัวเขาหรือเรามิอธิบาย
หรือมุ่งหมายให้ฉงนจนระอา
แต่เจ้าความห่างเหินเดินมาแล้ว
และมีแววห่างเหินจะเดินหน้า
กอดกลมเกลียวเหนียวหนับกับเฉยชา
เราหลบตาหน้าหมองก้มมองดิน
ไม่อยากมองท่าเมินกับเหินห่าง
ที่ปลายทางสัมพันธ์อันเหม่หมิ่น
ในนาทีที่ใจยังไม่ชิน
ก้มหน้าน้ำตารินกับกินใจ
ความพันผูกปลูกก่อยังรอผล
เพิ่งเป็นต้นเต็มสวนจวนเติบใหญ่
ถ้าเขาเมินเหินห่าง...ทำอย่างไร
ต้นผูกพัน พันใจเราไปแล้ว
เขายืนอยู่ ณ จุดที่สุดสาย
สัมพันธ์คลายขยายไกลหัวใจแป้ว
เมื่อห่างเหินเดินตรงดำรงแนว
กระซิบแผ่วกับตนว่า...จนใจ